ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1176

ยายของหานหานได้ฟังแล้ว นอกจากท่านพญายมจะไม่ดูแลเธอเป็นพิเศษ ยังให้เธอไปลงนรกอีกเหรอ?!

“ไม่ใช่ ไม่ใช่!” ยายของหานหานร้อนรนใจ “ทำไมฉันถึงสมควรลงนรกล่ะ? ฉันโดนรถชนตาย โดนคนอื่นทำร้ายมา!”

“ถึงตอนเป็นวัยรุ่นฉันจะทำเรื่องโง่เง่าไว้มากมาย แต่ท้ายที่สุดแล้วฉันโดนรถชนตายเลยนะ”

“ฉันไม่เห็นด้วย...!”

ยายของหานหานร้องตะโกนพร้อมกับเงยหน้าขึ้นทันที

เธอแน่นิ่งไปชั่วขณะ

บนบัลลังก์ ที่นั่งอยู่นั้นไม่ใช่ปีศาจชั่วร้าย คิ้วทมิฬตาโปนอะไร แต่กลับเป็นเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

แต่เด็กคนนี้...ซู่เป่าไม่ใช่เหรอ?!

ยายของหานหานตกใจ “ซู่เป่า?!”

ใบหน้าเล็กๆ ของซู่เป่าไร้ซึ่งสีหน้าใดๆ เธอมองตรงด้วยท่าทาง ‘ไร้ความรู้สึก’

ยายของหานหานจ้องมองอีกครั้ง ข้างๆ ยังมีมู่กุยฝานและซูจิ่นอวี้ แม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนานมาหลายปีมากแล้ว แต่ว่าเธอก็จำได้

เป็นซู่เป่าเองหรอกหรือ!

แล้วซู่เป่าคนนี้ทำไมกลายเป็นพญายมไปได้ล่ะ?!

ขณะนี้ ยายของหานหานนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นมา

ตอนที่เธอไปเรือนจำ ลูกสาวของเธอร้องห่มร้องไห้บอกว่าเห็นซู่เป่าในคราบผีปีศาจที่ใช้เวทมนต์อาคมได้ แถมยังบอกว่าเห็นซูจิ่นอวี้ที่ตายไปแล้วด้วย...

แล้วก็...

เมื่อก่อนตระกูลซูก็มีเรื่องบางอย่างที่ปกปิดอย่างลับๆ คนนอกที่ไม่รู้ก็จะคิดว่าเพื่อปกป้องน้องสาวของตระกูลซู นั่นก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่บางครั้งเธอก็รู้สึกอยู่เสมอว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ

นอกจากนี้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันได้ยินมาตลอดว่าน้องสาวแห่งตระกูลซูไปเรียนหนังสือที่ต่างประเทศ ถ้าไม่ออกไปวาดภาพกลางแจ้ง ก็ไปต่างประเทศเพื่อทำธุรกิจใหม่...แต่กลับอยู่บ้านน้อยมาก

ยายของหานหานกระจ่างแจ้งทันที ไปเรียนต่างประเทศที่ไหนกัน เธอมาอยู่ที่ตำหนักพญายมนี่ต่างหาก!

“แก...!” ยายของหานหานพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว “แกทำไม...แกโกหก แก...”

เวลานี้ เธอถึงกับสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือไม่ หรือซู่เป่ากำลังเล่นละครตบตาเธออยู่กันแน่!

แต่ในไม่ช้า ความกดดันอันรุนแรงก็ปะทุเข้ามา!

พลังงานเฉพาะตัวของพญายม วิญญาณทั่วไปทุกตนแม้ว่าจะจำไม่ได้ว่าเธอกลับมาเกิดกี่ภพกี่ชาติแล้ว ทว่ามันฝังรากลึกเข้ากระดูกดำ!

ยายของหานหานรับรู้ได้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องหลอกลวง ซู่เป่าเป็นพญายมจริงๆ ...

แม้ว่าจะไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

ยายของหานหานรู้สึกเสียดาย อยากจะตบปากตัวเองสักสองสามที

เธอพึ่งพูดอะไรไปนะ? เธอเรียกซู่เป่าว่ายัยเด็กสารเลว เธอบอกว่าพ่อของเธอเป็นคนบ้านป่าเมืองเถื่อน แถมยังบอกว่าซู่จิ่นอวี้เป็นแบบนี้หัวหน้าที่ไหนจะชอบเธอ

สิ่งที่พูดไปทั้งหมดล้วนแต่ทำให้ครอบครัวสามคนนี้โกรธเคืองทั้งนั้น!

หากรู้เร็วกว่านี้ เธอจะแค่เข้ามาร้องไห้และขอร้องอ้อนวอน!

แต่เดิมคิดว่าเด็กน้อยเหยียนหลัวหวังคนนี้ใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะเคยเป็นญาติใกล้ชิดกันอีกด้วย

แม้ว่าเธอจะพึ่งบ่นพึมพำไปว่าสมน้ำหน้า แต่สุดท้ายกลับเป็นคุณยายของเธอ

ดูเอาเถิด เด็กน้อยจิตใจอ่อนโยนแปรผันได้ง่ายดาย ถูกอ้อนวอนเข้านิดหน่อยก็เปลี่ยนคำพิพากษา ไม่ต้องพูดที่คนนั้นคือคุรยายของเธอเลย

เธอคงจะตัดสิทธิ์การลงนรกออกไปแล้ว บางทีอาจจะแอบให้หญิงชราคนนี้ไปเกิดใหม่ในภพภูมิดีๆ อีกต่างหาก!

เขาจะไม่นิ่งนอนใจเฝ้าดูเธอฝ่าฝืนกฎเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวและทำลายกฎของยมโลกอีกต่อไป!

เมื่อเห็นว่าซู่เป่ากำลังจะประทับตราและตัดสินคำพิพากษา

ฉินก่วงหวังกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ช้าก่อน! ตัดสินเช่นนี้ ไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือ?!”

เขาสวมใส่เครื่องแบบยมบาล สวมหมวกซาเม่าสีดำ แม้ผีตนใดไม่เคยเห็นมาก่อนก็รู้ว่านี่คือพญายม

“เมื่อนั่งอยู่ในตำแหน่งพญายมแล้ว ไม่สามารถนำความแค้น ความรู้สึกส่วนตัวใดๆ อารมณ์ต่างๆ ล้วนไม่สามารถ! เหยียนหลัวหวังพิพากษาเช่นนี้ ถามตัวเองหน่อยเถิดว่าจะอยู่ในตำแหน่งต่อไปได้หรือไม่!”

ยายของหานหานที่พึ่งร้องไห้อ้อนวอนเมื่อครู่ รู้สึกเหมือนได้เจอที่พึ่งสุดท้าย

ใช่แล้ว ใช่แล้ว!

เห็นได้ชัดเลยว่าซู่เป่าคนนี้ตัดสินโดยเอาความรู้สึกส่วนตัวเป็นที่ตั้ง!

“ท่านคะ ฉันถูกกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม!” ยายของหานหานร้องห่มร้องไห้ “เด็กน้อยคนนี้มาเป็นพญายมได้ยังไง เธอมีความแค้นกับฉัน เธอตั้งใจให้ฉันทุกข์ทรมาน!”

ฉินก่วงหวัง “...?”