ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1188

ผ่านการรักษาอย่างฉุกเฉินมาทั้งคืน ต้วนเหม่ยซวนก็พ้นขีดอันตรายสักที

แต่ก็ต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา…

ผ่านไปสามวัน ต้วนเหม่ยซวนถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป เธอนอนหลับอยู่บนเตียง ทั้งแขนและขาต่างใส่เฝือกเอาไว้ ทั้งร่างกายเสียบเต็มไปด้วยท่อสายยาง

พ่อแม่ของต้วนเหม่ยซวนได้พักงานเอาไว้ มาเฝ้าดูแลลูกสาวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง จึงไม่ได้สังเกตดูว่าในห้องพักผู้ป่วยมีเด็กหนุ่มนั่งเล่นมือถืออยู่เต็มห้อง

ซูเหอเวิ่นหอบดอกไม้ช่อใหญ่ พร้อมกับถือตะกร้าผลไม้มาเคาะประตูห้อง “คุณลุงคุณน้าสวัสดีครับ ผมคือซูเหอเวิ่น เป็นตัวแทนของห้องมาเยี่ยมเยียนต้วนเหม่ยซวน…”

แม่ต้วนหน้าตาโทรมลงมาก ได้พูดขึ้นว่า “ออ…ขอบคุณพวกเธอมาก…”

ซูเหอเวิ่นอ้าปากพูดปลอบใจตามปกติทั่วไป ตั้งแต่ที่ต้วนเหม่ยซวนได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน ทั้งครูและเพื่อนนักเรียนต่างชื่นชอบเธอมาก เธอเป็นคนร่าเริงแจ่มใสและชอบช่วยเหลือผู้อื่น อุบัติเหตุครั้งนี้ช่างไม่ยุติธรรมต่อเธอจริงๆ และยังพูดเรื่องอื่นอีกมากมาย สุดท้ายก็กลับเข้าสู่ประเด็นที่สำคัญ

“เอ๊ะ คุณลุงคุณน้า ต้วนเหม่ยซวนยังใส่แหวนอยู่อีกหรือ?”

ซูเหอเวิ่นชี้ไปที่มือขวาของต้วนเหม่ยซวน

เป็นแหวนที่ทำมาจากเถาจีเสวี่ยเถิง

ตามหลักแล้ว เวลาเข้าห้องผ่าตัดจะต้องถอดเครื่องประดับทุกอย่างออกจากร่างกาย

แม่ต้วนพูดขึ้นด้วยน้ำตาคลอเบ้า “นี่เป็นคำขอร้องในวันเกิดของเสี่ยวซวน เธอบอกว่าจะสิ่งนี้จะนำความโชคดีมาให้ ก่อนหน้านี้ตอนผ่าตัดได้ถอดออกมาแล้ว เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะสวมให้เธอเอง…”

เธอหวังว่าแหวนวงนี้จะนำความโชคดีมาให้ลูกสาว ให้ลูกสาวเธอฟื้นขึ้นมาไวๆ

ซูเหอเวิ่นมองดูแหวนวงนั้นอยู่สักพัก จากนั้นก็หันไปมองดูผีร้ายที่อยู่บนตัวของต้วนเหม่ยซวน

ผีร้ายตัวนี้เหมือนกำลังรู้สึกกระวนกระวายใจ เมื่อเห็นหน้าซูเหอเวิ่น เขาจึงเงยหน้าพร้อมดวงตาอันแดงก่ำ จ้องดูเขาอย่างดุร้าย

ซูเหอเวิ่นหลบสายตากลับมา แล้วพูดขึ้นว่า “คุณลุงคุณน้า งั้นผมต้องขอตัวกลับก่อนแล้ว หวังว่าต้วนเหม่ยซวนจะแข็งแรงขึ้นมาไวๆ!”

สองสามีภรรยาได้ส่งซูเหอเวิ่นออกจากห้อง

ซูจื่อซีที่นั่งอยู่ที่ระเบียงด้านนอก ก็ได้ลุกขึ้นเดินออกไปอีกฝั่งหนึ่ง

เมื่อแม่ต้วนเห็นแล้ว จึงคิดว่าซูจื่อซีเป็นญาติของผู้ป่วยคนอื่นๆ อาจจะเป็นผู้ป่วยห้องข้างๆแถวนี้ก็ได้ แต่ละวันมีญาติผู้ป่วยผ่านไปผ่านมาเยอะมาก เห็นใครก็รู้สึกว่าคุ้นตาไปหมด

สองพี่น้องมาเจอกันที่ด้านล่างตึก

ซูเหอเวิ่นได้พูดขึ้นว่า “แหวนวงนั้นต้องเป็นสาเหตุที่สำคัญ แต่ตอนนี้ดูท่าคงจะเอาแหวนออกมาได้ยาก”

ซูจื่อซี “นายไปขโมยสิ”

ซูเหอเวิ่น “????”

พูดจาดีๆหน่อยได้ไหม?

เขาไม่พูดไม่จา แต่แอบด่าอยู่เงียบๆ “รอให้น้องสาวกลับมา ฉันจะฟ้องเธอทันที”

ซูจื่อซี “…”

แต่นอกจากการขโมยแล้วเหมือนจะไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว แต่ถ้าต้วนเหม่ยซวนยังอยู่ในห้องผู้ป่วย ก็ต้องมีพ่อหรือแม่คอยเฝ้าดูแลอยู่ข้างๆ

ซูจื่อซีพูดขึ้น “รอเวลาที่เธอต้องไปตรวจเช็คร่างกาย”

เวลานั้นจะต้องมีการเข้าแถวรอตรวจ เพราะมีคนเข้าตรวจเยอะมาก ยังต้องเดินกลับไปมาเพื่อเอาเอกสารต่างๆ น่าจะพอมีโอกาสอยู่บ้าง