ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1178

ซู่เป่าถอนหายใจ “ถ้าข้าไม่ควรนั่ง ถ้าอย่างนั้นเจ้ามานั่งไหมล่ะ?”

ขณะนี้การขนานนามตัวเองของเธอมีความลื่นไหลมากขึ้น เธอกล่าวต่อ “เจ้ากล้าดีอย่างไรมาบอกว่าข้าตัดสินผิด ไม่ใช่เจ้าเหรอที่ผิด?”

ฉินก่วงหวังสติหลุดกระเจิง ดังนั้นเขาจึงลืมหลักการณ์และเหตุผลไปสิ้น เขาหัวเราะอย่างเย็นชาพร้อมกล่าวว่า “ข้าอยู่ในนรกมากี่พันปีแล้ว แต่นี่เป็นเพียงวันแรกที่ท่านกลับมาจากโลกมนุษย์! ข้าจะผิดได้อย่างไร?”

ซู่เป่าจ้องไปยังเขา “หากเจ้าทำผิดล่ะ”

ฉินก่วงหวังตะคอก “หากข้าผิดจริง ข้าจะยอมขออภัยท่านต่อหน้าพญายมทั้งแปด!”

ซู่เป่ายิ้มขึ้นมาทันทีพร้อมพูดว่า “นั่นไม่จำเป็น ตอนนี้นอกจากข้าและเจ้า ก็เหลือเพียงพญายมหกคนเท่านั้น”

ฉินก่วงหวัง “...”

ไม่ใช่พญายมทุกคนที่จะสามารถมองเห็นเรื่องราวทั้งชีวิตของผีตนนั้น แต่หากผีตนนั้งพูดจาโกหกพวกเขาก็ต้องดูออก

นี่คือความสามารถของพญายม!

เพื่อเป็นการร่นเวลา ก่อนที่ผีจะเข้าไปยังตำหนักพญายม จะทำการเทซุปหลงลงภวังค์ให้หนึ่งชาม เช่นนี้ผีก็จะพูดตรงไปตรงมาตามความจริงแล้ว

คนล้วนกล่าวว่าชีวิตหลังความตายทั้งหมดล้วนว่างเปล่า อะไรที่ไม่เคยนึกถึง เมื่อมาถึงตำหนักพญายมกลับคิดออกหมด...เป้นเช่นนั้นจริงๆ น่ะหรือ

ซู่เป่าได้เห็นทุกแง่มุมของชีวิต ช่วงชีวิตขณะยังไม่ถึงความตาย มนุษย์เหล่านั้นล้วนเต็มไปด้วยกิเลสราคะ ตอนนี้เธออยากรู้ว่า...ผีจะมีแง่มุมแบบไหนบ้าง

“พี่หลายใจ เทซุปหลงลงภวังค์ให้เธอสักชามสิ” ซู่เป่ากล่าว

ผีชุดแต่งงานแดง “อ๋า เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเอง!”

เธอลอยไปทันที นำชามซุปหลงลงภวังค์กรอกใส่ปากยายของหานหาน

ยายของหานหานขัดขืนดิ้นรน แต่สุดท้ายก็มีท่าทีเฉื่อยชาลง และเริ่มเล่าเรื่องราวต่างๆ อย่างละเอียดถี่ถ้วน

ตามคาด ซู่เป่าไม่ใช่เด็กน้อยที่เข้ามาสร้างความร้าวฉาน แต่กลับเป็นเธอเอง

และลูกสาวของเธอก็ฆ่าคนเพื่อต้องการจะแต่งงานกับคนที่มีฐานะ ต่อมาเธอรู้เรื่องนี้แต่ก็เลือกที่จะปกปิดเอาไว้

ซู่จิ่นอวี้ที่พลัดพรากกับครอบครัวของตน ก็นับว่าเป็นการ ‘ทำให้ครอบครัวแตกแยก’

หลังจากได้สติยายของหานหานก็รู้ตัวว่าตัวเองได้เล่าทุกอย่างจนหมดเปลือกไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่ได้เต็มใจที่จะไปลงนรก ยังคงดื้อดึงยืนกรานกับฉินก่วงหวังว่าตัวเองถูกกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรม...

สีหน้าของฉินก่วงหวังดูทุกข์อกทุกข์ใจมาก

เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองมาที่นี่เพื่อจัดการเรื่องราวต่างๆ ให้ถูกต้องตามครรลองของกฎเกณฑ์ ไม่คาดคิดเลยว่าจะถูกยายแก่หลอกเข้าจนได้

“หุบปาก!” เขาหัวเสีย “ที่เหยียนหลัวหวังพิพากษาถูกต้องทั้งหมด! เอาตัวไป!”

ยายของหานหานช็อคราวกับฟ้าผ่า...

ไม่ ไม่ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้

ยายแก่ไร้ประโยชน์ ขู่เข็ญโกงเงินคนอื่นอย่างไม่สำนึกเพื่อความอยู่รอด น่าอนาถเสียจริง

ตายแล้วยังต้องมาตกนรกอีกเหรอ

ไม่คิดเลยว่าการทำเรื่องพวกนั้นตอนยังมีชีวิตอยู่ จะได้มาตกนรกหมกไหม้ร้ายแรงถึงเพียงนี้ แค่ยุงแยงตะแคงรั่วเพียงไม่กี่คำแค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ...

หากรู้แต่แรกว่าซู่เป่าเป็นพญายม เธอคงไม่กล้าทำแบบนี้! เธอคงไม่ยุยงให้หานหานแก่งแย่งแข่งขันเป็นที่โปรดปราดกับเธอหรอก มีแต่จะสนับสนุนเธอด้วยซ้ำ!

ยายของหานหานทั้งเสียใจทั้งไม่อยากตาย ร้องโหวกเหวกโวยวาย สุดท้ายก็โดนผีน้าสาวขี้เหร่ลากลงมา

“หึหึ ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่ฉันได้แก้แค้นด้วยมือของตัวเอง...” ผีน้าสาวขี้เหร่กระซิบข้างหูยายของหานหานและแสยะยิ้ม “แกดูสิว่าฉันคือใคร? ฉันก็คือหลี่เหมย คนที่ถูกลูกสาวของแกทำร้ายจนตายยังไงล่ะ...”