ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1190

เรื่องนี้ซูเหอเวิ่นคิดไม่ตกจริง ๆ!

"พี่รอง ตกลงเป็นเพราะอะไร!" ซูเหอเวิ่นตื้อถาม "ผมยอมยก KPI ให้ก็ได้! พี่บอกผมหน่อยได้ไหม?"

เขาสงสัยมากจริง ๆ!

กระวนกระวายเหมือนเจอโจทย์ที่แก้ไม่ได้

ซูจื่อซีตอบมาประโยคนึงว่า "เงื่อนไขแรก อย่าให้คนอื่นเห็น และเงื่อนไขที่สอง…"

"นางเอกละครเขาก็ใส่แหวนกันแบบนี้ทั้งนั้น"

ซูเหอเวิ่น "..."

อะไรของเขาเนี่ย!

นี่มันเงื่อนไขประเภทไหนกัน! แบบนี้นับเป็นการวิเคราะห์ได้ด้วยเหรอ!!

ซูจื่อซีเพียงแค่เหลือนตามองเขา จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาทำท่าวัดความสูงซูเหอเวิ่น

"ไอ้น้องชาย นายยังเด็กเกินไป"

พูดจบก็เดินไปหน้าตาเฉย

ซูเหอเวิ่น "..."

ตอนนี้ควาสูงของเขา… ถึงแค่ระดับหน้าอกของซูจื่อซีเท่านั้น

บ้าจริง!

โอ๊ย ๆ ๆ! เขาต้องกินไก่ที่เลี้ยงแบบปล่อย เขาต้องเสริมแคลเซียม เขาต้องกินน้ำซุปกระดูกหมู เขาต้องฝืนชะตาฟ้าลิขิตทำให้ตัวสูงขึ้นให้ได้! !

(หมู: ฉันถูกเลี้ยงแค่สามเดือนก็โดนเชือดแล้ว ขาดแคลเซียมมากกว่านายอีก นายยังมาอยากกินกระดูกฉันเสริมแคลเซียมอีก...)

**

ยมโลก

ต้วนเหม่ยซวนลอยไปเรื่อย ๆ ด้วยความสับสน เธอไม่รู้ว่าเธอมาที่ถนนแห่งนี้ได้อย่างไร

ถนนเส้นนี้คึกคักแต่ก็แปลก ๆ ชอบกล มีคนผ่านไปผ่านมา แต่ทุกคนกลับเงียบงันและหม่นหมอง...

นาน ๆ ทีเดินผ่านแผงขายของ ก็ถูกเจ้าของแผงจ้องมอง

ต้วนเหม่ยซวนกลัวขึ้นมาเล็กน้อย เธอพยายามวิ่งสุดชีวิต ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวิ่งไปนานแค่ไหน ในที่สุดก็มาถึงหน้าอาคารสูงหลังหนึ่ง เธอหอบแฮ่กใช้มือค้ำหัวเข่า

หลังจากหัวใจที่เต้นแรงเริ่มสงบลง เธอก็เงยหน้าขึ้นมองอยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง!

ตำหนักพญายม?!

ต้วนเหม่ยซวนตะลึงงัน เดี๋ยวนะ นี่เธอมาที่ตำหนักพญายมได้ไง?

เธอตายแล้วเหรอ?

แต่หลังจากที่คนเราตายไปแล้ว เราต้องถูกยมทูตขาวดำมารับวิญญาณ แล้วจึงก้าวเข้าสู่ประตูนรก เดินผ่านทางน้ำพุเหลืองก่อนไม่ใช่เหรอ...

แต่เธอไม่เห็นเจอเลย!

ต้วนเหม่ยซวนตื่นตระหนก เธออยากวิ่งหนีไปทันที แต่เท้าของเธอกลับอยู่เหนือการควบคุม แล้วเธอก็ก้าวเข้าไปในเขตตำหนักพญายม!

ซู่เป่าตื่นขึ้นจากภวังค์ และค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ

เธอเปลี่ยนกฎบางอย่างของยมโลก และเธอก็ได้เข้าใจกฎใหม่บางอย่างโดบฉับพลันเช่นกัน

เช่น เมิ่งอันนีกับซุนฮุ่ยอิ่งเพราะมีปากเสียงกันเลยเดินทางเป็นพันลี้มาจมน้ำตายด้วยกันทั้งคู่

ในบรรดากฎของยมโลก มีกฎบางอย่างที่ต้องกำหนดว่าใครถูกใครผิด

แต่หลายสิ่งหลายอย่างก็ไม่มีถูกไม่มีผิด

เช่นที่บอกว่า "อย่ามีลูกถ้ายากจน" ตกลงแล้วมันถูกหรือผิด? หากชีวิตลำบากเกินไป การไม่มีลูกถือเป็นความเมตตาอย่างหนึ่ง แต่ในขณะเดียวกันคนจนก็มีสิทธิ์มีลูก และพวกเขาก็สามารถมีครอบครัวที่มีความสุขมากได้เช่นกัน