ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1192

ซู่เป่ามองดูจี้ฉางตาเป็นประกาย

"ว้าว ท่านอาจารย์รู้เรื่องแบบนี้ด้วย เก่งสุดสุดไปเลย" ซู่เป่าชื่นชม

จี้ฉางก็รู้สึกพึงพอใจขึ้นมา ได้ยินแล้วเขาก็สบายใจมาก

ด้านหลังของตำหนักพญายม ซูจิ่นอวี้กระซิบถามมู่กุยฝานว่า "ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าใต้เท้าจี้กำลังโดนลูกสาวเราล้างสมองอยู่เลย"

มู่กุยฝานกำลังบำเพ็ญเพียร แต่เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมา

"ใช่เหรอ?" เขาลุกขึ้นยืนแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย ซูจิ่นอวี้ไม่รู้ตัวเลยว่ามู่กุยฟานเข้าใกล้ตัวเอง

"อ่อ จะบอกว่าเป็นการล้างสมองได้ยังไง…" มู่กุยฝานพูด "ลูกรักของเรากำลังชื่นชมจากใจต่างหาก"

เจ้าตัวเล็กจะมีแผนอะไรในใจได้ยังไง

เธอก็แค่อยากชื่นชมท่านอาจารย์ให้เขามีความสุขก็เท่านั้นเอง

ซูจิ่นอวี้พูดว่า "ใช่เหรอ…?"

เธอพูดไปพลางหันหน้ากลับมาแล้วปากของเธอโดนเข้ากับหน้าของมู่กุยฝานพอดี

มู่กุยฝานยิ้มแล้วขมวดคิ้ว "หือ?"

ซูจิ่นอวี้ "…"

มู่กุยฝาน "มีอะไรเหรอ?"

ซูจิ่นอวี้มองเขาด้วยสีหน้ารังเกียจ "คุณรู้มั้ย ตอนนี้คุณเหมือนประธานบริษัทจอมโหดที่ใครสักคนแสดงเลย เลี่ยนมาก"

มู่กุยฝาน "..."

เขาจับหัวของซูจิ่นอวี้ ให้เธอหันหน้าไปอย่างไม่เต็มใจนัก "คุณเผือกต่อไปเถอะ"

ตอนนี้จี้ฉางทำหน้าเหมือนผู้ที่บรรลุธรรมแล้ว ราวกับเป็นผู้ที่รู้ทันทุกความเป็นไป เขาพูดน้ำเสียงเรียบเฉยว่า

"สาว ๆ ในช่วงวัยเจริญพันธุ์มักจะชอบอยู่กับจินตนาการของตัวเอง บางทีตอนแรกพวกเธออาจไม่ได้ชอบ แต่พวกเธอจะค่อย ๆ ล้างสมองตัวเองไปเรื่อย ๆ จากที่ไม่ชอบก็กลายเป็นชอบได้"

"นี่เป็นปัจจัยจากภายใน"

"ปัจจัยภายนอกนั้น จิ่งจั้นคิดมาอย่างดีแล้ว เริ่มจากเปิดเผยตัวตนว่าเป็นเด็กกำพร้า ที่เขามีนิสัยชอบเก็บตัวเพราะมีชีวิตที่ลำบาก เคยโดนคนดูถูก เป็นคนน่าสงสาร เพื่อให้ต้วนเหม่ยซวนเกิดความเห็นใจ"

"ต่อมาก็เป็นฮีโร่เข้าไปช่วยเธอ"

"จากนั้นก็บังเอิญเจอ ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าตัวเองก็ชอบเธอเหมือนกัน แล้วอีกอย่างพวกเขาก็มีวาสนาต่อกันด้วย"

ในเมื่อไม่มีไซคลาเมต ก็สร้างขึ้นมาเอง

"และไม้สุดท้ายก็คือแบ่งปันความลับ"

เมื่อคนเราแบ่งปันความลับต่อกัน ก็ทำให้รู้สึกถึงความใกล้ชิดที่แยกจากกันไม่ได้โดยไม่รู้ตัว

ซู่เป่าโบกมือ "มาพูดตอนนี้ก็ไม่มีประโยชย์แล้วต้วนเหม่ยซวน เธอตายกระทันหันแบบนี้ เธอเคยไหมว่าพ่อแม่พี่น้องเะอจะเป็นยังไง?"

ต้วนเหม่ยซวนชะงัก เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งจะนึกถึงพ่อแม่ตัวเองขึ้นมาได้

ซู่เป่าแอบพึมพำว่า นี่ยังไม่เรียกว่าคลั่งรักอีกเหรอ?

"ถ้าข้าบอกเจ้าว่าเจ้าตายไปแล้ว และเจ้ามีโอกาสบอกลาเพียงแค่ครั้งเดียว เจ้าอยากจะบอกลาใคร?"

ต้วนเหม่ยซวนเหม่อลอยเงียบไปนาน

มีโอกาสแค่ครั้งเดียว...

ในตอนนี้คนที่เธอคิดถึงไม่ใช่จิ่งจั้น แต่เป็นพ่อแม่ของเธอเอง

พ่อแม่ลำบากมาก และไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ

ส่วนใหญ่เธอมักต้องรอคอยอย่างเดียวดายอยู่ลำพัง เวลาที่เธอรอคอยมากที่สุดก็คือเวลาประมาณสองทุ่ม เพราะนั้นคือเวลาที่พ่อแม่จะกลับมาถึงบ้าน...

เธอรักพ่อกับแม่มาก

เธอมีอะไรอยากบอกพ่อกับแม่มากมาย

เธออยากบอกพ่อกับแม่ว่าเธอไม่โกรธพวกท่านเลย เธอรักพวกท่าน…

ทันใดนั้นต้วนเหม่ยซวนก็ร้องไห้ขึ้นมาแล้วบอกว่า "ฉันอยากเจอพ่อกับแม่…"