ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1201

ซ่งตี้หวังรออยู่ อู่กวงหวังมองอย่างรอคอยด้วยความวิตกกังวล

แต่ฉู่เจียงหวังก็ไม่มา

ครั้งนี้แม้แต่ฉู่เจียงหวังก็ไม่มาเรียกพวกเขาแล้ว!

อู่กวงหวังโกรธจนด่ายกใหญ่ “นักกินผู้นี้คงวิ่งไปคนแรกเป็นแน่แท้! จำได้แค่ว่าตัวเองต้องกิน แต่ไม่รู้จักมาเรียกพวกเราเลย!”

ในเวลานี้...ไม่แน่ว่าทางนั้นจะเอาอาหารขึ้นโต๊ะแล้ว

“ไม่ได้...ข้าต้องไปด้วยตัวเอง...”

ซ่งตี้หวังตวาดเสียงต่ำ “กลับมา!”

อู่กวงหวังไม่สบอารมณ์ “พี่สาม!”

นั่นไม่ใช่ปัญหาของการกินข้าวมื้อหนึ่ง

นั่นเกี่ยวพันไปถึงเรื่องการบำเพ็ญต่างหาก!

เปี้ยนเฉิงหวังกินมื้อหนึ่งแล้วกลับมาทะลวงต่ออีกสองรอบ

ฉู่เจียงหวังเข้าสู่การบรรลุเลย!

กลิ่นอาหารในครั้งนี้หอมกรุ่นยิ่งกว่าครั้งก่อน...ไม่แน่ว่า ผลลัพธ์อาจจะดีกว่าครั้งที่แล้วก็เป็นได้

หากเขากินข้าวมื้อนี้ ไม่แน่ว่าอีกเดี๋ยวจะสามารถทะลวงอุปสรรคได้?!

ทว่าซ่งตี้หวังไม่ยอมให้เขาไป

ใบหน้าของซ่งตี้หวังเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เขาเอ่ยว่า “เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ก่อนหน้านี้เจ้าเด็กนั่นตกอยู่ในอันตราย จี้ฉางก็มาขอร้องพวกเรา”

อู่กวงหวังชะงักไปอย่างแรง

“ตอนนั้นพวกเราล้วนนิ่งดูดาย แล้ววันนี้จะมีหน้าไปได้อย่างไร!”

จี้ฉางมาขอร้องยมบาลแห่งนรกขุมแรก แน่นอนว่าฉินก่วงหวังตาเฒ่าคร่ำครึผู้นี้ ไม่อนุญาตให้ยมโลกสอดมือเรื่องของโลกมนุษย์อยู่แล้ว แม้ผิงเติ่งหวังจะไปยังโลกมนุษย์ เขาก็ไม่สามารถเข้าร่วมได้

จี้ฉางมาขอร้องยมบาลนรกขุมที่สอง ฉู่เจียงหวังบอกว่าเขาไม่กล้าสอดมือเรื่องของเหยียนหลัวหวัง เขาไม่กล้าจริง ๆ กลัวว่าพลาดไปแค่ก้าวเดียวก็อาจจะไปทำลายการฝ่าด่านเคราะห์ของเหยียนหลัวหวังได้ เมื่อถึงเวลานั้นเหยียนหลัวหวังก็จะกลับมาห้ำหั่นเขา

จี้ฉางมาขอร้องยมบาลนรกขุมที่สาม ตัวเขากลับพูดว่า...สวรรค์ย่อมลิขิตเอาไว้ เรื่องของผิงเติ่งหวังถูกลิขิตเอาไว้แล้ว ไม่นับว่าเป็นการกบฏ เป็นเพียงแค่การฝ่าด่านเคราะห์ของเหยียนหลัวหวังเท่านั้น

อู่กวงหวังเชื่อฟังเขา จึงบอกปัดไปเช่นกัน บอกว่าอยากจะยื่นมือไปช่วยแต่ยื่นมือไปไม่ได้

ฉะนั้นซ่งตี้หวังจะมีหน้าไปกินฟรีได้อย่างไร ตัวเองรู้ดีในคำพูดที่ตัวเองเคยพูดเอาไว้ ในตอนที่เหยียนหลัวหวังตกอยู่ในอันตรายเขาไม่อยากเสียเปรียบไปด้วย จึงถอยออก วันนี้จะให้ไปอย่างหน้าด้าน ๆ ได้อย่างไรกัน เขาไม่ใช่ฉู่เจียงหวังเสียหน่อย

อู่กวงหวังตำหนิ “พี่สาม ต้องโทษท่าน! ทีแรกท่านก็เอาแต่เล่นกลยุทธ์ดูไฟชายฝั่งอยู่ได้!”

