ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1175

ซู่เป่าพลิกหนังสือไปมา

เธอไม่คุ้นชินกับงานนี้ การทำบาปเช่นนี้จัดเป็นประเภทอะไร...การเกิดใหม่ควรเกิดในลำดับชั้นอะไร...

ตอนนี้ยังอยู่ในกระบวนการเรียนรู้และตัดสิน

จี้ฉางมองดูซู่เป่าที่กำลังพลิกหน้าหนังสือไปมา จึงทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้เธอทำอยู่อย่างนั้น

ช่างเถิด นี่ก็พึ่งจะครั้งแรกที่ได้ทำงาน...

มองดูซู่เป่าเปิดหนังสือฉึบฉับไปมาอยู่สักพัก จี้ฉางจึงยื้อเวลาให้ซู่เป่าด้วยการถามต่อ

“หลังจากนั้นล่ะ? เจ้ายังไม่พูดถึงเรื่องที่เจ้าตายเลย”

ยายของหานหานพึมพำในใจ พูดไปก็ตั้งเยอะขนาดนั้น ท่านพญายมน่าจะเห็นใจเธอสักหน่อย...

เธออาจจะทำอะไรเลวๆ ลงไปบ้าง แต่นั่นไม่ใช่เพราะว่าเธอเองก็ตกเป็นเหยื่อหรอกหรือ?

ทั้งหมดเป็นเพราะยัยเด็กนั่นทำร้ายเธอ เป็นเพราะว่าการกลับมาของยัยเด็กนั่นทำให้เธอใช้ชีวิตบั้นปลายได้อย่างน่าอนาถ ถ้าเลือกเป็นคนดีได้ ใครล่ะจะไม่อยากเป็น

“ได้สามหมื่นในครั้งเดียว...”

สถานการณ์เริ่มเข้าข้างยายของหานหาน เงินที่ได้จากรีดไถได้มาแล้ว คนส่วนมากเมื่อเห็นเธอเป็นเพียงยายแก่ตัวคนเดียวจึงไม่ติดใจเอาเรื่องเอาราวอะไร

ดังนั้นเธอจึงเริ่มขู่เข็ญเอาเงินจากผู้อื่นมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่ามีวันหนึ่งเธอประสบเข้ากับเรื่องเดือดร้อน

“ผู้ชายคนนั้นกำลังถอยรถ ฉันจะไปยืนอยู่ข้างหลังรถนั่น...”

เมื่อเห็นรถใกล้เข้ามา เธอจึงล้มลงไปพร้อมตะโกนร้องโอ้ย

เจ้าของรถลงจากรถลงมาดูและเจรจากับเธอด้วยเหตุผล เธอกลับเรียกร้องต้องการแต่เงิน

เธอต้องการสามหมื่น แต่ท้ายที่สุดคุยไปคุยมาเจ้าของรถบอกว่าให้ได้มากที่สุดห้าร้อยบาท โชคร้ายเหลือเกิน!

ห้าร้อย หยามหน้ากันจริงๆ !

ยายของหานหานหัวเราะเยาะ ห้าร้อยนี่ให้ขอทานหรือยังไงกัน?

ดังนั้นเธอจึงกองลงกับพื้นและร้องตะโกนด่าทอ ด่าเขาว่ายากจน ด่าเขาว่ารวยแต่รูป ด่าเขาว่าขับรถBMWแต่มีปัญญาจ่ายเธอแค่ห้าร้อยบาท ไม่มีเงินยังแสร้งทำเป็นมี...

นึกไม่ถึงเลยว่าการด่าทอของเธอจะทำให้เจ้าของรถหัวเสีย

เจ้าของรถชี้นิ้วตะโกนด่าทอเธอ ‘จะเอาไม่เอา! ถ้ายังมากวนประสาทอีก วันนี้ฉันจะส่งแกไปเจอยมบาล!’

ยายของหานหานคิดในใจ แกจะทำให้ฉันตายได้ยังไง?

