ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1177

ฉินก่วงหวังขมวดคิ้ว

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนที่ซู่เป่าอยู่ที่โลกมนุษย์นั้นเกิดอะไรขึ้น

แม้ว่าจะไม่ถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้ มานั่งบนบัลลังก์พญายมประหนึ่งมานั่งเล่นอยู่ที่บ้าน

แต่เมื่อได้ยินสิ่งยายแก่พึ่งพูดไปเมื่อครู่ ในช่วงที่ยังมีชีวิตอยู่ถูกยัยเด็กสารเลวอะไรสักอย่างยุแยงตะแคงรั่ว ยัยเด็กเจ้าเล่ห์...แสร้งทำเป็นอ่อนแอ...

เขาไม่ได้นึกถึงซู่เป่าเลย

ไม่ใช่ว่าเขาเชื่อใจเธออะไรหรอก เพียงแต่พันปีก่อนผู้หญิงคนนั้นเป็นจอมเผด็จการ หากไม่พอใจอะไรจะตามล้างแค้นทันที...

แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเด็กเจ้าเล่ห์ แสร้งทำเป็นอ่อนแอ ชอบแก่งแย่งชิงดี...ไม่เห็นเกี่ยวเลยสักนิด

เมื่อได้ยินยายแก่พูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่า...ตัวเองพลาดไปเสียแล้ว

ฉินก่วงหวังรู้สึกขายหน้า และถามเสียงแข็ง “ท่านจะตัดสินอย่างไร? ข้าจะขอดูหน่อยสิ!”

ซู่เป่าเลิกคิ้ว “เจ้าจะดูอะไร?”

ฉินก่วนหวังหน้าบึ้ง กล่าวด้วยความไม่พอใจ “ข้าผู้นี้คือฉินก่วนหวัง พญายมลำดับแรก เหยียนหลัวหวัง ท่านยังจำข้าไม่ได้อีกหรือ?”

ซู่เป่าแอบคิด ‘สองวินาทีที่แล้วจำไม่ได้ แต่ตอนนี้จำได้แล้ว’

เธอพยักหน้า และพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “จำได้แล้วล่ะ! แล้วยังไงต่อ?”

ฉินก่วนหวัง “เจ้า!...”

ซู่เป่าถามย้อน “ในบรรดาพญายมสิบคน ลำดับที่เท่าไรคือผู้นำ? ฉินก่วงหวังเป็นใครถึงจะมายืนดูข้าผู้นี้พิพากษา?”

เจ้าตัวเล็กมีสีหน้าเคร่งขรึม เรียกตัวเองว่าข้าผู้นี้อย่างองอาจ จี้ฉางที่อยู่ข้างๆ ตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ก็อยากหัวเราะขึ้นมา

ซู่เป่าพูดต่อ “ข้าผู้นี้คือเหยียนหลัวหวัง ผู้นำของพญายมทั้งสิบ นั่นก็แปลว่าเจ้าคือลูกน้องของข้า ลูกน้องจะกระทำการใดก็ต้องขึ้นอยู่กับการอนุญาตของผู้นำใช่หรือไม่”

เธอดูไม่เกรงกลัวว่าฉินก่วงหวังจะโมโห

เมื่อวานนี้ชายตัวขาวอวบอ้วนฉู่เจียงหวังได้บอกเอาไว้ว่า ฉินก่วงหวังเป็นคนหัวโบราณ กฏเกณฑ์และระเบียบวินัยมาเป็นอันดับหนึ่ง ทนดูผู้อื่นทำตัวไร้สาระไม่ได้

เธออยากจะดูสิว่าเขาจะกล้าล้ำเส้นหรือไม่

หากเขากล้าล้ำเส้น ถ้าอย่างนั้นที่เขาทำอยู่เรียกว่าอะไรกัน เพียงแค่ทำตามกฎเกณฑ์ของตัวเองแบบนั้นเขาไม่เรียกว่าเป็นคนรักษากฎระเบียบหรอก

หากเขายังมาชี้นิ้วสั่งเธอ และมาบงการเธอว่าต้องทำอะไร ไม่ต้องทำอะไร...

