ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1217

เป็นครั้งแรกที่ฉินก่วงหวังนั่งยืนไม่เป็นสุขแบบนี้

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าไปที่ไหนก็นั่งลงอย่างสงบนิ่ง วางมาดพี่ใหญ่ออกมาเต็มประดา

ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกว่าตนเองราวกับตัวตลก

หรือว่าเขาจะถูกกำจัดแล้วจริง ๆ...ไม่สิ ๆ เขาอยู่ในนรกขุมแรกมานานขนาดนั้น คอยรักษาความเป็นระเบียบเรียบร้อยของโลกใต้พิภพอย่างขยันหมั่นเพียร

มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินว่าเขาแย่ที่สุด หากกฎนี้ยุติธรรมละก็ ตอนนี้เขาคงเป็นยมบาลขั้นเต็มตัว เป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในสิบยมบาลสิถึงจะถูก!

ฉะนั้นต้องจัดขั้นผิดแน่ ๆ เขาถึงได้บอกอย่างไรว่าจะให้เด็กน้อยคนหนึ่งมาจัดการมั่ว ๆ ไม่ได้...

กำลังครุ่นคิดอย่างหงุดหงิด ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมาจากตำหนักด้านหลัง ซู่เป่าปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า

เธอถึงขั้นไม่ใส่ชุดของยมบาล ใส่เพียงแค่ชุดกระโปรงสั้นสบาย ๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น

กระโปรงหม่าเมี่ยน¹ฉบับปรับปรุงสีชมพู ความยาวเพียงแค่คลุมเข่า ครึ่งตัวบนเป็นเสื้อปกสั้นแขนผูกโบว์สีขาวดูสะอาดตัวหนึ่ง รวมองค์ประกอบของชุดฮั่นฝู² ทว่าก็สอดคล้องกับพื้นเพของความร่วมสมัย สิ่งที่มุ่งเน้นเป็นหลักก็คือความสบายตัว

ฉินก่วงหวังมองแล้วก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ เขาขมวดคิ้วพลางเอ่ยว่า “หัวมงกุฎท้ายมังกร!”

ชุดฮั่นฝูที่ตกทอดมาแต่โบราณกาลเปลี่ยนกันง่าย ๆ ขนาดนี้ได้เหรอ?

มิหนำซ้ำกระโปรงยังสั้นถึงเพียงนั้น เผยให้เห็นสองขาน้อย ๆ สอดคล้องกับความน่าเกรงขามของยมบาลหรือ?

ในใจของฉินก่วงหวังไม่สบอารมณ์ก็ส่วนไม่สบอารมณ์ ทว่าก็ยังไม่ลืมที่จะรีบไปดูขั้นของซู่เป่า

สุดท้ายไม่นึกเลยว่าเขาจะมองไม่ออก!

เขาอึ้งไปเลย เผยอปากออกมาก็เผยให้เห็นความกระวนกระวายใจของเขา “เจ้าอยู่ในขั้นไหน? ทำไมข้าถึงดูไม่ออก?”

ซู่เป่ากระตุกยิ้มมุมปาก แค่นเสียงฮึทีหนึ่งพร้อมทั้งเดินไปตรงหน้าบัลลังก์พญายมของตน ก่อนจะเอามือค้ำให้ตัวเองกระโดดขึ้นไป และนั่งลงบนบัลลังก์อันล้ำค่า

สองขาน้อย ๆ ไขว้กันแล้วแกว่งไปแกว่งมา แม้การกระทำจะดูอุกอาจหาญกล้าแต่ก็ไม่ได้มีอะไรโผล่ออกมา

แน่นอนว่าการกระทำนี้ทำให้ฉินก่วงหวังเห็นแล้วไม่ชินตาอีกเช่นเคย แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร

“แน่นอนว่าลุงมองขั้นของหนูไม่ออกหรอก!” ซู่เป่าเอ่น “เพราะว่าลุงโล่วเกินไป!”

โล่ว? ไม่นานเปี้ยนเฉิงหวังก็ตอบสนองกลับมา อ๋อโลว์³

ประโยคนี้ก็พูดไม่ผิดจริง ๆ

เขามองออกกันหมดนะ...

ซู่เป่า “ฉินก่วงหวัง หนุจะบอกให้นะ กงล้อของประวัติศาสตร์หมุนไปด้านหน้า ความเป็นระเบียบเรียบร้อยเก่าย่อมจ้องถูกความเป็นระเบียบเรียบร้อยใหม่แทนที่ ลุงไม่อยากก้าวหน้าไม่อยากทำอะไรเลย ยึดกฎตายตัวไม่ยอมปรับปรุง ก็ต้องมีวันหนึ่งที่จะถูกกำจัด”

“ดูสิ ตอนนี้แม้แต่ตบะของหนูลุงยังดูไม่ออกเลย!”

กับอีแค่ตบะของหนูยังดูไม่ออก ลุงยังคิดจะเป็นพี่ใหญ่อีกเหรอ!

คร่ำครึจริง ๆ เลย!

ซู่เป่าแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง ก่อนจะดึงตำราเรียนที่อยู่บนโต๊ะทำงานมา แล้วหยิบพู่กันขึ้นมาเริ่มเขียน

นี่คือตำหนักเหยียนหลัว ทุกคนนั่งอยู่ตำหนักล่าง ทำไมมองไปแล้วรู้สึก...

เปี้ยนเฉิงหวัง : ยมบาลตัวน้อยนับวันก็ยิ่งสุขุมขึ้นจริง ๆ สถานการณ์เช่นนี้ ยังแก้คำตัดสินอย่างสงบจิตสงบใจได้อีก...

ฉู่เจียงหวัง : ใครบอกว่ายมบาลตัวน้อยอายุยังน้อยแบกรับความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงไม่ไหว ทุกคนก็เห็นเป็นประจักษ์แล้วว่าขยันยิ่งนัก

ซ่งตี้หวังและอู่กวงหวังเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน ยมบาลตัวน้อยอายุยังน้อย ทว่า...

กำลังครุ่นคิด ก็เห็นซู่เป่าเปิดห้ากระดาษ พร้อมทั้งหยิบสมุดข้าง ๆ ขึ้นมาในขณะเดียวกัน