ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1214

นัยน์ตาของซู่เป่าหดตัวลงอย่างแรง

สายฟ้าสายนี้ เธอต้านเอาไว้ไม่อยู่แล้ว!

ในวินาทีนั้นราวกับเธอเห็นภาพตัวเองถูกฟ้าผ่าตาย ร่างไร้วิญญาณกฎแตกซ่านวิญญาณสลาย พ่อกอดเธอเอาไว้อย่างสิ้นหวังจนแทบจะบ้า

จะตาย...อีกครั้งจริง ๆ เหรอ?

เธอไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านี้ตอนที่ตัวเองตายครั้งแรก ตอนใกล้จะสิ้นลมคิดถึงอะไร

ตอนนี้ก่อนจะสิ้นลม สิ่งที่เธอคิดถึงกลับเป็นพ่อ แม่ คุณลุงทั้งแปด...

และสิ่งที่ทำให้เธอเป็นห่วงและปล่อยวางไม่ได้มากที่สุดก็คือคุณยาย ไม่นานที่โลกมนุษย์ก็คงฉลองปีใหม่กันแล้วใช่ไหม? ถึงเวลานั้นคุณยายต้องทำอาหารเอาไว้โต๊ะหนึ่งแน่ อุ้มเสี่ยวสวินสวินนั่งรอคอยมองอยู่ไกล ๆ อยู่ที่ประตู...

เธอไม่อยากตาย เธอยังมีห่วงอยู่มากมาย

และเธอจะตายไม่ได้...!

ท่ามกลางสายฟ้าฟาด ซู่เป่าราวกับได้ยินการถามของครรลองสวรรค์

[เจ้ามีคุณธรรมหรือไม่?]

[กฎสมบูรณ์หรือยัง?]

[เจ้าเคยเผชิญความรักสามประการความเจ็บปวดสี่ประการทุกข์สี่ประการของมนุษย์หรือยัง? เจ้าเข้าใจที่พึ่งพิงของโชคชะตาแห่งสรรพสิ่งบนโลกนี้ไหม?]

[…]

กฎของเธอไม่สมบูรณ์!

ทำยังไงดี?

โลกของซู่เป่าง่ายมาก ๆ ไม่สมบูรณ์ก็เติม

เธอมีสิ่งที่เติมกฎขาดแคลน!

ระหว่างช่วงวิกฤตที่เป็นอันตรายอย่างใหญ่หลวง ซู่เป่าก็นึกถึงหินอุดผืนฟ้าที่ขูดชั้นผิวกลับมา

ครั้นจิตใต้สำนึกนี้ผุดออกมา บนมือของซู่เป่าก็ปรากฏป้ายสุสานบ้านคนตายขนาดใหญ่ป้ายหนึ่งขึ้นมา...หินอุดฟ้า!

เปรี้ยง!

สายฟ้าฟาดลงไปบนหินอุดผืนฟ้าขนาดยักษ์ ซู่เป่าหลบได้พ้น ทว่าไม่ทันได้เข้าใจกฎในหินอุดผืนฟ้า

สายฟ้าสายที่สี่ห้าหกเจ็ดแปดฟาดลงมาอย่างต่อเนื่อง ฟาดลงมาสายหนึ่งซู่เป่าก็หยิบหินอุดผืนฟ้าชูขึ้นมาก้อนหนึ่ง เมื่อฟ้าผ่าหินอุดผืนฟ้าแตกไปก้อนหนึ่งเธอก็หยิบออกมาอีกก้อนหนึ่ง

ยมบาลทุกตนที่มองอยู่ไกล ๆ ต่างงงเป็นไก่ตาแตก

นี่ทำอะไรเนี่ย?

ที่แท้พวกฉินก่วงหวังและซ่งตี้หวังเขามองไม่เห็นสิ่งที่อยู่กลางสายฟ้าฟาด เห็นเพียงสายฟ้าฟาดลงมาอย่างเลือนราง ซู่เป่ายกบ้านคนตายขึ้นมา สายฟ้าก็ฟาดลงมาอีกครั้ง แล้วเธอก็ยกบ้านคนตายขึ้นมาอีก...

“พี่สาม ข้า ข้าไม่ได้มองผิดใช่หรือไม่?” อู่กวงหวังอดไม่ได้ที่จะขยี้ตา “นางยกบ้านของเล่นนั่นขึ้นมาใช่หรือไม่!?”

ซ่งตี้หวัง “เจ้าไม่ได้มองผิด...”

