ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1189

จิ่งซิ่วตกใจ นี่มันอะไรกัน?

นิติมาเช็คมาตรน้ำเหรอ นี่หลอกกันชัด!

เธอทำเสียงเชอะ "ไปซะ! ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ชายฉันกลับมาอัดนายแน่!"

ซูจื่อซีขำพรวด จิ่งซิ่วดูเหมือนจะฉลาดแต่ก็ไม่เท่าไหร่

ถ้ามีคนที่มาเป็นไม่ดีจริง ๆ นี่บอกก็เท่ากับบอกคนอื่นว่าพี่ชายตัวเองไม่อยู่บ้านล่ะ?

ซู่เป่าน้องสาวเขาก็อายุเท่า ๆ กัน แต่เธอไม่เคยทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้มาก่อน

"พี่ชายเธอให้ฉันมาเอาของบางอย่างให้" ซูจื่อซีพูดด้วยหน้าตาเรียบเฉย "แหวนสีแดงเข้มห้อยอยู่ที่คอเธอน่ะ"

จิ่งซิ่วตกใจ

เขารู้ได้ไง?

พี่ชายของเธอบอกว่าไม่มีใครรู้เรื่องแหวนวงนี้เลย เขาบอกให้เธอพกติดตัวไว้ ให้ซ่อนให้ดีและอย่าบอกใคร

แหวนของจิ่งซิ่วผูกไว้ด้วยเชือกสีดำ มันห้อยคอเธออยู่

นอกจากพี่ชายเธอก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีกแล้ว หรือว่าคนคนนี้จะเป็นเพื่อนพี่เธอจริง ๆ เหรอ?

หน้าตาเขาก็ดูคุ้น ๆ เธออาจจะเคยเห็นเขาอยู่กับพี่ชายของเธอ... แต่จำไม่ได้มั้ง?

ฝั่งนอกประตู

ซูเหอเวิ่นซึ่งแอบหลบอยู่ข้าง ๆ พึมพำกับตัวเอง "เธอจะยอมเปิดประตูให้จริงเหรอ?"

ในขณะนี้ซูเหอเวิ่นมีคำถามมากมายในใจ แต่ก่อนที่เขาจะได้ถาม ประตูก็เปิดออกและจิ่งซิ่วก็โผล่หัวเล็ก ๆ ของเธอออกมาอย่างระมัดระแวง ๆ

ซูจื่อซียืนนิ่ง เขาพูดเบา ๆ ว่า "ไม่ต้องกังวล เราไม่เข้าไปหรอก เธอแค่เอาแหวนส่งมาให้ฉันก็พอ"

จิ่งซิ่วถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ "พี่ชายของฉันขอให้คุณมาจริง ๆ เหรอ?"

ซูจื่อซีพูดหน้านิ่ง "ใช่ ถ้าเธอมัวช้าอยู่อาจจะเกิดเรื่องกับพี่ชายของเธอก็ได้"

จิ่งซิ่วกังวลเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าหมายนี้มีความหมายยังไง พี่เธอบอกไว้แค่ว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ให้ทิ้งแหวนไปซะ แล้วเขาจะรีบกลับมาทันที

หรือว่าที่เธอถูกชนเมื่อหลายวันก่อนแล้วมีรอยบาดที่หน้า... พี่ชายของเธอรู้แล้วเหรอ?

จิ่งซิ่วพูดด้วยความลังเลว่า "ก็ได้"

เธอถอดแหวนออกแล้วยื่นให้ซูจื่อซี

ซูจื่อซีรับมันมา เขาเหลือบมองเธอแล้วพูดว่า "นับจากนี้ไปก็หัดพึ่งตัวเองบ้าง อย่าเอาแต่รอให้คนอื่นเขามาคอยรับใช้อย่างเดียว"

จิ่งซิ่วไม่กล้าพูดอะไร เธอมองซูจื่อซีเดินจากไปจึงค่อยปิดประตู สายตาของเธอสับสน

ไม่ให้คนอื่นมาคอยรับใช้เหรอ? จะได้ยังไงล่ะ… ใครจะทำกับข้าวให้กิน ใครจะจัดบ้านกวาดบ้านให้ ใครจะซักผ้าพับผ้าให้เธอล่ะ…

จนกระทั่งลงมาข้างล่างตึก ซูเหอเวิ่นก็ยังรู้สึกเหมือนว่าพวกเขาสองพี่น้องเป็นพวกต้มตุ๋นอย่างนั้นแหละ

"พี่รอง พี่มั่นใจได้ไงว่าแหวนอยู่กับตัวเธอ แถมรู้ด้วยว่าแขวนอยู่ที่คอ?" ซูเหอเวิ่นสงสัย

ซูจื่อซีหัวเราะเยาะ "คงจะมีแต่คนอย่างจิ่งจั้นเท่านั้นที่สามารถทำอะไรแบบนี้ได้"

ได้แหวนของจิ่งซิ่วมาแล้ว ต้องไปศึกษาดูว่าจะมีวิธีทำลายความสัมพันธ์ที่ผูกพันระหว่างทั้งสามฝ่ายไว้ผ่านแหวนวงนี้ได้ไหม

หากคิดวิธีอื่นไม่ออก ยังพวกเขาก็ต้องจับผีร้ายตนนี้อยู่แล้ว

ซูเหอเวิ่นรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย "ผีร้ายตนนี้ท้าทายดีจริง ๆ ให้ผมจับเถอะนะ!"

ซูจื่อซีทำสีหน้าเหยียดหยาม "ขนาดแสงสีแสงที่วาบขึ้นมาตอนนั้นนายยังไม่สังเกตุเห็นเลย นายเนี่ยนะจะมีปัญญา?"

ซูเหอเวิ่น "..."

เขาไม่พอใจเล็กน้อย และในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ซูจื่อซีก็พูดต่ออีกว่า "อีกอย่างนายก็ไม่รู้ว่าด้วยซ้ำว่าทำไมแหวนของจิ่งซิ่วจึงห้อยอยู่ที่คอของเธอ นายยังเก่งไม่พอ!"

ซูเหอเวิ่น "..."

อะไรกัน เขาเองก็เดาเหมือนกันไม่ใช่หรือไง?

ซูเหอเวิ่นคิดไม่ตก ในหัวเขามีข้อสันนิษฐานมากมาย หรือจะเป็นเพราะว่าถ้าห้อยคอไว้อยู่ใกล้หัวใจแล้วจะได้ผลดีกว่า? แต่ต้วนเหม่ยซวนสวมไว้ที่นิ้วนี่นา แบบนี้ไม่สมเหตุสมผล

หรือจะเป็นเพราะว่าห้อยคอไว้แล้วก่อให้เกิดการแลกเปลี่ยนพลัง… ก็ไม่ใช่ มีข้อโต้แย้งเยอะไป

หรือว่าแหวนจะใหญ่ไป นิ้วจิ่งซิ่วเล็กเกิน… ซูเหอเวิ่นมองแหวนก็พอดีนี่นา

งั้นก็ต้องเป็นเพราะจิ่งจั้นกำชับจิ่งซิ่วว่าอย่าให้ใครเห็นแหวน

แต่ถ้าเค่เพราะเรื่องนี้ เขารู้ได้ไงว่าห้อยคออยู่ไม่ใช่แค่แอบพกไว้กับตัวล่ะ? ห้อยไว้ที่ข้อเท้าไม่มิดชิดกว่าเหรอ?