ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1228

ทันทีที่นายหญิงซูและคุณท่านซูอุ้มเสี่ยวสวินสวินเดินมาถึงหน้าห้องของซู่เป่า พวกเขาก็เห็นแสงสีทองจ้าส่องออกมาจากช่องว่างใต้ประตูห้อง

เสี่ยวสวินสวินยิ่งตื่นเต้นกว่าเดิมและอยากจะกระโดดไปที่ประตูพลางร้องว่า “พีๆๆๆ”

หัวใจของนายหญิงซูเต้นรัว ทั้งกังวลทั้งตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกจึงรีบเปิดประตูทันที...

-----------------------

ซู่เป่าสวมชุดกระโปรงสีชมพู ก่อนขึ้นมาไม่ได้คำนึงถึงสภาพอากาศ ตอนนี้เธอรู้สึกหนาวเล็กน้อย

เธอมักรู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นทุกครั้งที่กลับมาโลกมนุษย์

เธอโตขึ้นแบบทันทีทันใดแบบนี้ก็เป็นปัญหาอยู่บ้าง เพราะไม่รู้ว่าเสื้อผ้าฤดูหนาวตัวเก่าของเธอยังจะใส่ได้ไหม...

ซู่เป่าเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมคนที่บำเพ็ญเพียรถึงยอมเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ เพราะนอกจากจะคงความอ่อนเยาว์ไว้ได้ตลอดแล้ว ยังสามารถหลีกเลี่ยงปัญหาจากการเติบโตอย่างฉับพลันและแก่ชราลงอย่างรวดเร็ว...

ซู่เป่าเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วอึ้งไปชั่วครู่

เธอเห็นเสื้อผ้าใหม่ๆ มากมายในตู้เสื้อผ้า ซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

มีทั้งเสื้อคลุมขนเป็ด เสื้อขนสัตว์... เสื้อกันหนาว เสื้อสเวตเตอร์... ถุงมือ ถุงเท้า และอื่นๆ อีกมากมาย ครบครันทีเดียว

และที่สำคัญคือเสื้อผ้าทั้งหมดนั้นถูกซักและตากแดดมาแล้ว...

ซู่เป่าสวมเสื้อกันหนาวขนเป็ดอย่างรู้สึกอบอุ่นใจ ถึงแม้เธอจะรู้ว่าในเวลานี้ข้างนอกน่าจะเปิดฮีตเตอร์แล้ว แต่เพราะเธอไม่อยู่ ห้องของเธอจึงไม่ได้เปิดฮีตเตอร์ แต่เธอก็ไม่ได้ถอดเสื้อคลุมออก

ในขณะที่เธอกำลังจะออกจากห้อง ทันใดนั้นเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น

แล้วนายหญิงซู คุณท่านซู และเสี่ยวสวินสวินก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณตา คุณยาย” ซู่เป่าพุ่งเข้าไปด้วยความดีใจ “หนูกลับมาแล้ว”

นายหญิงซูตกตะลึงกับเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่ รีบพูดว่า “กลับมาแล้ว... กลับมาก็ดีแล้ว เฮ้อ! ถ้ารู้อย่างยายก็จะเปิดฮีตเตอร์ในห้องของหนูไว้ก่อน... หนาวไหม ป่ะ ลงไปข้างล่างกัน...”

“หิวหรือยังจ๊ะ ระหว่างทางกลับได้กินข้าวบ้างหรือยัง”

คุณท่านซูตั้งสติได้ก็รีบพูดว่า “ใช่ๆ... ลงไปข้างล่าง... กินข้าว”

เสี่ยวสวินสวินลืมตากว้าง แก้มแดงป่อง และเอื้อมมือออกไปอยากจะให้พี่อุ้ม “พีๆๆๆ”

ซู่เป่าร้องว้าว “เสี่ยวสวินสวิน!”

เธอรับเสี่ยวสวินสวินมาอุ้ม “โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี้ย”

เสี่ยวสวินสวินมีผมหนานุ่ม และหยิกเป็นลอนคลื่นเล็กน้อย

มีผิวเหมือนไข้ต้มที่ปลอกเปลือก ทั้งเนียนนุ่มและเด้งดึ๋ง มีดวงตาใสกิ๊งราวกับบ่อน้ำพุ และมีแก้มยุ้ยๆ น่ารักจนอยากมีเป็นของตัวเอง!

ซู่เป่าบีบแก้มของเสี่ยวสวินสวินเบาๆ แต่แล้วเสี่ยวสวินสวินก็กอดคอเธอและซบที่หน้าเธอพลางร้องอุแว้

ท่าทางตลกจนซู่เป่าหัวเราะออกมา

คุณท่านซูถ่ายรูปแล้วส่งเข้าในแชทกลุ่มครอบครัว

จากนั้นก็ไม่พูดอะไร

ซูเหอเวิ่นอยู่ในห้อง

ตอนนี้เขาทำการบ้านเสร็จแล้วและกำลังวาดอะไรบางอย่างลงในสมุดเล่มใหญ่ ดูเหมือนแบบออกแบบสิ่งประดิษฐ์อะไรบางอย่าง

เสียงโทรศัพท์ดังตึ๊งก่อนเขาจะเหลือบมอง หน้าจอปรากฏข้อความว่า (กลุ่มครอบครัว: คุณปู่: รูปภาพ)

“ชิ... คุณปู่ถ่ายรูปน้องชายอีกแล้ว”

เธอหาวนอนพลางเปิดดูอย่างเฉื่อยชา...

ทันใดนั้น เธอก็ถลึงตาโตในทันที

โอ้มายก็อด!

น้องสาวกลับมาแล้ว?

ถูกต้อง น้องสาวกลับมาแล้ว และเธอกำลังอุ้มเสี่ยวสวินสวิน เสี่ยวสวินสวินก็คือเสี่ยวสวินสวินที่เธอเพิ่งหยอกล้อเมื่อสักครู่

หานหานทิ้งปากกาแล้วพุ่งออกนอกห้องราวกับพายุใต้ฝุ่น “น้องสาว! น้องสาว!”

“ฉันมาแล้ว”

เธอพุ่งมาห้องของซู่เป่าด้วยความเร่งรีบ แต่ยังไม่ถึงเธอก็พบว่าไฟในห้องปิดอยู่จึงรีบหันหลังกลับและวิ่งลงไปชั้นล่าง

ในที่สุดก็เห็นซู่เป่าในห้องอาหาร

“ที่หนึ่ง” หานหานพุ่งเข้าไปด้วยความดีใจและกอดซู่เป่าทันที “ฉันแย่งที่หนึ่งได้”

ครั้งนี้เธอเห็นซู่เป่ากลับมาเป็นคนแรก

พี่ชายทั้งสามคนไม่ดูข้อความโทรศัพท์แน่นอน

ฮ่าๆ

หานหานเริ่มจิตนาการแล้วว่าสีหน้าของพวกเขาจะเป็นอย่างไรเมื่อพวกเขารู้ทีหลัง