ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1193

ไม่แน่คนเราอาจจะรู้ตัวว่าใครสำคัญกับไม่แน่คนเราอาจจะรู้ตัวว่าใครสำคัญกับเราที่สุดก็ตอนที่ตายไปแล้ว

ซู่เป่าถอนหายใจมองดูโชคชะตาของคนตระกูลต้วน

พ่อแม่ของต้วนเหม่ยซวนยุ่งมากจริง ๆ แต่พวกเขาก็รักเธอมากเหมือนกัน

มีประโยคนึงที่บอกว่า ลูกเอ๋ยถ้าเราว่างงานในมือลงคงไม่มีโอกาสได้กอดลูก แต่เวลาที่กอดลูก เราก็ทำงานไม่ได้

ในโลกนี้มีสิ่งที่น่าเศร้ามากมาย สองสามีภรรยาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้วนเหม่ยซวน เพื่อให้เธอได้มีชีวิตที่ดีที่สุด ให้สิ่งที่ดีที่สุดกับเธอ

นี่มันตรงกันข้ามประเด็นที่ถูกพูดถึงเมื่อไม่กี่วันก่อนที่ว่า "ยากจนก็อย่ามีลูก" เลย ฐานะดีแปลว่าลูกจะมีความสุขจริงหรือ?

ที่ต้วนเหม่ยซวนโดนจิ่งจั้นหลอกง่ายขนาดนั้น ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเธอโดดเดี่ยว เพราะพ่อแม่ไม่มีเวลาดูแลไม่เต็มที่

หวังว่าหลังจากนี้ไปพ่อแม่ของต้วนเหม่ยซวนจะตระหนักได้ว่าว่าลูกของพวกเขาอาจจะไม่ต้องการอะไรมาก...

งานทำเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเสร็จ แต่ความรักที่ขาดหายไปมันจะติดตัวไปชั่วชีวิต

"ข้าจะให้เจ้ากลับไปหาพ่อแม่ของเจ้า" ซู่เป่าพูด "แต่เจ้าเสียใจบ้างไหม เจ้าคิดว่ามันคุ้มแล้วเหรอที่ต้องมาตายแบบนี้?"

ต้วนเหม่ยซวนปาดน้ำตาและส่ายหน้า "ฉันไม่เสียใจหรอกค่ะ..."

ซู่เป่าถามอีกว่า "เจ้าเต็มใจที่จะดูแลจิ่งซิ่วจริง ๆ หรือ?"

คราวนี้ต้วนเหม่ยซวนเงียบไว้ เธอนึกถึงที่เธอพยายามอย่างหนักเพื่อทำอาหารให้จิ่งซิ่วกิน เธอเพิ่งเคยทำอาการเป็นครั้งแรกเธอเองก็ทำไม่เป็นเลยถูกไฟลวกถูกมีดบาด

จิ่งซิ่วทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม ทำไมพี่ถึงได้โง่ขนาดนี้เนี่ย? ถ้าเป็นพี่ชายฉันล่ะก็ไม่เป็นแบบนี้แน่นอน!

ทำอาหารครั้งแรกก็ต้องไม่อร่อยเป็นธรรมดา แต่จิ่งซิ่วกลับคายออกมาเลน ถุย ๆ! พี่เป็นหมูหรือไง? ทำอาหารแบบนี้ ทำให้หมูกินเหรอ? รสชาติแย่มาก!

แต่โชคดีที่ครั้งแรกที่เธอต้องดูแลจิ่งซิ่วไม่นานจิ่งจั้นก็กลับมา เขาเลยทำเค้าเลยทำอาหารให้เธอดู สอนเธอว่าต้องทำยังไง

ตอนนั้นในใจของเธอรู้สึกมันสวีทมากเลย…

พอจิ่งจั้นกลับมา เธอก็ไม่จำเป็นต้องดูแลจิ่งซิ่วแล้ว ช่วงนั้นเธอกระตือรือร้นมากตอนที่พ่อแม่กลับมาเธอก็พยายามเรียนทำอาหาร

แต่ก็ก็ยังไม่อร่อยอยู่ดี แต่พอพ่อแม่กลับมาพวกท่านก็ดีใจมาก เอาแต่บอกว่าอร่อยมากเลย!

