ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1197

จิ่งซิ่วนอนแผ่อยู่บนโซฟา มองขนมตรงหน้าด้วยสีหน้าหน่ายๆ

นี่เป็นของที่พี่ชายเธอเตรียมไว้ให้ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากกินแม้แต่นิด

ถ้าหากไม่กินขนมเธอก็ต้องต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินเอง เธอกินจนจะอ้วนอยู่แล้ว

ร้านอาหารรอบๆ ก็มีแค่ไม่กี่ร้าน ดูไม่หรูหราแต่นิด กินไปแค่สองครั้งเธอก็ไม่อยากกินแล้ว

ส่วนพี่ชายนั้นเคยพาเธอไปกินร้านหรูหรามาก่อน แต่ไกลจากที่นี่ค่อนข้างมาก เธอไม่กล้าไปคนเดียว และไม่อยากไปด้วย…

เวลานี้เอง เสียงกริ่งประตูดังขึ้น

จิ่งซิ่วตะโกนอย่างไม่พอใจ “ใครกัน”

เธอขี้เกียจไปเปิดประตู ใครมากดกริ่งกันน่ารำคาญจริงๆ

เสียงกริ่งดังอยู่พักหนึ่ง จิ่งซิ่วจึงลุกขึ้นไปเปิดตะตูอย่างไม่ยินยอมนัก

เมื่อเห็นต้วนซวนเหม่ยวยืนอยู่หน้าประตู จิ่งซิ่วชะงักทีหนึ่ง

วินาทีนั้น จิ่งซิ่วรู้สึกเพียงช่องระบายของตนแล้วมาแล้ว เธอเอ่ยอย่างโกรธเคือง “ทำไมถึงเพิ่งมาตอนนี้ คิดจะทำฉันหิวตายหรือไง รอพี่ฉันกลับมา ฉันจะฟ้องพี่เลยคอยดู”

พูดไปพร้อมพร้อมลากเท้าเดินเข้าไปอย่างโมโห เธอนั่งลงบนโซฟา แต่ในใจกลับรู้สึกโล่งอก

เยี่ยมไปเลย ต้วนเหม่ยซวนออกจากโรงพยาบาลแล้ว หลังจากนี้เธอจะได้ไม่ต้องเครียดเรื่องกินอีกต่อไป

“ทำไมยังยืนอยู่อีก รีบไปทำอาหารสิ ฉันจะกินพระกระโดดกำแพงที่เธอทำ วันนี้เธอซื้อกับข้าวอะไรมากัน”

จิ่งซิ่วเหล่มองทีหนึ่ง จึงเพิ่งสังเกตว่าวันนี้เหม่ยซวนไม่ได้ถือผักมาด้วย เธอโมโหขึ้นมาในทันที “หา…ทำไมไม่ไปซื้อผักอีก นี่มันกี่โมงแล้ว ฉันจะหิวตายอยู่แล้วนะ”

“เร็วๆ เลย รีบไปซื้อวัตถุดิบ ชักช้าอยู่ได้…”

ต้วนเหม่ยซวนมองเธออย่างแน่นิ่ง

เมื่อก่อนเวลาเผชิญกับการพูดเร่งแบบนี้ เธอมักร้อนรน และเร่งรีบเป็นที่สุด ในใจคิดเพียงรีบทำให้เสร็จตามคำขอของอีกฝ่าย

ไม่เคยมาหยุดคิดอย่างจริงจัง ท่าทีที่จิ่งซิ่วพูดสั่งเธอนั้น มันสมควรหรือไม่

“จิ่งซิ่ว ฉันเกิดอุบัติเหตุและเพิ่งออกจากโรงพยาบาล” ต้วนเหม่ยซวนไม่อยากที่จะคิดเด็กอายุแปดขวบคนหนึ่งในทางแง่ร้าย เธอพยายามที่จะมองหาจิตสำนึกของจิ่งซิ่ว

แต่แล้วเธอต้องผิดหวัง

จิ่งซิ่วพูดอย่างเห็นแก่ตัว “เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเหรอ ไม่น่าล่ะถึงได้เพิ่งมาดูแลฉันตอนนี้ เร็วๆ เถอะ ฉันหิวแล้วจริงๆ…”

