ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1200

เสี่ยวอู่ร้องอ้ากทีหนึ่ง “โอ้ว เบบี๋”

“ฉันขยับไม่ได้ ช่วยฉันที! Muaa…” พร้อมเลียนแบบท่าจุ๊ป จู่ๆเสียงของมันก็ทุ้มต่ำลง “มีแค่คุณเท่านั้นที่ทำผมใจสั่น”

ซูจิ่นอวี้ “……”

มู่กุยฝาน “……”

ผีหลายใจที่เพิ่งออกมาจากในน้ำเต้าวิญญาณ ‘เดี๋ยวสิ ฉันพลาดอะไรไป’

ท่านมู่ไม่เป็นไรใช่ไหม ไปเรียนรู้มาจากไหนกัน ทื่อตรงสุดๆ ใช้ซึ่งๆ แบบนี้เลย

ซู่เป่า “หา อะไรนะ”

มู่กุยฝานกระแอมทีหนึ่ง ใบหูของเขาแดงก่ำขึ้น และเอ่ยถามเปลี่ยนเรื่อง “คืนนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวพ่อทำให้”

ซูจิ่นอวี้ยิ้มอย่างมืดครึ้ม “จู่ๆ ก็อยากกินเนื้อนกแก้ว”

เสี่ยวอู่ “ช่วยด้วย จะกินนกแล้ว”

ผีหลายใจเอ่ยมึนงง “เจ้านกนี่ไม่ได้หลับใหลในพระราชตำหนักเหรอ มาตั้งแต่เมื่อไรกัน”

ซู่เป่าเอ่ยตอบ “เมื่อวานหนูทวนเรื่องเครื่องเทเลพอร์ต เลยไปรับมันมาน่ะ”

ผีดวงซวยกลืนน้ำลาย “เลิกสนใจนกเถอะ คืนนี้กินอะไร”

ซู่เป่าคิดพักหนึ่ง “หม่าล่าเสียบไม้เหรอ”

หม่าล่าทั่ง หม้อไฟหม่าล่าเสียบไม้ และหม้อไฟกระเพาะวัวชื่อดังของเมืองฉงชิ่ง!

ว้าว แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว

มู่กุยฝานจึงได้แต่ตามใจอย่างไร้ข้อแม้ “จัดไป!”

ลูกสาวอยากกินหม้อไฟกระเพาะวัวเหรอ

แบบนี้ต้องทำ

กินกระเพาะวัวก็ต้องหาวัว…แม้ยมโลกไม่มีวัว แต่มีอสูรชิงซ่า ที่สามารถใช้แทนวัวได้

ฆ่าอสูรชิงซ่าตัวหนึ่ง ก็ได้กระเพาะแล้ว และมี“เนื้อสไลด์”ด้วย ใช้ส่วนเนื้อแดงของอสูรมาแร่เป็นแผ่น สามารถนำมาต้มกินได้

เด็ด “เห็ด”“ผักโขม”“หัวไชเท้า”“ผักกาด”จากในสวนน้ำเต้าวิญญาณมาตะกร้าหนึ่ง

เชือด “ไก่เดินดิน” ตัวหนึ่ง เพื่อเอาไส้ไก่ เนื้อไก่ และขาไก่…

ฆ่าปลาหุบเขาเหมันต์พันปีตัวหนึ่ง ผสมกับ ‘แป้ง’ ปั้นเป็นลูกชิ้นปลา และใช้กระดูกปลาต้มซุปน้ำใส…

แป้งที่ว่าก็ไม่ใช่ของธรรมดา เป็นแป้งที่ถูกบดมาจากเถาวัลย์ศักดิ์สิทธิ์ที่คล้ายต้นข้าว

นำวัตถุดิบที่เตรียมพร้อมมาเสียบเป็นไม้

เครื่องเทศ พริกแห้ง และพริกไทยเสฉวนต่างนำลงมาจากโลกมนุษย์ ยมโลกและโลกมนุษย์เป็นโลกสองใบ ยมโลกมีของดียมโลก โลกมนุษย์เองก็มีของดีที่แทนไม่ได้เช่นกัน

ไม่นานนัก กลิ่นหอมฉุยของหม้อไฟโชยไปทั่วแดนใต้พิภพ

กลิ่นหอมของหม้อไฟหม่าล่า รวมกับวัตถุดิบวิเศษต่างๆ ที่ถูกเสียบไว้เป็นไม้ ผีที่ลอยผ่านยังต้องอยากกินจนน้ำตาแทบไหล ร้องตะโกนต่อให้ถูกทอดจนเหลืองกรอบก็จะเข้าไปชิมในตำหนักพญายมสักครั้ง

ตำหนักที่สอง

ฉู่เจียงหวังที่กำลังประจักษ์จู่ๆ ก็ลืมตาขึ้น และลุกพรวดขึ้นมา

กลิ่นไอบนตัวของเขาต่างจากเดิมลิบลับ

พญายมทั่วไปควรรู้สึกดีใจและตื่นเต้นกับสิ่งนี้

แต่เขากลับเอ่ยอย่างดีใจ “ว่าไงนะ กินข้าวแล้ว”

ผีขุนพลบินออกไป ไม่นานนักก็บินกลับมา

“ท่านครับ ด้านนอกสงบดี มิมีสิ่งใดทั้งนั้น!”

ฉินก่วงหวัง “……”

เดี๋ยวสิ ทำไมเด็กนั่นยังไม่เชิญเขาไปกินข้าวอีก

ตำหนักที่สาม

อู่กวงหวังลุกแล้วนั่ง นั่งแล้วลุกเช่นนั้น “พี่สาม หากไม่ไปอีกจะหมดแล้วนะ”

ซ่งตี้หวังเองก็รู้สึกหัวเสียมาก “เขามาเรียกเจ้าแล้วหรือ”

อู่กวงหวัง “ไม่เรียกแล้วไปไม่ได้งั้นเหรอ”

คิดถึงสิ่งที่เปี้ยนเฉิงหวังพูด ครั้งที่แล้วฉู่เจียงหวังกินปลาเหมันต์พันปีไปครึ่งตัวและเนื้อย่างอีกครึ่งหนึ่ง

ยานำโชคเฉียนคุนมาใช้เป็นเกลือ

ถ้าไปช้านี่ขาดทุนแย่เลย

ซ่งตี้หวังขมวดคิ้ว ใบหน้างดงาม กลิ่นไอ “เซียน” แผ่ซ่าน แต่ในใจกลับคิด ยัยเด็กนั่นไม่มีทางมาเรียกพวกเขาไปกินแล้ว

หรือเขาจะหน้าด้านไปเองคนเดียวจริงๆ

ไม่ๆ เขาเสียหน้าไม่ได้

เจ้าโง่ฉู่เจียงหวังกำลังทำอะไรกันแน่ ทำไมยังไม่มาเรียกเขาอีก

ซ่งตี้หวังตัดสินใจว่า รอฉู่เจียงหวังมาเรียกพวกเขา

ครั้งนี้ พวกเขาไม่มีทางพูดปัดแน่