ก็ต้องไม่เอาน่ะสิ!

คิดไม่ถึงว่าเจ้าของรถนั้นไม่หยุดรถ เขาด่าทอเธอและกำลังจะขับรถจากไป

“ฉันจะปล่อยเขาหนีไปได้เหรอ?”

ลำบากลำบนมาครึ่งค่อนวัน พูดจนปากแห้งคอสาก แต่ให้แค่ห้าร้อย!

เธอเองก็หัวเสีย จึงวิ่งตามรถไป และยืนขวางไว้ข้างหน้า!

เจ้าของรถเบรกกะทันหัน เธอจึงลงไปนอนกับพื้นทันที

“เริ่มแรกเขาก็บอกว่าจะส่งฉันไปเจอยมบาลแล้ว ดังนั้นทุกอย่างที่เขาทำนั้นล้วนไตร่ตรองมาก่อนล่วงหน้าแล้วเรียบร้อย!”

“เขาคือฆาตกร! เขาแสร้งทำเป็นเบรกรถหลายครั้ง เพื่อต้องการที่จะได้ขับรถชนฉันโดยไม่ต้องรับผิดชอบใดๆ ตอนที่ชนครั้งสุดท้ายชนรุนแรงมาก! กระดูกของฉันหักหมดแล้ว! เขาตั้งใจชัดๆ ! ฮือๆๆ! ”

ซู่เป่าถอนหายใจและบ่นพึมพำ “สมน้ำหน้า!”

เวลานี้ ณ ด้านนอกของตำหนักพญายม

ฉินก่วงหวัง แอบสังเกตอย่างเงียบๆ

ด้วยพลังระดับนี้ การได้ยินและมองเห็นต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน เขาได้ยินซู่เป่าพูดอย่างชัดเจนว่า “สมน้ำหน้า!”

ฉินก่วงหวังขมวดคิ้ว เป็นพญายมแท้ๆ ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งได้อย่างไร?!

สุดท้ายเธอก็ไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นพญายม แม้กระทั่งการพิพากษายังไม่เข้าใจ แล้วจะทำหน้าที่เป็นหัวหน้าของพญายมทั้งสิบได้อย่างไรกัน!

ทว่าฉินก่วงหวังกำลังอดทนอดกลั้น รอดูว่าสุดท้ายแล้วเธอจะพิพากษาอย่างไร

ถึงขั้นพิพากษาไปเปิดตำราไปด้วย...ฉินก่วงหวังยิ่งเห็นยิ่งหัวเสีย แบบนี้ไม่ได้! ใช้ไม่ได้! ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ !

ซู่เป่าพลิกจนเจอคำตอบที่เธอต้องการแล้วกล่าวว่า “ในชาตินี้ เจ้าได้สร้างความขัดแย้ง ทำลายชีวิตผู้อื่นหลายต่อหลายครั้ง และยัง...”

ซู่เป่าอ่านคำพูดที่ฟังดูคลุมเครือเหล่านั้น เกรงกว่ายายแก่จะไม่เข้าใจ จึงใช้วิธีพูดอย่างตรงไปตรงมา “อีกทั้งยังฉ้อฉลหลอกลวงโดยมิได้สำนึก พูดจาด่าทอสาปแช่ง สร้างความบาดหมางระหว่างน้องกับพี่สะใภ้...”

“ไปลงนรกขุมเล็กซะเถิด!”

บาปเช่นนี้นำไปสู่นรกขุมเล็ก ใครก็ตามที่ไม่เคารพพระคุณของผู้อื่นและชอบยุยงส่งเสริมจะต้องลงนรกแห่งนี้...นรกเหล็กดำ คือนรกขุมย่อย ที่เอาไว้ห้อยหัวอะไรทำนองนั้น...เมื่อซู่เป่ายืนยันแล้วว่าพิพากษาถูกต้อง จึงเตรียมการพาเหวยเฟินฟางไปยังนรกขุมที่สาม