พูดตามตรง เขาเองก็ไม่ต่างอะไรกับผิงเติ่งหวังเลย

ดูเอาละกันว่าถ้าเธอไม่สู้เขากลับจะเป็นอย่างไร!

ถึงแม้ว่าฉินก่วงหวังจะโกรธอยู่ลึกๆ ในใจ แต่ที่ซู่เป่าพูดนั้นก็เป็นความจริง

ขุมที่หนึ่งของเขาก็คือ ‘ลำดับแรก’ กลับไม่ใช่ลำดับขุมสูงสุดในบรรดาขุมนรกทั้งสิบ ตำหนักเหยียนหลัวต่างที่เป็นนรกลำดับสูงสุด

“ข้าเองที่กระทำล่วงเกินไป” ฉินก่วงหวังอดกลั้นความขุ่นเคืองไว้ในใจพร้อมพูด “ทว่า ข้าเองก็อยากจะเตือนท่าน...”

หากชาตินี้ผู้ใดมิได้ทำดีและทำชั่ว ชาติหน้าก็สามารถเกิดเป็นคนธรรมดาได้

แต่ชาตินี้ทำชั่วเอาไว้ ชาติหน้าย่อมเกิดมาทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินว่าตัวเองจะไม่เพียงแต่ถูกลงโทษในนรกเท่านั้น ชาติหน้ายังต้องไปเกิดในสภาพที่ทุกข์ทน ต้องประสบเคราะห์กรรมไปชั่วชีวิต...

“ไม่เอา! ไม่เอานะ!” ยายของหานหานร้อนรน “เธอใช้อำนาจแก้แค้น แก้แค้นฉัน!”

เธอมองไปยังฉินก่วงหวังด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านคะ! เธออาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัว! เธอกำลังแก้แค้นฉันอยู่!”

ชาตินี้เธอไม่ได้ทำชั่วอะไรเลย แม้แต่มดยังไม่กล้าเหยียบ จิตใจเธอประเสริฐดั่งแม่พระขนาดนี้ เกิดใหม่ชาติหน้าควรจะร่ำรวยและมีอำนาจ แม้ว่าจะไม่ใช่ลูกรักคนโปรดของตระกูล แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลเรื่องของกินของใช้ และไม่ต้องทำงานหนัก!”

ฉินก่วงหวังขมวดคิ้ว “เหยียนหลัวหวัง ท่านตัดสินให้เธอไปลงนรกขุมย่อยตั้งหลายแห่ง มันไม่มากไปหน่อยหรือ”

การตัดสินการเกิดใหม่ในชาติหน้านั้นถูกต้องแล้ว แต่สำหรับการลงโทษนั้นเกินไปหน่อย ใช้อำนาจล้างแค้นกันชัดๆ !

จากที่ยายแก่พึ่งพูดไป การลงโทษไม่ควรรุนแรงขนาดนี้!

โทษของขุมนรกดึงลิ้นเกิดจากการยุแยงตะแคงรั่วให้ครอบครัวแตกแยก ทว่ายายแก่คนนี้เคยทำเช่นนี้ที่ไหนกัน? เป็นเด็กน้อยคนนั้นที่จู่ๆ กลับมาสร้างความร้าวฉานต่างหาก

เหยียนหลัวหวัง นี่ไม่เรียกว่าบิดเบือนความจริงหรอกหรือ!

เขาจะไม่ยอมให้สิ่งใดก็ตามที่ไม่เคารพกฎเกณฑ์เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเหนือการควบคุมแค่ไหนเขาก็ต้องจัดการ!

ฉินก่วงหวังหัวเราะอย่างเย็นชา “ในฐานะพญายม การฝ่าฝืนกฎเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว อาศัยอำนาจกระทำการล้างแค้น ข้าจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น! ตอนนี้ท่านตัดสินโดยใช้ความรู้สึกส่วนตัว เหลียนหลัวหวัง ท่านยังอ่อนวิชามากนัก ท่านไม่ควรมานั่งอยู่ในตำแหน่งนี้!”