ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1225

บิดาของยมบาลตัวน้อยคือจักรพรรดิเฟิงตูอย่างนั้นหรือ...

ฉินก่วงหวังตกอยู่ในภวังค์อยู่นาน

มิน่าล่ะ เมื่อสามพันกว่าปีก่อน จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งชิงตำแหน่งเหยียนหลัวหวัง แต่จักรพรรดิเฟิงตูผู้ไม่ค่อยปรากฏตัวกลับออกมาประทับตราตัดสินเรื่องนี้

แต่วิญญาณธิดาของจักรพรรดิเฟิงตูแตกดับระหว่างรับด่านเคราะห์อัสนีที่ทรงอานุภาพครั้งนั้นแล้วไม่ใช่หรือ

ฉินก่วงหวังมึนงง

“จะเป็นธิดาของจักรพรรดิเฟิงตูได้อย่างไร นางมีหลักฐานอะไรหรือไม่” ฉินก่วงหวังยังคงไม่กล้าเชื่อ “ไม่ใช่ใครก็ได้ที่สามารถแอบอ้างเป็นธิดาของจักรพรรดิได้”

แต่ลึกๆ แล้ว ฉินก่วงหวังไม่อยากยอมรับความจริงข้อนี้

ธิดาของจักรพรรดิ... ก็เทียบเท่ากับองค์หญิงแห่งราชวงศ์ และยังเป็นบุตรสาวคนโต

จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะสืบทอดตำแหน่งพญายมและเป็นหัวหน้าของขุมนรกทั้งสิบ

หากเป็นเช่นนั้นแล้ว การที่เขาต่อต้านอย่างดุเดือนในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจะมีความหมายอะไร

เขาคิดว่าตัวเองปกป้องความถูกต้อง แต่ไปๆ มาๆ ท้ายที่สุดกลับกลายเป็นว่าเขาต่อต้านความถูกต้องเสียเอง?

ยมทูตเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตำหนักพญายมขุมที่ห้าอย่างละเอียดยิบ

เมื่อฉินก่วงหวังได้ยินถึงกับเซนั่งลงบนเก้าอี้ แม้แต่ลัญจกรของจักรพรรดิก็มี...

มันเป็นความจริงแน่นอน

อาจเป็นไปได้ว่าพระสนมของจักรพรรดิเฟิงตูเป็นผู้ลอกเลียนลายเซ็นของเขา แต่ลัญจกรไม่มีทางเป็นของปลอมแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีซ่งตี้หวังและอู่กวงหวังอยู่ด้วย แม้ยมบาลตัวน้อยจะกล้าตบตาเปี้ยนเฉิงหวังและฉู่เจียงหวัง แต่ตบตาซ่งตี้หวังไม่ได้อย่างแน่นอน

“นี่... นี่มัน...!”

ฉินก่วงหวังถึงกับตกตะลึง

นี่เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ดังนั้น... ฉินก่วงหวังจึงใช้ข้ออ้างปลีกวิเวกบำเพ็ญเพียร และไม่โผล่หน้ามาอีกเลย

หนึ่งเดือนผ่านไปราวกับพริบตา

หลังจากที่มู่กุยฝานมั่นใจแล้วว่าซู่เป่าปลอดภัย เขาก็ได้ปลีกวิเวกบำเพ็ญเพียรเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว

แต่ยิ่งบำเพ็ญเพียรยิ่งรู้สึกแปลกๆ

เขามักรู้สึกเหมือนมีไอร้อนในร่างกายอย่างบอกไม่ถูก ทำยังไม่ก็ไม่หาย

วันนี้มู่กุยฝานตื่นจากการบำเพ็ญเพียร บาดแผลบนร่างกายของเขาหายดีแล้ว รอยแผลจางๆ ที่แขนและแผลเป็นก็หลุดออกหมดแล้ว

