ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1174

เมื่อใดยินเสียงยายแก่ร้องไห้โหยหวน ซู่เป่าก็ประหลาดใจ

หยุดการบ้านไว้ชั่วคราว มองคุณยายของหานหานที่อยู่ในวิหารอยู่แบบนั้น อยากฟังดูว่าเธอจะพูดอะไรไร้สาระออกมาอีกไหม

“นี่คือจุดสิ้นสุดของชีวิตแล้วใช่ไหม” ซู่เป่าหันหน้ากลับมาถามท่านอาจารย์

จี้ฉางเหลือบไปมองพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นว่า “ตายโหงคาที่”

ซู่เป่า “โอ้!”

เขาแค่พูดเองนะ!

ยายของหานหานได้ฟังเช่นนั้นแล้ว เธอก็แอบถอนหายใจ ท่านพญายมกำลังพูดถึงเธอหรือเปล่า

โอ้! ไม่ใช่สิ ว่ากันว่ามีผู้พิพากษาอยู่ในตำหนักพญายม นั่นอาจเป็นเสียงของผู้พิพากษาก็ได้...

ยายของหานหานร้องห่มร้องไห้ต่อไป เช็ดน้ำตาแล้วกล่าวว่า

“พูดมาขนาดนี้ ยายแก่อย่างฉันไม่เคยได้รับความยุติธรรมเลยจริงๆ !”

“เมื่อก็ไม่มีลูกหลานให้พึ่งพา ฉันก็ต้องทำงานฟ้าสางยันฟ้ามืด อายุปูนนี้แล้วยังทำงานหาเงิน...”

ที่จริงแล้ว ตอนงานแต่งของซูอีเฉินที่ยายของหานหานโดนไล่ตะเพิดออกมา เธอได้เผยอวี้ ออแกไนซ์เซอร์งานแต่งงานผู้มีจิตใจเมตตาเห็นเธอน่าสงสาร จึงได้เข้าไปช่วยเหลือเจือจุนเธออยู่สักพัก

ยายของหานหานทำได้เพียงอาศัยการขายเครื่องประดับและกระเป๋าแบรนด์เนมของตัวเองประทังชีวิตเท่านั้น จากนั้นก็รู้สึกว่าชีวิตหญิงชราเช่นเธอช่างหน้าสงสาร ชีวิตพลิกผันทำไมจึงต้องมาขายของตัวเองทิ้งเช่นนี้

เธอตอบรับการช่วยเหลือของเผยอวี้อย่างเต็มปากเต็มคำ น้ำ อาหาร ที่พัก ค่าเดินทางก็นับหมด มีครั้งหนึ่งเธอขอให้เผยอวี้ให้เงินเธอมากกว่านี้ เพราะว่าเธอไปเห็นเครื่องประดับคอลเลคชันใหม่พึ่งเปิดตัว เธออยากซื้อ...

ยิ่งใจดีกับผู้อื่นอย่างไร้ขีดจำกัด ยิ่งโดนเอาเปรียบ เมื่อเงินได้มาง่ายดาย ผู้คนมักมองไม่เห็นคุณค่า

เผยอวี้แบกรับค่าใช้จ่ายไม่ไหว ไม่ใช่แม่ตัวเองแท้ๆ แต่กลับดูแลประหนึ่งแม่แท้ๆ ของตัวเอง!

ไม่เป็นไรหากจะต้องเสียเงินหลายหมื่นหลายพันเพื่อช่วยเหลือเธอในระยะเวลาชั่วคราว เอ่ยปากขอแต่ละทีก็หลายสิบล้าน ต่อให้เขามีเงินมากพอเขาก็ไม่ชอบใจนักที่เธอแบบนี้

“ถ้าไม่เรียกคนแบบนี้ว่าทำใจบุญสุนทานเอาหน้าแล้วจะให้เรียกอะไร? แค่ใช้ฉันเป็นเครื่องมือทำการกุศลจอมปลอมแค่นั้นแหละ ทำเพื่อชื่อเสียงตัวเองทั้งนั้น! พอผู้คนเริ่มได้ยินว่าเขาเป็นคนดีมีเมตตาก็จะพากันมาจ้างงาน!”

“เขาใช้ประโยชน์จากฉัน ให้เงินฉันอีกหน่อยจะเป็นไรไป?”

ซู่เป่าถึงกับพูดไม่ออก

ถูก ถูก คุณพูดถูกหมดเลย

ยายของหานหานพูดต่อ “ไม่คิดเลยว่าเขาจะแสร้งทำเป็นช่วยฉันเพียงแค่ไม่กี่เดือน เงินที่ให้ฉันทั้งหมดรวมกันยังไม่ถึงล้านหนึ่งเลยด้วยซ้ำ อย่าพูดถึงล้านหนึ่งเลย ยังไม่แตะถึงห้าแสนเสียด้วยซ้ำ! อย่างนี้จะให้เรียกว่าเขามีเมตตากับฉันได้เต็มปากอยู่อีกเหรอ”

ซู่เป่าขมวดคิ้ว “ในเวลาที่เจ้าหิวแทบตาย มีคนมาให้ข้าวกินแค่คำเดียว นั่นก็ถือเป็นการช่วยชีวิตแล้ว เทียบกับเจ้า มีคนเลี้ยงดูครึ่งปีโดยใช้เงินไปห้าแสน ไฉนจึงนับเขาเป็นศัตรูไปได้!”

ยายของหานหานเริ่มรู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นหูมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก

อย่างไรก้ตามเธอออกจากตระกูลซูมานานมาก และไม่ได้เห็นซู่เป่ามาหลายปีแล้ว เสียงตอนเธอยังเป็นเด็กกับตอนนี้มีความต่างกันอยู่มากพอสมควร