ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1226

ซูจิ่นอวี้ได้ยินแล้วก็รู้สึกทะแม่งๆ

ยาอวิ๋นลั่งเสวียนเฟิ่ง?

เพราะอยู่กับผีหลายใจมากเกินไป ตอนนี้พอเธอได้ยินคำว่าอวิ๋นหรือเฟิ่งอะไรทำนองนี้ก็รู้สึกว่าเป็นคำที่สกปรก

บวกกับสายตาแปลกๆ และแววตาที่ลึกซึ้งเมื่อครู่ของมู่กุยฝาน ประกอบกับที่ซู่เป่าวิ่งแจ้นไป

ทั้งหมดนี้บอกเธอว่าปัญหานี้ไม่มีทางแก้

โอ้ ไม่ๆ วิธีแก้ปัญหาดูเหมือน น่าจะ จริงๆ แล้ว... อาจอยู่ที่ตัวเธอ

“ฝนตกแล้ว ฉันไปเก็บผ้าก่อนนะ” ซูจิ่นอวี้รีบวิ่งแจ้นทันที

สองแม่ลูกวิ่งหนีหายลับ

ทิ้งให้มู่กุยฝานมึนงงในสายลมเพียงลำพัง

เขาหมดคำพูดจริงๆ

ท่านมู่นั่งสมาธิเพื่อสงบจิตอย่างสุดแสนจะหดหู่ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ไร้ผล ไอร้อนยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ยาอวิ๋นลั่งเสวียนเฟิ่งก็เป็นแบบนี้ ไอร้อนซ้อนทับกันทีละชั้น ไม่ใช่ว่าจะเกิดผลข้างเคียงทันทีที่ใช้ แต่เกิดจากการสะสมมาเป็นเวลานาน

หมดหนทางแล้ว...

มู่กุยฝานลุกขึ้นไปหยิบมีดเล่มหนึ่งออกมาจากในลิ้นชัก จากนั้นกรีดแผลตื้นๆ บนฝ่ามือ ฝ่าเท้า และหน้าอกเพื่อระบายเลือดร้อนออกมา

เขาไม่เคยบังคับซูจิ่นอวี้เลย ยกเว้นเรื่องที่ไม่คาดคิดครั้งนั้นในชาตินี้ ในอดีตอันยาวนานหลายพันปี เขาอดทนรอคอยจนเธอกลับมา เขาพร้อมยินดีให้เวลาเธอและรอคอยเธอช้าๆ

รอจนถึงวันที่เธอจำเขาได้ รอจนกว่าความทรงจำของเธอจะกลับมาและหลอมรวมอย่างสมบูรณ์...

สำหรับดวงวิญญาณที่เวียนว่ายตายเกิดไม่หยุด เธอจะมีชีวิตใหม่ในทุกภพทุกชาติ เขาไม่อาจทนเห็นเธอแต่งงานและมีลูกในชีวิตใหม่ได้ ดังนั้นเขาจึงพยายามลักพาตัวเธอกลับมาทุกครั้ง...

แบบนี้มันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเธอมากพอแล้ว เขาจึงไม่บังคับเธอหรือพยายามยัดเยียดให้เธอยอมรับ

มู่กุยฝานถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นไปหาอ่างอาบน้ำ จากนั้นใส่น้ำจากบึงเหมันต์แล้วแช่ตัวลงในอ่าง

ซู่เป่ารีบวิ่งอย่างรวดเร็วจนควันโขมง

ถึงแม้ว่าเมื่อครู่จะพูดมั่วๆ... แต่หลังจากออกมาก็ได้คำนวณเวลาและดูนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ บวกกับตารางเปรียบเทียบเวลาโลกใต้พิภพกับโลกมนุษย์ที่ท่านอาจารย์ทำให้เธอ

ก็พบว่าโลกมนุษย์ใกล้จะเริ่มสอบปลายภาคแล้วจริงๆ

ต้องกลับแล้ว

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังรีบเก็บข้าวของ ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงพี่ชายสองคนของตัวเอง ตอนนี้คงจะเก่งมากแล้วสินะ

ต้องจับผีได้เยอะมากแน่ๆ

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดจะหาถุงหล่อแกให้พี่ชาย แต่ท่านอาจารย์บอกว่ารอก่อน รอให้พวกเขาผ่านการฝึกฝนจนแข็งแกร่งพอ ไม่เช่นนั้น ถ้าให้ถุงหล่อแกไปแล้วก็อาจไม่ใช่เรื่องดี

ก็เหมือนกับเมื่อก่อน ตอนที่เธอพบกับนักพรตซานชิงตอนที่เธอยังอ่อนแอ บนโลกนี้ยังมีคนเก่งอีกมากมาย เห็นของดีก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป

“แต่ครั้งนี้ไม่น่าจะมีปัญหาแล้ว...”

ซู่เป่าครุ่นคิด

แต่จะไปเอาถุงหล่อแกมาจากไหนล่ะ

เธอพลันหงุดหงิดขึ้นมาในทันที หลังจากลงไปก็หมกมุ่นอยู่กับการบำเพ็ญเพียรของตัวเอง และยุ่งกับงานของตำหนักพญายม