บาดแผลที่เดิมน่าสยดสยองกลับกลายเป็นเรียบเนียน หลังจากสะเก็ดแผลหลุดออกก็ไม่เหลือรอยแผลเป็นเลย

เมื่อซูจิ่นอวี้เห็นมู่กุยฝานตื่นแล้วก็พูดว่า “ตื่นแล้วเหรอ พอดีเลย บาดแผลภายนอกของคุณเกือบจะหายดีแล้ว ต่อไปคุณก็ใส่ยาเองแล้วกันนะ พี่ใหญ่”

เธอทายาให้เขาทุกวันจนนิ้วมือใกล้จะด้านอยู่แล้ว

ผีตัวไหนก็ทนปรนนิบัติแบบนี้ไม่ได้

มู่กุยฝานหันไปมองขวดยาที่อยู่ในมือของซูจิ่นอวี้ “ซู่เป่าให้ยาอะไรมาเหรอ”

ซูจิ่นอวี้เหลือบมองแวบหนึ่งก่อนจะยักไหล่อย่างเฉยเมย “ไม่รู้สิ มีประโยชน์ก็พอ คุณอย่าไปสนใจเธอเลย”

มู่กุยฝาน “...”

ซูจิ่นอวี้ป้ายยาครีมก่อนจะทาให้มู่กุยฝานอย่างคล่องแคล่วพลางพูดว่า “เธอยังอัพเกรดสูตรยาให้คุณด้วยนะ เมื่อก่อนเป็นยาผง ตอนนี้ทำเป็นยาครีมแล้ว”

“เอ่อ ใช่สิ ฉันจะไปบอกซู่เป่า ถ้าคุณโอเคแล้ว เย็นนี้ทำกับข้าวเพิ่มอีกอย่างนะ...”

มู่กุยฝาน “...”

ในเวลานี้ ซู่เป่าที่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวก็วิ่งเข้ามาด้วยความดีใจ

“คุณพ่อ คุณพ่อตื่นแล้ว” ซู่เป่าพูดขณะกอดมู่กุยฝานว่า “หนูคิดถึงคุณพ่อ คุณพ่อหลับไปหนึ่งเดือนแล้วนะ”

จู่ๆ มู่กุยฝานพลันถามว่า “ซู่เป่า ยาที่หนูให้แม่ทาให้พ่อ เป็นยาอะไรเหรอจ๊ะ”

“ยาอวิ๋นลั่งเสวียนเฟิ่งค่ะ ทำไมเหรอคะ” ซู่เป่ารู้สึกแปลกใจ

มู่กุยฝาน “...”

เขากัดฟันพูดว่า “หนูไปหาข้อมูลดูเองว่ายาอวิ๋นลั่งเสวียนเฟิ่งมีสรรพคุณอะไร”

ซู่เป่าพูดว่า “สรรพคุณอะไร... ก็สร้างเนื้อและเลือดใหม่ ต่อกระดูกหัก และสร้างเลือดลมให้แข็งแรงไงคะ...”

มู่กุยฝานพูดว่า “ข้อเสียล่ะ”

ซู่เป่า “...เอ่อ หนูไม่รู้ค่ะ”

ไม่ใช่สิ เธอไม่เข้าใจจริงๆ แต่จู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ ดูเหมือนข้อเสียของยาอวิ๋นลั่งเสวียนเฟิ่งจะร้ายแรงมากๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่รู้ว่าร้ายแรงยังไง แต่กลับรู้ว่าการที่พ่อแม่รุมตีเธอคือร้ายแรง

“แย่แล้วค่ะคุณพ่อ นับเวลาดูแล้ว โลกมนุษย์กำลังจะเริ่มสอบปลายภาคกันแล้วค่ะ”

“โอ๊ยๆๆ พี่ใหญ่บอกว่าสอบปลายภาคจะสายไม่ได้ คุณพ่อ หูนไปก่อนนะคะ”

ซู่เป่ารีบวิ่งแจ้นออกไปทันที

มู่กุยฝานเพียงรู้สึกปวดขมับ