ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1194

นอกจากโซ่ตรวนที่ล่ามเธอกับผีร้ายไว้แล้ว ก็ยังสีเส้นสีแดงบาง ๆ อีดเส้นหนึ่งออกมาจากแหวน…

ต้วนเหม่ยซวนอึ้ง

วินาทีนั่นเธอก็นึกถึงสิ่งที่พญายมพูดขึ้นมาได้…

นี่เธอ… โดนจิ่งจั้นหลอกใช้จริง ๆ เหรอเนี่ย?

ต้วนเหม่ยซวนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น ทั้งไม่อยากเชื่อ ทั้งโกรธ ทั้งตกใจ...

เธอไม่อยากยอมรับว่าจิ่งจั้นหรอกเธอ ตั้งแต่ครั้งที่เขาและเธอพบกัน... นี่เป็นแผนหลอกลวงที่เขาจงใจสร้างขึ้นมาหมดเลยเหรอ? !

แต่มีผีร้ายตัวใหญ่ขนาดนี้เกาะตัวเองอยู่ แล้วเธอจะไม่เชื่อได้ไง?

ไม่ต้องพูดถึงแหวนที่น่าสงสัยที่สุดวงนี้เลย จิ่งจั้นมอบแหวนวงนี้ให้เธอ และสวมมันให้เธอเองกับมือ

เธอยังจำสิ่งที่เขาพูดกับเธอได้

[แหวนวงนี้เชื่อมโยงฉันกับเธอและน้องสาวของฉันไว้ด้วยกัน... จากนี้ไปเราก็คือครอบครัวเดียวกันแล้วนะ สัญญากับฉันได้ไหมว่าจะไม่ถอดแหวน?]

เพราะคำพูดนี้ของเขา เธอจึงสวมแหวนตลอดแม้แต่ตอนอาบน้ำ!

ต้วนเหม่ยซวนยกมือขึ้นมา ในที่สุดเธอจำรายละเอียดต่าง ๆ ได้ หลังจากที่เธอตายก็มีไอหยินดำพันรอบนิ้วนางข้างขวาของเธอ...

ดูเหมือนว่าพญายมจะตัดไอหยินได้เพียงแค่โบกมือ ตอนนั้นเธอกำลังตกใจมากจนไม่ได้สนใจ เมื่อเธอนึกถึงตอนนั้นขึ้นมาได้ เหมือนว่าจะเป็นตอนนั้นเองที่เธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเบาลง

ราวกับว่าวิญญาณที่ถูกผูกมัดไว้ได้รับการปลดปล่อยอย่างกะทันหัน ในเวลานั้นเธอคิดว่ามันคงเป็นความรู้สึกปกติของคนที่ตายไปแล้ว ไม่คิดว่าพญายมจะช่วยเธอ...

งั้นปลายอีกด้านของด้ายแดงนี่เชื่อมอยู่กับจิ่งซิ่วใช่ไหม!

พญายมบอกว่าชะตาของเธอถูกผูกโยงไว้กับจิ่งซิ่ว เดิมทีควรเป็นจิ่งซิ่วที่ต้องตาย แต่เธอกลับต้องมาตายแทน

จิ่งจั้นทำทุกวิธีทาง เขาไม่เพียงแต่ใช้เธอเป็นพี่เลี้ยงเด็กเท่านั้น แต่ยังใช้เธอเป็นเครื่องมือในปัดเป่าเคราะห์ร้ายให้น้องสาวอีกต่างหากอีกด้วย!

ต้วนเหม่ยซวนกำหมัดแน่น เธอตัวสั่นไปทั้งร่าง เธอทนรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธออยากเห็นด้วยตาตัวเองว่าปลายอีกด้านของด้ายแดงเชื่อมอยู่กับจิ่งซิ่วจริงไหม...

ต้วนเหม่ยซวนพรวดออกมาจากห้องพักผู้ป่วย

เดิมทีเธอคิดจะตามด้ายแดงไปหาจิ่งซิ่ว แต่พอออกมาหน้าห้องกลับชะงักไป

เธอคิดว่าด้ายแดงจะต้องยาวมาก อย่างน้อยก็โยงไปถึงจิ่งซิ่ว เธอไม่คิดมาก่อนว่าปลายอีกด้านของด้ายแดงจะอยู่แค่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยนี่เอง!