เป็นบ้านหลังหนึ่งจริง ๆ

บ้านที่คนอยู่อาศัยไม่ได้เล็กขนาดนั้น ทว่าบ้านคนตายธรรมดา ๆ ก็ไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้น

ตกลงบ้านที่เธอยกขึ้นมามันคืออะไรกันแน่...

เปี้ยนเฉิงหวังเข้าไปใกล้อีกหน่อย ก็ต้องตกตะลึงไม่น้อย แอบพูดอยู่ในใจว่า เป็นหินอุดผืนฟ้า!

ไม่นึกเลยว่าจะมีคนเอาหินอุดผืนฟ้ามาทำเป็นบ้านคนตายด้วย?

เมื่อเห็นบ้านคนตายหลังหนึ่งใหญ่กว่าหลังหนึ่ง เปี้ยนเฉิงหวังก็รู้สึกเพียงว่าในใจเต้นระรัว

ซู่เป่าต้านทานสายฟ้าเก้าสายได้อย่างต่อเนื่อง ในใจก็เต้นระรัวเช่นกัน

“หมดแล้วใช่ไหม...”

หมดแล้วจริง ๆ ด้วย!

เสียงฟ้าร้องโครมคราม ทว่าเมฆครึ้มกลางอากาศเริ่มกระจายตัวออกไปแล้ว

พยายามส่งเคราะห์สายฟ้าไปอย่างเหน็ดเหนื่อยจนแทบล้มประดาตาย ไม่นึกเลยว่าจะล้มเหลว

ความหวังเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้ก็คือ เขาฉวยโอกาสถามปัญหาที่สามารถทำให้เธอกลัดกลุ้มใจเหล่านั้น แล้วทำให้เธอตกอยู่ในความยุ่งยาก วนเวียนและธาตุไฟเข้าแทรกอยู่ในปัญหาที่คิดไม่ตกพวกนี้ กระทั่งก่อกวนจิตใจแห่งเต๋า!

ซู่เป่าสลบไสล จมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง

ในหัวของเธอเอาแต่หวนนึกไปที่สองสามประโยคนั่น

[เจ้ามีคุณธรรมหรือไม่?]

[กฎสมบูรณ์หรือยัง?]

[เจ้าเคยเผชิญความรักสามประการความเจ็บปวดสี่ประการทุกข์สี่ประการของมนุษย์หรือยัง? เจ้าเข้าใจที่พึ่งพิงของโชคชะตาแห่งสรรพสิ่งบนโลกนี้ไหม?]

เธอมีคุณธรรมไหม...

ซู่เป่าไม่รู้ ทำความเข้าใจมามากมายขนาดนี้แล้ว หรือว่าเธอจะไม่มีคุณธรรมเลยเหรอ?

กฎสมบูรณ์หรือยัง?...ยัง เธอรู้ดีว่ากฎของตัวเองยังไม่สมบูรณ์

เคยเผชิญความรักสามประการความเจ็บปวดสี่ประการทุกข์สี่ประการหรือยัง?

บำเพ็ญตามท่านอาจารย์มาหายปีขนาดนั้น สภาพต่าง ๆ ของโลกมนุษย์เธอรู้ดี ความรู้สึก ความเจ็บปวดและความทุกข์เหล่านี้เธอเองก็รู้ดี

ความรักสามประการ ความรักในครอบครัว มิตรภาพ และความรัก?

ความเจ็บปวดสี่ประการ ความเจ็บปวดของการเกิด จากกัน ตาย ลาจาก?

ความทุกข์สี่ประการ มองไม่ออก ตัดใจไม่ได้ แพ้ไม่เป็น วางไม่ลง?

เธอยังเป็นเพียงแค่เด็กอายุแปดขวบเท่านั้น ทำไมเธอต้องประสบกับสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเองด้วย...

ไม่ใช่สิ เธอเคย เธอเคยประสบความลึกซึ้ง การให้อภัย ความรักของความรักจากคนในครอบครัว...

ส่วนอย่างอื่น ทำไมต้องมาไล่ถามเธอเอาตอนนี้ด้วยล่ะ หรือว่าครรลองสวรรค์ไม่รู้ว่าเธอเพิ่งอายุแค่แปดขวบเหรอ? หึ...ครรลองสวรรค์ช่างโง่จริง ๆ

ถามคำถามเหล่านี้กับเด็กน้อยอายุเพียงแค่แปดขวบ เหมาะสมเหรอ?