ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1227

ดวงตาของซู่เป่าเป็นประกายทันทีที่ฉู่เจียงหวังหยิบถุงๆ หนึ่งออกมา ถุงหล่อแก!

เธอกำลังอยากได้พอดี

ฉู่เจียงหวังพูดว่า “นี่เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ข้างในมีผลไม้และสมุนไพรที่ช่วยยืดอายุขัย... และยาบางชนิดที่ช่วยให้ร่างกายแข็งแรง และยังมีเครื่องรางของขลังป้องกันภัยอีกด้วย...”

ทันใดนั้น ดวงตาที่เปล่งประกายสดใสของซู่เป่าก็ฉายแววตาผิดหวังทันที เธอเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างชนกันพลางพูดว่า “เอ่อ... ขอบคุณค่ะ คุณยายของฉันมีของพวกนี้แล้วค่ะ"

ฉู่เจียงหวัง “เอ๊ะ!”

ไม่พอหรือ?

เขาจึงเพิ่มอัญมณีอัคนีอีกชิ้นหนึ่ง “งั้นอัญมณีชิ้นนี้... มอบให้คุณยายไว้ทำเป็นสร้อยคอสร้อยข้อมือหรืออะไรทำนองนั้นก็ได้...”

ปวดใจจัง!

อัญมณีอัคนีหนึ่งชิ้นเท่ากับหินสีชาดหนึ่งหมื่นชิ้นแหน่ะ

ซู่เป่าถอนหายใจ “ฉู่เจียงหวัง ฉันไม่ต้องการมากขนาดนั้นจริงๆ ค่ะ...”

“ลองดูถุงหล่อแกที่คุณเอาไว้ใส่ของสิ แบ่งให้ฉันสองใบได้ไหม”

ฉู่เจียงหวังตกตะลึง “แค่นี้?”

แม้ว่าถุงหล่อแกก็เป็นของวิเศษ แต่มันก็ไม่ใช่ของที่หายาก เพียงแค่มีพลังพอและมีผ้าหล่อแกที่เหมาะสม ยมบาลทุกตนก็สามารถสร้างมันขึ้นมาเองได้หนึ่งหรือสองใบ

จริงๆ แล้วผ้าหล่อแกคือเวทย์มนต์ชนิดหนึ่งที่วาดลงบนผ้าผืนพิเศษ ถึงแม้จะหายาก แต่ถ้าหาเจอสักผืนก็สามารถทำถุงหล่อแกได้หลายใบ

ดังนั้นจึงพูดกันว่าถุงหล่อแกไม่ได้มีค่าอะไรมากนัก แหวนเก็บสิ่งของต่างหากถึงเป็นของล้ำค่าอย่างแท้จริง...

“สองใบพอหรือ” ฉู่เจียงหวังหยิบถุงหล่อแกสองใบออกมา

เขาเองก็มีแหวนเก็บสิ่งของวงหนึ่ง ถุงหล่อแกนั้นมักถูกใช้สำหรับการห่อของขวัญเพื่อมอบให้ผู้อื่นมากกว่า... แค่ถุงของขวัญสุดหรูใบหนึ่ง

ซู่เป่าพยักหน้าหงึกๆ “พอค่ะๆ ขอบคุณนะคะ ฉู่เจียงหวัง”

เธอพูดพร้อมโบกมือ “เดี๋ยวจะเอาข้าวกลับมาให้นะ ไปก่อนล่ะ บายๆ”

พูดจบก็หายลับทันที

ฉู่เจียงหวังยังไม่ทันได้เก็บมือกลับ ยกมือค้างกลางอากาศ ใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง

นี่ๆๆ?

ถ้ารู้ว่าเธอชอบอันนี้แต่แรก จะให้หินสีชาดหนึ่งหมื่นชิ้นทำไมเล่า

ซู่เป่าวิ่งแจ้นมาถึงตำหนักพญายม แล้วเดินย่องเบาๆ กลับไปที่หลังตำหนักก่อนจะมุดเข้าไปในห้องของตัวเอง

จากนั้นแสงสีทองก็สว่างวาบ แล้วคนก็หายแวบไป

ซูจิ่นอวี้ตามไป “ซู่เป่า...!”

ซู่เป่าที่กลับถึงบ้านตระกูลซูแล้ว “เอ๊ะ! เหมือนจะลืมอะไรบางอย่างไปนะ”

ในที่สุดเสี่ยวสวินสวินก็เปล่งเสียงออกมาได้อย่างชัดเจน “พี่สาว”

นายหญิงซูมองขึ้นชั้นบนพลางพูดว่า “อ๋อ หนูอยากไปห้องพี่สาวเหรอจ๊ะ”

เด็กคนนี้ช่างน่าทึ่ง! เรียนรู้คำว่าพี่สาวได้ตั้งแต่เมื่อไหร่

นายหญิงซูอุ้มเขาแล้วพูดว่า “พี่ของหนูยังไม่กลับมาเลย”

เสี่ยวสวินสวินไม่หยุดนิ่ง พยายามเอื้อมมือไปทางชั้นสองพลางร้องงอแง “พีๆๆๆ...”

นายหญิงซูจึงอุ้มเขาขึ้นไป แต่แล้วคุณท่านซูก็มาอุ้มเอาเสี่ยวสวินสวินพร้อมพูดว่า “ผมอุ้มเอง คุณแก่แล้ว”

นายหญิงซูไม่ค่อยได้อุ้มเสี่ยวสวินสวินเพราะคุณท่านซูกลัวว่าเธอจะเอวเคล็ด ดังนั้นถ้าจำเป็นต้องอุ้ม เขาจะเป็นคนอุ้มเอง

เขาฝึกฝนในป่าไผ่ และรู้สึกมีพละกำลังมากขึ้นเรื่อยๆ

นายหญิงซูพูดว่า “โชว์ฟอร์ม”

ป้าอู๋กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว ส่วนคนรับใช้คนอื่นๆ ต่างก็ยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง ซูอิ๋งเอ่อร์และซูจื่อหลินกลับมาแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังอาบน้ำอยู่ในห้องหลังคุยกับพ่อแม่และเล่นกับเสี่ยวสวินสวิน

ซูเหอเวิ่นและซูเหอเหวินก็ทำการบ้านอยู่ในห้องของตัวเอง พวกเขาเคยชินกับการทำการบ้านก่อนเป็นอันดับแรกเมื่อกลับถึงบ้าน เพราะทำเสร็จแล้วจะเล่นอะไรก็ได้

ตอนนี้หานหานก็กำลังบ่มเพราะความเคยชินนี้อยู่

ดังนั้นบรรยากาศในบ้านตระกูลซูในเวลานี้จึงค่อนข้างเงียบสงบ คนแก่สองคนพาหลานตัวน้อยเดินขึ้นบันไดช้าๆ ทีละขั้นและมุ่งหน้าไปยังห้องของซู่เป่า...