ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1196

ซูจื่อซีมองทีหนึ่ง จากนั้นกล่าว “ไปกันเถอะ”

ซูเหอเวิ่นยังคงมองแหวนในมือต้วนเหม่ยซวนอย่างไม่ไว้วางใจ “ไม่ต้องขโมยแหวนแล้วเหรอ”

ซูจื่อซีคิดถึงซู่เป่า มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย “ไม่ต้องแล้ว”

พูดจบ เขาก็ยกผีร้ายที่ถูกมัดแน่น ปาก จมูกถูกอุดไว้ออกมา และลากออกจากโรงพยาบาลไปแบบนี้

ผีภักดี “อื้อๆ! อื้อๆๆๆ!” (ช่วยด้วย! มีคนลักพาตัว!)

ซูจื่อซีลากผีร้ายที่ตัวใหญ่กว่าเขามากออกมาอย่างไร้สีหน้า…ดูแล้วเท่มาก

ซูเหอเวิ่นตามอยู่ด้านหลัง เอ่ยด่าเสียงต่ำ “ชิ พี่รองต่างหากพวกชอบทำตัวโดดเด่นน่ะ!”

ผู้คนที่ขวักไขว่ไปมาในโรงพยาบาล มองซูจื่อซีที่เอามือล้วงกระเป๋าไว้ข้างหนึ่ง และวางไว้บนไหล่อีกข้างหนึ่งอย่างสับสน จากนั้นก็มองไปทางซูเหอเวิ่นที่อยู่ด้านหลัง

เอ่อ เมื่อกี้พี่น้องคู่นี้เล่นกายกรรมอะไรกัน

“ท่าทีเมื่อกี้ เหมือนกำลังสตรีทแดนซ์เลย”

“ใช่ๆ คนตัวโตน่าจะเป็นพี่ พี่ดูเท่มาก ส่วนท่าของน้องก็เด็ดขาดมาก ตีลังกาเมื่อครู่เจ๋งสุดๆ ไปเลย”

ซูเหอเวิ่น “…”

สตรีทแดนซ์อะไรกัน

หมดคำพูดเลย พวกเขาไม่เข้าใจต่างหาก

**

คุณพ่อต้วนถือผลตรวจเข้ามา หนวดเคราของเขารุงรัง ทำให้ดูทรุดโทรมเป็นที่สุด

“ไปกันเถอะ ถึงตาพวกเราตรวจแล้ว”

คุณแม่ต้วน “ได้…”

เธอใช้ผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดหน้าให้กับต้วนเหม่ยซวน จากนั้นก็เช็ดมุมปากให้เธอ

อาหารเหลวป้อนเข้าไปไม่ได้ แต่เธอก็พยายามมาโดยตลอด อย่างน้อยเม้มสักนิดก็ยังดี

คิดถึงลูกสาวที่ไม่สามารถกินอะไรเลย ทำได้เพียงฉีดสารสารอาหารเพื่อยื้อชีวิต ขอบตาของคุณแม่ต้วนก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง

เธอหาข้อมูลแล้ว หนึ่งอาทิตย์หลังผู้ป่วยนิทราผ่าตัดเสร็จ เป็นช่วงที่มีโอกาสตื่นมากที่สุด หลังผ่านอาทิตย์นี้ไป จะตื่นขึ้นมายากมาก…

นี่มันวันที่สี่แล้ว

ซวนเอ๋อร์ของแม่…รีบตื่นมาได้ไหม

หลังผ่านการตรวจรักษาครั้งนี้ไป ก็ตื่นขึ้นมาเลยได้ไหม

เวลานี้เอง จู่ๆ เธอก็เห็นนิ้วมือของลูกสาวขยับ

คุณแม่ต้วนลุกพรวดขึ้นมา จับมือของสามีไว้อย่างตื่นเต้น “คุณเห็นไหม เห็นไหมว่านิ้วมือของลูกสาวขยับไปทีหนึ่ง”

คุณพ่อต้วนถอนหายใจพร้อมกล่าวตอบ “เดี๋ยวคุณกลับไปพักผ่อนหน่อยเถอะ คุณล้าเกินไปแล้ว…”

คุณแม่ต้วนยังคงตื่นเต้น “ฉันไม่ได้ตาฝาด ลูกสาวขยับตัวจริงๆ…”

คุณพ่อต้วนกำลังจะเอ่ยพูดบางอย่าง จู่ๆ ก็เบิกตาโพล่ง

ขนตาของลูกสาวกำลังสั่นคลอนเบาๆ ราวกับพยายามจะตื่นขึ้นมา…

“คุณหมอ…คุณหมอครับ!”

คุณพ่อต้วนวิ่งพุ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

แต่ตอนนี้มาคิด เป็นผู้ดูแลสาขาแล้วยังไงล่ะ

“อยากกินอะไร เดี๋ยวแม่ทำให้”

ต้วนเหม่ยซวนกอดแม่ไว้ และพูดอ้อน “แม่ แม่ดีจังเลย”

คุณแม่ต้วนรู้สึกเพียงปวดใจมาก…

ต้วนเหม่ยซวนกลับคิดถึงจิ่งจ้าน

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกัน

เมื่อก่อนเธอเป็นห่วงเขามาก แต่ตอนนี้กลับไม่ได้ห่วงใยมากขนาดนั้นแล้ว

ต้วนเหม่ยซวนคิดถึงคำพูดของพญายม เธอลังเลครู่หนึ่งและกล่าว “แม่ พรุ่งนี้หนูอยากไปหาเพื่อนคนหนึ่ง”

เธออยากไปยืนยันด้วยตนเอง

**

จิ่งซิ่วที่อยู่ในบ้านหิวจนฝ่าเท้าเริ่มเลื่อนลอย

เธอกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปหนึ่งเดือนเต็มๆ จนกินไม่ไหวแล้วจริงๆ เลยออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารอีกเดือนหนึ่ง

แรกๆ ก็รู้สึกอร่อย แต่กินด้านนอกทุกวัน ไม่นานนักเธอก็รู้สึกว่าตนเองเบื่อจนจะอ้วก ของด้านนอกนานๆ กินครั้งน่ะอร่อย แต่เมื่อกินทุกวันแล้วเธอรู้สึกเบื่อหน่ายจริงๆ

จิ่งซิ่วจึงเริ่มคิดถึงความดีของเหม่ยซวน เหม่ยซวนมักทำของกินหลากหลายรูปแบบให้เธอกินตลอด อีกทั้งยังทำตามความชอบของเธออีก

เธออยากกินอะไรเหม่ยซวนก็จะทำสิ่งนั้น

นี่มันสองเดือนแล้ว ทำไมยังไม่ออกจากโรงพยาบาลอีก น่าจะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วทำไมยังไม่มาดูแลเธออีก