ต่อให้เธอทำผัดไข่เค็มมาก ๆ แต่พ่อก็ยังกินไปดื่มน้ำไปจนหมด

พอคิดถึงเรื่องนี้ต้วนเหม่ยซวนก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม

เหมือนว่าเธอก็ก็จะไม่ได้เต็มใจดูแลจิ่งซิ่ว เธอเองก็ไม่ได้อยากจิ่งซิ่วสักเท่าไหร่

จิ่งซิ่ว ไม่มีความเห็นใจเลย ถ้าไม่อร่อยก็เขวี้ยงถ้วยทิ้ง ถ้าอร่อยอร่อยก็คิดว่ามันควรจะจะต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว

ยังใช้ให้เธอกวาดบ้านจัดบ้านให้... ค่อนข้างเจ้ากี้เจ้าการเลยทีเดียว

ที่เธอยอมทนกับจิ่งซิ่วก็เพื่อจิ่งจั้น…

อันที่จริงต้วนเหม่ยซวนรู้ว่าจิ่งจั้นค่อนข้างรวย เขาบอกว่าเขาไม่สบายใจที่จะจ้างพี่เลี้ยงมาดูแลจิ่งซิ่ว เธอก็สามารถช่วยเข้าไปดูแลให้ได้นี่นา แล้วทำไม... ในที่สุดเธอก็เลยกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็ก กลายเป็นแม่ครัวสินะ?

ทำไมตอนที่ยังมีชีวิตอยู่เธอถึงไม่คิดถึงปัญหาพวกนี้เลยนะ?

เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ต้วนเหม่ยซวนก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เธอรู้สึกผิดต่อจิ่งจั้น แบบนี้เธอเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า?

"แม่... ซวนเอ๋อร์อยู่นี่... อยู่นี่ไง" ต้วนเหม่ยซวนร้องไห้กระซิกกระซี้หนักมาก "แม่ หนูขอโทษ..."

เธอกำลังร้องไห้เสียใจ แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาข้างหูเธอ

[ ต้วนเหม่ยซวน! ตื่นได้แล้ว!]

ผีภักดีเริ่มหมดความอดทนและหงุดหงิดขึ้นมา

ต้วนเหม่ยซวนจะตายก็ไม่ตายสักทีเขาเลยต้องมาลำบากไปด้วย

ถ้าไม่ลุกขึ้นมาดูแลจิ่งซิ่วต่อไปโดยไม่บ่น และความไม่พอใจที่ถูกซ่อนไว้ในใจก็จะได้กลายเป็นไอพิฆาตที่เขาสามารถดูดซับและเพิ่มระดับให้ตัวเองได้...

ไม่งั้นถ้าจะตายก็รีบรีบตาย เขาจะได้ไปสักที

"ต้วนเหม่ยซวนตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ ไปดูแลจิ่งซิ่วได้แล้ว!" ผีภักดีพูดด้วยความโกรธ "เธอนอนมาสี่วันแล้วนะ! ถ้าเธอยังไม่ยอมฟื้นจิ่งซิ่วจะต้องอดตายพอดี! นี่เป็นความรับผิดชอบของเธอที่ต้องดูแลจิ่งซิ่วนะ เธอขาดความรับผิดชอบมาก"

"ลุกขึ้นมาได้แล้ว อย่ามาแกล้งตาย! ฉันรู้ว่าเธอยังไม่ตาย! ถ้าเธอยังมัวแกล้งตายอยู่อีก ฉันจะไปฟ้องจิ่งจั้น!"

ต้วนเหม่ยซวนมองเตียงผู้ป่วยตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ

เธอนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงผู้ป่วย และมีผีร้ายตัวใหญ่เกาะอยู่บนตัวเธอ!

เธอนึกถึงคำพูดของเหยียนหลัวหวัง เธอมองดูมือของผีร้ายและแหวนบนนิ้วนางข้างขวาของตัวเองโดยไม่รู้ตัว...

มีโซ่ตรวนสีแดงเลือดจาง ๆ เชื่อมเธอกับผีร้ายไว้...! !