อยู่ในมือของชายหนุ่มคนหนึ่ง!

ข้าง ๆ ชายหนุ่มมีเด็กชายอายุประมาณสิบขวบนั่งอยู่ด้วย เขาสวมหมวกและหน้ากากอนามัย... ทั้งสองคนกำลังออกแรงดึงอะไรบางอย่างอยู่...

…

ทางด้านซูจื่อซีกับซูเหอเวิ่น

ซูจื่อซีกัดฟันพูดเบา ๆ ว่า "นายออกแรงหน่อยสิ"

ซูเหอเวิ่นแต่งตัวเต็มยศ เพราะว่าเขาแอบอ้างเป็นเพื่อนร่วมชั้นของต้วนเหม่ยซวน เลยกลัวว่าพ่อแม่ของต้วนเหม่ยซวนจะจำได้ จึงต้องสวมหมวกแก๊ปและหน้ากากอนามัย

ตอนนี้เขาอึดอัดจนหน้าแดงไปหมดแล้ว การใส่หน้ากากทำให้เขาร้อนแทบตาย

"ฉันก็ออกแรงแล้วนี่ไง!" ซูเหอเวิ่น "ไม่รู้ว่าเขามัดกันไว้ด้วยวิธีไหน ดึงยังไงก็ดึงไม่มาเลย!"

สองพี่น้องพยายามศึกษาวงแหวนจีเสวี่ยเถิงมาตลอดทั้งคืน พวกเขาพบว่าแหวนวงนี้ไม่ได้ทำมาจากจีเสวี่ยเถิงจริง ๆ แต่เป็นเอาไปแช่เลือดมนุษย์จนกลายเป็นสีแดงมากกว่า

ดังนั้นมันต้องมีการใช้เวทมนตร์อะไรบางอย่างเข้ามาเกี่ยวข้องแน่ แต่ทั้งสองคนคิดกันทั้งคืนก็ยังไขปริศนานี้ไม่ออก พวกเขาพยายามตัดแดด้ายแดงที่ติดกับแหวนออก แต่ก็ตัดไม่ออกได้

ถ้าจะให้ล่องหนได้โดยสมบูรณ์ เขายังต้องพยายามอีก

ส่วนยันต์ล่องหนที่น้องสาวให้มานั้น...

เพื่อเรียนรู้วิธีล่องหน เขาจึงใช้ยันต์เป็นเครื่องมือทดลองและเรียนรู้ เขาใช้มันหมดแล้ว...

สองพี่น้องตัดสินใจลองดึงอีกทีเป็นครั้งสุดท้าย!

ทั้งสองคนกัดฟันแน่น สายตาเข้มงวด พวกเขาจับด้ายแดงแล้วออกดึงสุดแรง! …

ในขณะเดียวกัน ณ ยมโลก

ซู่เป่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

เมื่อกี้เธอช่วยต้วนเหม่ยซวนตัดไอหยินสีดำบนนิ้วของเธอ...

แต่ไม่ได้ทำลายความผูกพันระหว่างเธอกับผีร้าย

เพราะคนเราจะยอมเชื่ออะไรบางอย่างก็ต่อเมื่อเห็นด้วยตาตนเอง เธอจึงจงใจเก็บผีร้ายไว้เพื่อให้เธอกลับไปเห็นเอง

ตอนนี้น่าจะเห็นแล้วแหละ

ยิ่งไปกว่านั้น มีคนพยายามดึงผีร้ายออกจากต้วนเหม่ยซวน

"พี่ชายฉันเหรอ?" ซู่เป่าซู่เป่าพูดกับตัวเอง เธอนับนิ้วทำนาย จากนั้นก็ยิ้ม

"พี่ชายฉันจริง ๆ ด้วย"

เธอโบกมือตัดขาดโซ่ตรวนที่ตึงระหว่างต้วนเหม่ยซวนกับผีร้าย