ต้วนเหม่ยซวนเอ่ยอย่างตายใจ “อุบัติเหตุทำกระดูกทั้งตัวของฉันหัก ตอนนี้ฉันทำงานหนักไม่ได้”

ติ่งซิ่วชะงัก

จากนั้นรู้สึกผิดหวังมาก และเอ่ยพูดอย่างไม่พอใจ “เพราะงั้นเธอหมายความว่าเธอไม่สามารถทำกับข้าวให้ฉันงั้นเหรอ ก็แค่ทำอาหารเอง ไม่ใช่งานหนักสักหน่อย!”

จิ่งซิ่วรู้สึกว่าตนเองหิวจนหมดแรงจริงๆ ดังนั้นจึงไม่มีอารมณ์ทะเลาะ และพยายามคุยด้วยเหตุผล

โมโหจริงๆ น่าจะให้พี่ชายกลับมาดูว่าต้วนเหม่ยซวนเป็นคนยังไงกันแน่ สำออยเกินไปแล้ว แค่ทำกับข้าวยังถือเป็นงานหนักอีก

ต้วนเหม่ยซวนตายใจโดยสิ้นเชิง หัวใจที่โกรธเคืองเมื่อครู่ สงบลงอย่างรวดเร็ว

“ฉันเกิดอุบัติเหตุเพราะเธอ” ต้วนเหม่ยซวนจ้องเธอ “ฉันบอกให้เธออย่าวิ่งตอนข้ามถนน เธอยังจะสะบัดมือฉันทิ้งอีก”

“หากไม่ใช่เพื่อช่วยเธอ ฉันก็คงไม่ถูกรถชน”

ไม่คุ้ม…ไม่คุ้มเลยจริงๆ

ที่แท้เธอก็เป็นคนที่หัวปรักหัวปรำกับความรัก…

จู่ๆ ต้วนเหม่ยซวนก็รู้สึกเจ็บปวดมาก มีทั้งความโกรธและอึดอัดที่ถูกหลอก จนน้ำตาแทบจะร่วงหล่นลงมา

จิ่งซิ่วยังคงพูดต่อ “รีบๆ เถอะ…”

“พื้นก็ไม่มีคนถูมานานแล้ว อีกเดี๋ยวเธอถูพื้นด้วย”

“แล้วก็ห้องน้ำ ตะไคร่ขึ้นแล้ว ผ้าปูฉันก็ไม่ได้เปลี่ยนมานาน กลางคืนฉันนอนแล้วรู้สึกคันมาก”

เธอเอ่ยอย่างทะนง สั่งใช้งานเหม่ยซวนด้วยความมั่นอกมั่นใจ ราวกับไม่ได้สนใจเรื่องที่ต่วนเหม่ยเซวีจนบอกว่าเพิ่งออกจากโรงพยาบาลแม้แต่นิด

ต้วนเหม่ยซวนคิดถึงเมื่อก่อนที่เธอเปลี่ยนผ้าปู ซักกางเกงใน (เพราะจิ่งจ้านบอกว่ากางเกงในของเด็กผู้หญิงเอาไปปั่นรวมกับเสื้อตัวนอกไม่ได้)…

ทำความสะอาด ถูพื้น และขัดห้องน้ำให้เธอ…

จิ่งซิ่วมักเล่นโทรศัพท์เวลากินข้าว เหม่ยซวนก็ต้องป้อนข้าวเธอ

ต้วนเหม่ยซวนเริ่มรู้สึกมีน้ำโห

เธอมองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ไม่ถูกเก็บทิ้งจนราขึ้น

และมองจิ่งซิ่วที่พูดบ่นไม่หยุดด้วยความโกรธเคือง

เธอหยิบบะหมี่ถ้วยนั้นขึ้นมา กดลงไปบนหน้าของจิ่งซิ่วดังแป๊ะ

“กินๆ ๆ ไปกินขี้เถอะ!”