ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1226

ซูจิ่นอวี้ได้ยินแล้วก็รู้สึกทะแม่งๆ

ยาอวิ๋นลั่งเสวียนเฟิ่ง?

เพราะอยู่กับผีหลายใจมากเกินไป ตอนนี้พอเธอได้ยินคำว่าอวิ๋นหรือเฟิ่งอะไรทำนองนี้ก็รู้สึกว่าเป็นคำที่สกปรก

บวกกับสายตาแปลกๆ และแววตาที่ลึกซึ้งเมื่อครู่ของมู่กุยฝาน ประกอบกับที่ซู่เป่าวิ่งแจ้นไป

ทั้งหมดนี้บอกเธอว่าปัญหานี้ไม่มีทางแก้

โอ้ ไม่ๆ วิธีแก้ปัญหาดูเหมือน น่าจะ จริงๆ แล้ว... อาจอยู่ที่ตัวเธอ

“ฝนตกแล้ว ฉันไปเก็บผ้าก่อนนะ” ซูจิ่นอวี้รีบวิ่งแจ้นทันที

สองแม่ลูกวิ่งหนีหายลับ

ทิ้งให้มู่กุยฝานมึนงงในสายลมเพียงลำพัง

เขาหมดคำพูดจริงๆ

ท่านมู่นั่งสมาธิเพื่อสงบจิตอย่างสุดแสนจะหดหู่ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ไร้ผล ไอร้อนยิ่งร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ยาอวิ๋นลั่งเสวียนเฟิ่งก็เป็นแบบนี้ ไอร้อนซ้อนทับกันทีละชั้น ไม่ใช่ว่าจะเกิดผลข้างเคียงทันทีที่ใช้ แต่เกิดจากการสะสมมาเป็นเวลานาน

หมดหนทางแล้ว...

มู่กุยฝานลุกขึ้นไปหยิบมีดเล่มหนึ่งออกมาจากในลิ้นชัก จากนั้นกรีดแผลตื้นๆ บนฝ่ามือ ฝ่าเท้า และหน้าอกเพื่อระบายเลือดร้อนออกมา

เขาไม่เคยบังคับซูจิ่นอวี้เลย ยกเว้นเรื่องที่ไม่คาดคิดครั้งนั้นในชาตินี้ ในอดีตอันยาวนานหลายพันปี เขาอดทนรอคอยจนเธอกลับมา เขาพร้อมยินดีให้เวลาเธอและรอคอยเธอช้าๆ

รอจนถึงวันที่เธอจำเขาได้ รอจนกว่าความทรงจำของเธอจะกลับมาและหลอมรวมอย่างสมบูรณ์...

สำหรับดวงวิญญาณที่เวียนว่ายตายเกิดไม่หยุด เธอจะมีชีวิตใหม่ในทุกภพทุกชาติ เขาไม่อาจทนเห็นเธอแต่งงานและมีลูกในชีวิตใหม่ได้ ดังนั้นเขาจึงพยายามลักพาตัวเธอกลับมาทุกครั้ง...

แบบนี้มันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเธอมากพอแล้ว เขาจึงไม่บังคับเธอหรือพยายามยัดเยียดให้เธอยอมรับ

มู่กุยฝานถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นไปหาอ่างอาบน้ำ จากนั้นใส่น้ำจากบึงเหมันต์แล้วแช่ตัวลงในอ่าง

ซู่เป่ารีบวิ่งอย่างรวดเร็วจนควันโขมง

ถึงแม้ว่าเมื่อครู่จะพูดมั่วๆ... แต่หลังจากออกมาก็ได้คำนวณเวลาและดูนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ บวกกับตารางเปรียบเทียบเวลาโลกใต้พิภพกับโลกมนุษย์ที่ท่านอาจารย์ทำให้เธอ

ก็พบว่าโลกมนุษย์ใกล้จะเริ่มสอบปลายภาคแล้วจริงๆ

ต้องกลับแล้ว

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังรีบเก็บข้าวของ ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงพี่ชายสองคนของตัวเอง ตอนนี้คงจะเก่งมากแล้วสินะ

ต้องจับผีได้เยอะมากแน่ๆ

ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดจะหาถุงหล่อแกให้พี่ชาย แต่ท่านอาจารย์บอกว่ารอก่อน รอให้พวกเขาผ่านการฝึกฝนจนแข็งแกร่งพอ ไม่เช่นนั้น ถ้าให้ถุงหล่อแกไปแล้วก็อาจไม่ใช่เรื่องดี

ก็เหมือนกับเมื่อก่อน ตอนที่เธอพบกับนักพรตซานชิงตอนที่เธอยังอ่อนแอ บนโลกนี้ยังมีคนเก่งอีกมากมาย เห็นของดีก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป

“แต่ครั้งนี้ไม่น่าจะมีปัญหาแล้ว...”

ซู่เป่าครุ่นคิด

แต่จะไปเอาถุงหล่อแกมาจากไหนล่ะ

เธอพลันหงุดหงิดขึ้นมาในทันที หลังจากลงไปก็หมกมุ่นอยู่กับการบำเพ็ญเพียรของตัวเอง และยุ่งกับงานของตำหนักพญายม

ซู่เป่าถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณยายของฉันอายุมากแล้ว ทำอาหารแต่ละมื้อลำบากมากเลย...”

ฉู่เจียงหวังคล้อยตามทันที “ใช่ๆ ลำบากคุณยายแล้ว...”

ซู่เป่า “...”

แต่แล้วฉู่เจียงหวังก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ ไม่ถูกต้อง เหตุใดเหยียนหลัวหวังตัวน้อยจึงจงใจพูดว่าคุณยายลำบาก

หรือเขาต้องแสดงหน่อย?

“ฮ่าๆ ใช่สิ เหยียนหลัวหวัง ข้ามีของขวัญชิ้นหนึ่ง หวังว่าเจ้าจะนำไปให้คุณยายได้ ถือเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ”

เมื่อฉู่เจียงหวังพูดถึงตรงนี้ก็เห็นแววตาของซู่เป่าเป็นประกาย ทันใดนั้น เขาพลันมีสีหน้าตึงเครียดทันที

ทว่า...

ยมบาลตัวน้อยตรงหน้าสวมชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหวว กระพริบตาปริบๆ อยากได้ของขวัญแต่ก็เขินอาย ท่าทางลังเล...

...ไฉนไม่เคยรู้มาก่อนว่าเหยียนหลัวหวังก็มีมุมนี้

น่ารัก...

อยากลูบไล้!

ทันทีที่ฉู่เจียงหวังเกิดความคิดนี้ เขาก็ตกใจกลัวตัวเองเสียก่อน

พระเจ้า! เขาอยากลูบไล้เหยียนหลัวหวังงั้นหรือ! เหยียนหลัวหวังที่โหดเหี้ยมจนสามารถจับเขาแขวนและซ้อมเขาให้นวมได้ นี่เขาคิดอะไรอยู่!

ช่าง... ช่างบังอาจ! นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนวิกลจริตที่อยู่เหนือกฎหมายถึงกล้าทำหรอกหรือ...