ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1186

รอยยิ้มชั่วร้ายฉายขึ้นมาแวบหนึ่งในดวงตาของเปี้ยนเฉิงหวัง

ในบรรดายมบาลทั้งสิบขุมนั้น ซ่งตี้หวังนั้นค่อนข้างรักษาหน้า อู่กวงหวังเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ก็ฟังซ่งตี้หวัง ทั้งสองก็นับว่าดีแล้ว

ฉินก่วงหวังประทับอยู่ในขุมที่หนึ่งและชอบปฏิบัติเหมือนตัวเองเป็นพี่ชายคนโตเสมอ เขาอยากจะดูแลทุกอย่าง ถ้าทำตามใจของเขาเขาก็จะดี แต่ถ้าไม่ทำตามความปรารถนาของเขา...

ตัวอย่างเช่น ในครั้งนี้ซู่เป่าน่าจะเปลี่ยนกฎ คนอย่างฉินก่วงหวังที่เป็นคนรักษากฎจะต้องกำหนดให้มันถูกต้อง

เปี้ยนเฉิงหวังมีความรู้สึกคลุมเครือว่าเมื่อซู่เป่ากลับมาปฏิรูปในครั้งนี้ ยมโลกจะประสบกับการเปลี่ยนแปลงที่สั่นสะเทือนเลือนลั่น และคนแรกที่ไม่ยอมรับก็คือฉินก่วงหวัง

ดังนั้นจะต้องมี ‘สงครามใหญ่’ ระหว่างฉินก่วงหวังและซู่เป่า

เปี้ยนเฉิงหวังกำลังตั้งตารอดูว่าซู่เป่าจะกดหัวฉินก่วงหวังได้อย่างไร!

ส่วนคนอื่น ๆ ไท่ซานหวังกับเขามีตำแหน่งเหมือนกัน พันปีก่อนหน้าเขากับนางมีความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกันที่สุด ครั้งนี้นางกลับมาแล้ว แม้ว่านางจะยังเด็ก แต่เขากับไท่ซานหวังก็ยังคงมองนางเป็นเพื่อนเสมอ

ผิงเติ่งหวังและตูซื่อหวังถูกซู่เป่า ‘จัดการ’ ไปแล้ว และตอนนี้เหลือก็เพียงจ้วนหลุนหวังเพียงคนเดียว

เปี้ยนเฉิงหวังมองไปที่จ้วนหลุนหวัง ในสายตาของทุกคนยังแอบรู้สึกเสียใจอยู่ แต่มีเพียงดวงตาของเขาที่แสดงออกถึงความโกรธและไม่ยอม

มองดูแบบนี้ ยังอยากจะไปขัดจังหวะการหยั่งรู้ของซู่เป่างั้นหรือ

เปี้ยนเฉิงหวังถือถ้วยชาแล้วเป่าใบชาที่ลอยอยู่บนนั้นเบา ๆ เขาแสร้งยิ้มแล้วถาม “เมื่อเดือนที่แล้ว จ้วนหลุนหวังก็ดูเหมือนจะได้รับยานำโชคเฉียนคุนมาหนึ่งเม็ด”

จ้วนหลุนหวังที่กำลังจะหาข้ออ้างที่จะจากไป “...”

(ยิ้ม) (ไม่พูดแล้วจะตายสินะ)

ฉินก่วงหวัง ซ่งตี้หวัง และอู่กวงหวังต่างก็มองไปที่จ้วนหลุนหวัง

ก่อนที่เหยียนหลัวหวังจะไปฝ่าด่านเคราะห์ นางรู้วิธีปรุงยา ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมียานำโชคเฉียนคุน

แต่จ้วนหลุนหวังได้มันมาจากไหน

ต้องรู้ว่าทั้งยมโลก มีเพียงผู้หญิงคนนั้นเท่านั้นที่สามารถปรุงยานำโชคเฉียนคุนได้...

ฉินก่วงหวังขมวดคิ้วและถาม “จ้วนหลุนหวัง ท่านไปขโมยมาก่อนหน้านี้รึ”

จ้วนหลุนหวัง “...”