เห็นกันอยู่ชัด ๆ ว่าผิงเติ่งหวังกบฏ แต่เขาก็ดันทำเป็นไม่อยากยุ่ง ใช่ว่าอู่กวงหวังไม่รู้เจตนาของเขา แต่อู่กวงหวังคิดจะฉกฉวยความดีความชอบไปเองโดยไม่ต้องทำอะไรต่างหาก

ซ่งตี้หวังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง “หุบปาก”

เขาเองก็นึกเสียใจเหมือนกัน ใครจะไปรู้ว่าเจ้าเด็กนี่จะเก่งกาจถึงเพียงนี้ ไม่นานก็กลับมาแล้ว!

นี่เพิ่งจะผ่านไปกี่ปีเอง?!

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้...

ซ่งตี้หวังกำพู่กันในมือแน่น

อู่กวงหวังหย่อนก้นนั่งลงบนตั่ง แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล “พี่สามต้องโทษท่าน ข้าฟังที่ท่านบอก สุดท้ายก็เลยชวดผลประโยชน์! ท่านว่ามาสิท่านจะชดเชยให้ข้าอย่างไร!”

“ไม่ได้ เดี๋ยวข้าต้องไปหาฉู่เจียงหวัง ดูว่าตอนที่เขาไปกินอาหารครั้งต่อไปให้เขาห่อกลับมาให้พวกเราสักหน่อยได้หรือไม่...”

ฉู่เจียงหวังชี้ไปทางยมบาลนรกขุมแรก “ฉินก่วงหวังตาเฒ่านั่นชอบสอดมือยุ่งเรื่องของคนอื่นที่สุด เจ้าลืมไปแล้วหรือ? เขายุ่งเรื่องของเจ้าทีหนึ่งเจ้าก็หยิบดาบมาไล่ฟันเขาทีหนึ่ง”

ทำเอาฉินก่วงหวังกลัวหัวหดไปหมด ฉินก่วงหวังคร่ำครึยึดมั่นในความคิดของตนถึงขนาดนั้น!

ถูกเธอไล่บี้จนเสียความมั่นใจ

“แล้วข้าจะกล้ายุ่งเสียที่ไหนกันเล่า!”

ฉู่เจียงหวังมองซู่เป่าอย่างเสียดาย เจ้าให้ข้ากินก่อนคำหนึ่งได้หรือไม่ กินไปด้วยพูดคุยไปด้วยก็ได้นี่

ซู่เป่าแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง “งั้นเหรอคะ”

แต่ตอนนั้นท่านอาจารย์จนตรอก จนต้องคุกเข่าให้ตูซื่อหวัง

นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่มีทางปล่อยวางได้

ท่านอาจารย์ไปขอร้องพวกเขาก่อน ถ้าในพวกเขามีคนยอมช่วย ท่านอาจารย์ก็จะไม่ต้องคุกเข่าให้ตูซื่อหวังแล้ว

ฉู่เจียงหวังตระหนักได้ว่าตัวเองแพ้แล้ว “ข้าสำนึกผิดแล้วยังไม่ได้หรือ? ต่อไปเรื่องของเจ้าข้าจะไม่ปฏิเสธแม้จะต้องบุกน้ำลุยไฟหรือตายเป็นหมื่น ๆ ครั้ง!”

เจ้าให้ข้ากินก่อนสักคำได้หรือไม่!

ฉู่เจียงหวังเกือบจะร้องไห้แล้ว แม่จ๋า อาหารเลิศรสอยู่แค่ตรงหน้า กลิ่นเตะขึ้นมาบนจมูกของเขาแล้ว

นี่ยังทรมานกว่าจับเขาไปฆ่าเสียอีก!

เหยียนหลัวหวังใจไม้ไส้ระกำอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

ทำอย่างไรดี...นางจะให้อภัยเขาหรือไม่?

ทันใดนั้นอู่เจียงหวังก็ไม่มั่นใจแล้ว พลันกระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อย