ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1187

ภาระกิจของผีภัภดีคือต้องรับรองความภักดีที่หญิงสาวมีต่อจิ่งจั้น

ส่วนเรื่องชีวิตของเด็กผู้หญิง ไม่อยู่ในขอบเขตที่ตนต้องคำนึงถึง

จิ่งจั้นมัดตัวเองกับหญิงสาวไว้ด้วยกัน ขอแค่หญิงสาวคนนี้ตาย เขาก็จะเป็นอิสระแล้ว

ตอนที่ซูเหอเวิ่นกับซูจื่อซีพุ่งเข้าไปก็ไม่ทันการณ์แล้ว ซูจื่อซีทุ่มสุดกำลัง เชือกสีแดงเส้นยาวได้ลอยออกไป…

คล้ายกับเสียงฟ้าร้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

จิ่งซิ่วถูกหญิงสาวชนไปอีกด้าน ล้มฟุบอยู่บนถนนอย่างน่าเวทนา ใบหน้าถูกชนจนถลอก

วินาทีแรกเธอไม่คิดจะเข้าไปดูก่อนเลยว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่กลับรู้สึกโมโหและพูดตะโกนอย่างอารมณ์เสียว่า “เธอทำอะไรเนี่ย!!”

เมื่อหันไปมอง ก็เห็นหญิงสาวที่หลงรักพี่ชายของตนนอนจมกองเลือดอยู่ไม่ไกล แขนขาถูกชนจนหัก หันผิดรูปไปอีกข้างอย่างน่าหวาดเสียว!

จิ่งซิ่วตกตะลึงขึ้นมา ถึงอย่างไรก็มีอายุแค่แปดขวบ ซึ่งยังไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตกใจสุดขีด ร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง “พี่...พี่ชาย! หนูจะหาพี่ชาย!”

เด็กผู้หญิงสวมชุดนักเรียนนั่งร้องไห้อยู่ข้างถนน ใบหน้าเปื้อนเลือด ห่างออกไปไม่ไกลมีเด็กผู้หญิงที่โตกว่ายิ่งน่าสงสารไปใหญ่ คนผ่านไปมาเห็นแล้วต่างพากันตกใจ และคิดว่าทั้งสองเป็นพี่น้องกัน

“ไม่ต้องร้องแล้ว พี่สาวของเธอใกล้จะไม่ไหวแล้ว! จำเบอร์โทรของพ่อแม่ได้ไหม? รีบบอกให้ลุงเร็วๆ ลุงจะได้โทรบอกพ่อแม่！”

จิ่งซิ่วร้องไห้อย่างเดียว และพูดว่าเธอไม่มีพ่อแม่มีแต่พี่ชายเท่านั้น

คนที่ผ่านมาเห็นเหตุการณ์จึงถามเบอร์โทรพี่ชายแทน จิ่งซิ่วบอกเบอร์โทรของพี่ชายไปด้วยอาการที่ตกใจและทำอะไรไม่ถูก เมื่อคนนั้นลองโทรแล้วก็โทรไม่ติด…

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่อยู่ในพื้นที่บริการ!

รถฉุกเฉินและรถตำรวจมาถึงเร็วมาก เด็กสาวถูกส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน

“พี่รองไหวหรือเปล่า!” ด้านนอกห้องฉุกเฉิน เก้าอี้ที่อยู่ติดมุมห้อง ซูเหอเวิ่นกับซูจื่อซีจับเชือกแดงไว้อย่างสุดชีวิต

อีกฝั่งของเชือกแดงคือผีร้าย หญิงสาวที่ถูกผีครอบยังอยู่ในระหว่างการรักษาฉุกเฉิน ตอนนี้ยังไม่ถือว่าสิ้นลมหายใจ

ฉะนั้นถ้าปล่อยมือตอนนี้จะเกิดเรื่องสองอย่าง อย่างแรกคือหญิงสาวที่อยู่ในห้องฉุกเฉินจะถูกผีร้ายเล่นงาน จนไม่อาจช่วยให้รอดได้อีก

อย่างที่สองคือถ้าหญิงสาวคนนี้ตายแล้ว ผีร้ายก็จะเผ่นหนีไป

บนหัวของซูจื่อซีเต็มไปด้วยเหงื่อ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ถ้านายไหวนายก็เข้ามาสิ!”

ซูจื่อซีพยักหน้า “ได้ ฉันจะหาทางเข้าไปอีกด้านหนึ่ง…”

เมื่อปล่อยมือเล็กน้อย เชือกแดงก็ถูกดึงเข้าไปอีกบางส่วน ซูจื่อซีพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “กลับมา!”

ซูเหอเวิ่นจึงรีบดึงเชือกเอาไว้

ทุกครั้งที่ไปบ้านเพื่อนสนิท ลูกสาวก็จะส่งรูปภาพมาให้พวกเขาดูตลอด…

วันนี้ก็ส่งมาเหมือนกัน ฉะนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าลูกสาวเกิดอุบัติเหตุ เหมือนเช่นทุกวันถึงแปดโมงแล้วแต่เธอยังไม่กลับมา เพิ่งจะรู้ตัวว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว

คุณหมอฟังแล้วก็หมดคำที่จะพูด “คุณทั้งสองเป็นพ่อแม่ประสาอะไร”

สองสามีภรรยาพูดอะไรไม่ออก

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีหันมาสบตากัน และนึกถึงจิ่งซิ่วขึ้นมาพร้อมกัน

จิ่งซิ่วไม่มีอะไรพิเศษ แต่พี่ชายของเธอคือจิ่งจั้น

รู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล เหมือนกับหญิงสาวคนนี้ต้วนเหม่ยซวน…ได้ผ่านการคัดเลือกมาอย่างดี

“ถ้าเป็นอย่างที่พวกเราคาดเดาเอาไว้ บนตัวของต้วนเหม่ยซวนต้องสวมใส่อะไรไว้แน่ๆ หรือว่าถูกอะไรผูกมัดเอาไว้ ซูเหอเวิ่นพูดขึ้นมา”

ซูจื่อซีหรี่ตาเล็กน้อย “นายปลอมตัวเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเธอ…บอกว่าเป็นตัวแทนห้องมาเยี่ยมเยียนเธอ”

ซูเหอเวิ่นตกตะลึง “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย?”

ซูจื่อซีเบะปาก “เพราะนายพูดเก่งกว่าฉันไง”

ซูเหอเวิ่น “…”