ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1191

ซู่เป่ามองรอยดำนั้น

แล้วก็มองหน้าผากต้วนเหม่ยซวนอีกที หน้าผากดำคล้ำ

โดนผีร้ายตามติดเหรอ?

เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างผูกติดไว้ที่นิ้วด้วยน้ำมือมนุษย์ ทั้งผีร้ายตามติดและจิ่งซิ่ว

ไม่ต้องสงสัยเลย นี่ต้องเป็นผีมือจิ่งจั้นแน่นอน

ซู่เป่ายกมือขึ้นมาโบกเบา ๆ ไอพิฆาตบนตัวต้วนเหม่ยซวนถูกกำจัดไปหมดแล้ว

ซู่เป่าถามต่อว่า "เล่าเรื่องชีวิตเธอมาซิ เธอไปอยู่กับจิ่งซิ่วได้ยังไง?"

เมื่อเห็นว่าต้วนเหม่ยซวนเงียบไม่พูดอะไรอยู่พักใหญ่ ซู่เป่ากไม่ได้รีบร้อนอะไร เธอหยิบการบ้านขึ้นมาทำพลาง ๆ

อืม... คราวก่อนทำคณิตเสร็จแล้ว งั้นก็เรียนภาษาอังกฤษหน่อยแล้วกัน

ในตำหนักพญายมเงียบกริบ ต้วนเหม่ยซวนเงียบไปนาน...

เธอไปอยู่กับจิ่งซิ่วได้ไงน่ะเหรอ? นี่เป็นความลับของเธอกับจิ่งจั้น

จิ่งจั้นบอกว่า [รอฉันกลับมานะ เมื่อฉันแข็งแกร่งแล้ว ฉันจะกลับมาขอเธอแต่งงาน]

จิ่งจั้นยังบอกอีกว่า [ความลับของฉันบอกเธอแค่คนเดียว แม้แต่น้องสาวฉันก็ไม่ได้บอก... ช่วงที่ฉันไม่อยู่ก็ฝากน้องด้วยนะ]

ต้วนเหม่ยซวนรู้ว่าจิ่งจั้นไม่เหมือนคนทั่วไป เขาบำเพ็ญเพียรเป็นเซียนเหมือนในนิยายแฟนตาซี

เพราะเรื่องนี้เธอเลยไปอ่านนิยายแบบที่ผู้ชายชอบอ่าน ใจเต้นตึกตักจินตนาการถึงจิ่งจั้นไปต่าง ๆ นา ๆ

แต่ตอนนี้มาอยู่ที่ตำหนักพญายมแล้ว

ที่แท้ต่อให้เขาจะเก่งกาจแค่ไหนเธอก็ต้องตายอยู่ดี เธอไม่สามารถบำเพ็ญเพียรด้วยกันและอยู่ครองคู่กับพระเอกไปตลอดกาลเหมือนในนิยาย

ตายไปแล้วแท้ ๆ จะพูดหรือไม่พูดก็คงไม่ต่างอะไรกัน...

ต้วนเหม่ยซวนหัวเราะอย่างขมขื่นก่อนพูดว่า "จิ่งซิ่วเป็นน้องสาวของจิ่งจั้น และจิ่งจั้นก็เป็นคนที่ฉันรัก..."

"เรารู้จักกันมาตั้งแต่สมัยประถมแล้ว ตอนนั้นเขาค่อนข้างเย็นชาไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว..."

"จิ่งจั้นหน้าตาหล่อเหลา เขาเป็นเดือนห้องมาตั้งแต่ประผมจนมัธยมต้นหล่อไม่แพ้เดือนโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ..."

ต้วนเหม่ยซวนหยุดไปแป๊บหนึ่งก่อนพูดต่อว่า "พอทีหลังเดือนโรงเรียนย้ายโรงเรียนไป เขาก็กลายเป็นเดือนโรงเรียนคนใหม่"

ซู่เป่าส่งเสียงอืม

เธอรู้อยู่แล้วว่าจิ่งจั้นหน้าตาเป็นยังไง

แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะเข้าข้างคนของตัวเองหรอกนะ แต่จิ่งจั้นเทียบพวกพี่ ๆ ของเธอไม่ติดเลย!

ซู่เป่าไม่เข้าใจว่าน่าชอบตรงไหน? เธอมองต้วนเหม่ยซวนด้วยความสงสัย

เธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง แค่สิบสามสิบสี่ก็รู้จักมีความรักแล้วเหรอ...

"เธอชอบเขาตรงไหนเหรอ" ซู่เป่าอดไม่ได้ต้องถามอยู่ดี

คนเราก็อยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา

เจ้าตัวเล็กเอามือเท้าคางทำหน้าตาสนอกสนใจ การบ้านก็ไม่ทำแล้วตอนนี้

"เขาบอกฉันว่า เขาค้นพบว่าเขาแตกต่างจากคนอื่น เขาสามารถบำเพ็ญตนเป็นเซียนได้ เขากลัวฉันไม่เชื่อก็เลยแสดงให้ฉันดูด้วย"

เขาโยนยันต์ออกไปใบหนึ่ง แล้วมันก็ลุกไหม้ฮือขึ้นมาเฉย ๆ

เขาเร็วมาก เธอไม่ทันรู้ตัวเขาก็หายตัวไปแล้ว

เขาควบคุมลมได้ด้วย เขาแค่ยกมือขึ้นมา ลมพัดซู่จนกลีบดอกไม้ร่วงลงมาเต็มต้น...

และแล้วต้วนเหม่ยซวนก็หลุ่มหลง

ซู่เป่ามองจี้ฉาง

เธอยังไม่เข้าใจเรื่องความรักมากนัก ในความคิดของเธอ วิธีที่จิ่งจั้นใช้ก็แค่ลูกไม้ตื้น ๆ

ทำไมถึงทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งหลุ่มหลงได้ขนาดนี้?

งั้นถ้าเธอไปโชว์ให้ดูบ้าง...

ต้วนเหม่ยซวนไม่หลงตายเลยหรือไง?

เมื่อเห็นสายตาใคร่รู้ของซู่เป่า

จี้ฉาง "?"

เดี๋ยวสิ เขาเองก็ไม่เคยมีความรักเหมือนกัน ทำอย่างกับเขารู้ดีอย่างนั้นแหละ...

แต่ว่าอะไรที่ลูกศิษย์อยากถาม ไม่รู้ก็ต้องรู้!

จี้ฉางกระแอม สีหน้าเขาเรียบเฉยมาก เขาพูดนิ่ง ๆ ว่า "เรื่องนี้อาจารย์พอรู้นิดหน่อย"