ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1215

ซู่เป่ากำลังคิดถึงเรื่องพวกนี้ไปด้วยพลางนอนซม จากนั้นก็คิดตกเข้าใจขึ้นมา ไม่เคยประสบก็ไม่เคยประสบสิ หรือว่าชีวิตที่ไม่ได้มีแฟนมันจะไม่สมบูรณ์หรือไง? หรือว่าพวกผู้หญิงที่ไม่เคยประสบความเจ็บปวดของการเกิด (คลอดลูก) จะไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ? หรือว่าต้องมีสิ่งที่แพ้ไม่เป็นถึงจะนับว่าเป็นผู้ประสบความสำเร็จเหรอ?

นอกจากความรักจากคนในครอบครัวแล้ว เธอก็ไม่เคยประสบเรื่องเหล่านั้นมากับตัวเองเลย หรือว่าชีวิตแปดขวบของเธอจะโตขึ้นมาเสียเปล่าแล้ว?

ช่างเป็นคำวิจารณ์ที่เหลวไหลจริง ๆ

ความกลัดกลุ้มเหล่านี้ไม่สามารถผูกมัดซู่เป่าเอาไว้ได้ ตามแนวคิดชัดเจนของซู่เป่า เธอราวกับได้ยินเสียงโครมคราม ๆ อีกแล้ว จะเจอกับสายฟ้าฟาดอีกแล้วเหรอ??

ซู่เป่าเบิกตาโพลงอย่างแรง

“ซู่เป่า!” ซูจิ่นอวี้กอดเธอแล้วร้องไห้ “ในที่สุดหนูก็ฟื้นแล้ว!”

ซู่เป่าอิงซบอยู่ในอ้อมอกของแม่อย่างอ่อนแอ เธอถามขึ้นว่า “ฟ้าจะผ่าหนูอีกแล้วเหรอคะ??”

จี้ฉางยืนอยู่อีกฝั่ง สีหน้าสับสนเป็นอย่างมาก

เมื่อครู่นี้ไม่รู้ว่ากฎของโลกใต้พิภพเป็นอะไรไป เปลี่ยนแปลงไปในเสียงร้องโครมคราม...

ซู่เป่าถามขึ้น “หนูหลับไปนานมากไหมคะ?”

ผีดวงซวยเอ่ยขึ้นว่า “ไม่นาน ก็แค่สามวันเอง”

จากนั้นก็โดนตี อะไรที่เรียกว่าสามวันเท่านั้น!

สามวันนี้ทุกคนต่างเป็นห่วงกันเป็นมาก ๆ ไม่มีใครสงบจิตสงบใจได้เลย

มู่กุยฝานพาดตัวอยู่อีกด้านหนึ่ง แผลของเขาปริออกอีกแล้ว เฝ้าอยู่สองสามวันไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร อยู่ ๆ ก็ผล็อยหลับไปเลย

ได้ยินเสียงของซู่เป่าอยู่เลือนราง ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมา “ซู่เป่า...”

เมื่อเห็นว่าเธอฟื้นแล้ว เขาก็รีบลูบศีรษะของเธอ “โอเคขึ้นหรือยัง?”

ใบหน้าน้อย ๆ ของเธอคล้ำอยู่เล็กน้อย ทุกคนล้วนเป็นห่วงกันอย่างมาก เด็กคนนี้ถูกฟ้าผ่าจนไหม้เกรียมแล้ว ไม่รู้ว่าต่อไปจะฟื้นตัวได้หรือไม่...

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว ซู่เป่าก็พลันลุกนั่งขึ้นมา “เอ๋? ทำไมหนูถึงกลายเป็นเด็กดำไปแล้วล่ะ!”

มู่กุยฝานชะงัก

ทันใดนั้นก็พบว่าอาหารบาดเจ็บภายนอกของเธอหายไปหมดแล้ว

นี่...?

เขาบาดเจ็บมาสามวันแล้ว มิหนำซ้ำยังกินยาลูกกลอนเม็ดแล้วเม็ดเล่า ตอนนี้ก็ยังไม่หายดี

“ไม่เป็นไร ล้างตัวเอาก็อาจจะ...” มู่กุยฝานทำทีเป็นไม่ตึงเครียด ทว่าอันที่จริงแล้วรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก

ทั้งเหนื่อยล้าทั้งในร่างกายก็ราวกับมีลมกระโชกแรงอย่างนั้น ทำให้เขาสงบนิ่งลงไม่ได้

ซูจิ่นอวี้มองเขาทีหนึ่ง ก่อนจะดึงตัวซู่เป่าขึ้นมา “ไปกันเถอะ...ไปอาบน้ำกัน...”

ซู่เป่าแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ สิ่งที่ใส่ไว้ในในอ่างอาบน้ำคือน้ำแร่จิตวิญญาณ

ผิวสีดำไหม้เกรียมบนตัวของเธอแตกออกมาทีละนิ้ว ๆ จากนั้นทั้งชั้นผิวก็หลุดออกมา!

ซู่เป่าตะโกนอย่างตกตะลึง “แม่คะ! ผิวหนูลอกแล้ว!”

ซูจิ่นอวี้รีบเข้ามาดู

“ผิวลอกจริง ๆ ด้วย!” เธอประหลาดใจ “ไม่มีทางหรอกมั้ง...”

“ตามประสบการณ์ของแม่ นี่เป็นการล้างกระดูกฝึกร่างเหรอ?”

ซู่เป่า “แม่คะ อะไรคือล้างกระดูกฝึกร่างเหรอคะ”

ซูจิ่นอวี้ “ก็คือการเกิดใหม่อีกครั้ง หลังจากที่ถูกฟ้าผ่ามา ร่างกายจะแข็งแรงขึ้น มีคนล้างกระดูกจนถึงขั้นสูงสุด เติมลักษณะการป้องกันจนเต็ม...”

ทำไมซู่เป่าถึงได้รู้สึกว่านับวันวิธีการเรียกก็ยิ่งแปลกขึ้นทุกที