อู่กวงหวังเป็นคนตรง ๆ และขี้เกียจเกินกว่าที่จะใช้ความคิด จึงถามไปตรง ๆ “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเขาคือคนที่ขโมยมันไป”

ซ่งตี้หวังส่งเสียงฮึดฮัด “ก่อนหน้านี้เหยียนหลัวหวังไม่เคยจัดการกับจ้วนหลุนหวัง ดังนั้นจึงไม่ใช่นางที่เป็นคนให้”

ครั้งหนึ่งจ้วนหลุนหวังเคยยอมใช้เงินเป็นจำนวนมากเพื่อซื้อยานำโชคเฉียนคุนจากผู้หญิงคนนั้น

ผลคือผู้หญิงคนนั้นพูดว่า: เฮ้ เจ้ายอมไหม ถ้าเจ้ายอมซื้อข้าก็จะขายให้เจ้า

ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ให้ และก็ไม่น่าเป็นนางที่ขาย หากคนอื่นได้รับยานำโชคเฉียนคุนพวกเขาจะไม่มีวันขายต่อแน่ ดังนั้นจ้วนหลุนหวังก้อาจจะไปขโมยหรือแย่งมันมา

จ้วนหลุนหวังสีหน้าดูไม่ได้ และพูดอย่างเย็นชา “ข้ามีวิธีของข้า เปี้ยนเฉิงหวังใส่ร้ายข้าอย่างนี้ หมายความว่าอย่างไร”

เปี้ยนเฉิงหวังเลิกคิ้ว “ข้าพูดว่าท่านอะไรหรือยัง ข้าก้แค่พูดว่าเมื่อเดือนก่อนท่านกินยานำโชคเฉียนคุนไปหนึ่งเม็ด”

จ้วนหลุนหวัง “...” ยังพูดอยู่!

อู่กวงหวังมีสีหน้าดูถูก “กินแล้วรึ แล้วทำไมยังมีกำลังที่เขตแดนนี้ ไม่เห็นได้อะไร”

จ้วนหลุนหวัง “...”

เขาโกรธ ลุกขึ้นยืน สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไป

ฉินก่วงหวังขมวดคิ้ว “จ้วนหลุนหวัง! เรื่องของวันนี้ยังไม่ได้หารือกันเลย ท่านจะไปไหน”

ทั้งสองคนรีบตามไปทันที

เด็กผู้หญิงคนนั้นคือคนที่จิ่งจั้นหามาเพื่อดูแลจิ่งซิ่ว

ทันทีที่โรงเรียนเลิก เธอก็รีบไปโรงเรียนประถมของจิ่งซิ่วทันทีเพื่อพาจิ่งซิ่วกลับบ้าน

จิ่งซิ่วมองดูเด็กสาวที่เข้ามาด้วยความผิดหวัง พี่ชายของเธอจากไปนานแล้วและไม่กลับมา เธออยากเห็นพี่ชายของเธอกลับมาทันทีที่โรงเรียนเลิก

แต่ก็ไม่มี

“ไปกันเถอะ ซิ่วซิ่ว” เด็กหญิงช่วยจิ่งซิ่วถือกระเป๋านักเรียนและกำลังจะจับมือเธอตอนจะข้ามถนน

“อย่าเพิ่งไป ไฟยังไม่เขียว!” เธอพูด

แต่จิ่งซิ่วก็สะบัดมือของเธอออกไปแล้วตะคอก “ฉันข้ามถนนเองได้ เธอไม่ต้อง!”

พูดจบเธอก็รีบวิ่งไปทันที ขณะนี้ไฟยังไม่เขียว แต่ไฟแดงดับไปแล้ว ในช่วงสามวินาทีสั้น ๆ ที่ไฟจราจรสลับสี...

“ซิ่วซิ่ว!”

เด็กสาวตกใจและรีบวิ่งตามไป

ในเวลานี้เสียงแตรก็ดังขึ้น และรถที่ฝ่าไฟแดงก็ไม่สามารถหยุดรถได้ทันและชนเข้ากับร่างของจิ่งซิ่ว...

ท่ามกลางประกายไฟ สิ่งที่เข้ามาในหัวของเด็กสาวกลับเป็นจิ่งซิ่วที่พูดกับเธออย่างอ่อนโยนว่า ‘น้องสาวของฉันขอร้องเธอ’

ไม่ได้ จะเกิดเรื่องแบบนี้กับจิ่งซิ่วไม่ได้!

เด็กสาวรีบพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วจนน่าแปลกใจและกระแทกจิ่งซิ่วออกไปอย่างแรง

รถกระแทกเข้ากับร่างของเธอจนกระเด็นออกไป...