ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1229

พอถึงเวลากินข้าว พวกพี่ชายและลุงทั้งสองคนถึงย่างขาออกจากห้อง

อย่างสง่างาม สุขุม ใจเย็น ดุจดังคุณชายผู้สูงศักดิ์...

แต่แล้วพวกเขาก็มองเห็นซู่เป่านั่งอยู่ในห้องอาหารและมองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม “พี่ พี่ใหญ่ พี่จื่อซี”

“ลุงสอง ลุงห้าคะ”

ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวิน และซูจื่อซี “!!!”

“ซู่เป่า?!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังตึ้งตั่งบนบันได

ลุคคุณชายผู้สูงศักดิ์ สง่างาม สุขุม และใจเย็น... หายไปทันที

หานหานหัวเราะดังลั่น “ฮ่าๆๆ หนูว่าแล้วพวกพี่ต้องเสียใจ คุณปู่ส่งรูปในแชทกลุ่มครอบครัวแล้ว สมน้ำหน้าไม่ดูเอง”

ได้ยินดังนั้น ทุกคนถึงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดแชทกลุ่มครอบครัว...

ซูเหอเวิ่น “?!” อ้า! เขาต้องวาดแบบออกแบบวันนี้ให้ได้เลยใช่ไหม

ซูจื่อซี “!!” ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรกก็ไม่เล่นเกมแล้ว เกมบ้า เมื่อกี้ต้องเล่นให้ได้เลยใช่ไหม

ซูเหอเหวิน “...” ถ้ารู้อย่างนี้แต่แรกก็ไม่อาบน้ำแล้ว...

ซูอิ๋งเอ่อร์วิ่งพรวดพราดเข้ามากอดซู่เป่าไว้แน่น “ซู่เป่า แก้วตาดวงใจของลุงห้า เจอตัวหนูยากกว่าเจอตัวลุงใหญ่ซะอีกนะ”

ซูจื่อหลินแก่ลงเล็กน้อย ตอนนี้เขาอายุสี่สิบกว่าๆ อยู่ในช่วงวัยกลางคนแล้ว ตอนหนุ่มๆ เขาเป็นคนเงียบๆ แต่พออายุมากขึ้น ในที่สุดก็เริ่มรู้จักแสดงความห่วงใยมากขึ้น

เขาถามว่า “ซู่เป่า อยู่ข้างนอกสบายดีไหม”

ซูจื่อหลินรู้สึกปวดใจเล็กน้อย ทั้งๆ ที่เป็นลูกสาวของตระกูลซูเหมือนกัน แต่หานหานกลับตัวขาวอวบอ้วน...

หา?! เอ่อ ดูเหมือนซู่เป่าก็ตัวขาวอวบอ้วนนะ

ทันใดนั้น เขาพลันไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แต่ยังคงรู้สึกอยู่ดีว่าการพเนจรข้างนอกจะดีกว่าอยู่บ้านได้อย่างไร ยังไงก็รู้สึกเจ็บปวดใจอยู่ดี

ซู่เป่าพูดปลอบใจทุกคนว่า “ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูอยู่ข้างล่างสบายดี”

คนตระกูลซู “...”

ซู่เป่ารีบแก้ต่างทันที “ไม่ใช่ หนูอยู่ข้างนอกสบายดีค่ะ

เสี่ยวสวินสวินเปล่งเสียงเสริมอย่างชัดเจนว่า “อืมน่ะ”

ทุกคนต่างพ่นเสียงหัวเราะออกมาทันที

นายหญิงซูพูดว่า “กินข้าวกันเถอะ”

ซูเหอเหวินเดินไปอุ้มเสี่ยวสวินสวินมา ปกติเขาจะเข้าเรียน หลังจากทำการบ้านและอาบน้ำเสร็จถ้าว่างไม่อะไรทำก็ช่วยเลี้ยงเสี่ยวสวินสวิน...

บังคับให้เขาอ่านหนังสือ เตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยตั้งแต่เล็ก

ขณะนี้เสี่ยวสวินสวินกำลังดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขา ดูเหมือนอยากจะไปอยู่ในอ้อมกอดของซู่เป่ามากกว่า

ซูเหอเหวินพูดอย่างเฉยชาว่า “เงียบหน่อย พี่ซู่เป่าของเธอเพิ่งกลับมา ยังได้กินข้าวด้วยซ้ำ”

เสี่ยวสวินสวินจึงดิ้นเบาลงและมองซู่เป่าด้วยสายตาน่าสงสาร

ซูเหอเหวินหยิบข้าวตุ๋นขึ้นมาคนอย่างชำนาญ จากนั้นใช้ช้อนตักคำเล็กๆ

ช้อนนี้สามารถวัดอุณหภูมิได้ เมื่อเห็นว่าสีของช้อนเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อน เขาก็ยังเผลอเอาช้อนแตะกับมือเพื่อยืนยันว่าไม่ร้อนแล้วจึงค่อยป้อนใส่ปากของเสี่ยวสวินสวิน

เสี่ยวสวินสวิน “แจ๊บๆๆๆ...”

ทั้งกินทั้งอยากพูด เสียงดังอ้อแอ้

ซูเหอเหวินมีสีหน้าเย็นชาและพูดเสียงขรึมว่า “กินดีๆ อย่าพูด”

เสี่ยวสวินสวิน “...” ฮัลโหล มีใครรู้บ้าง... เขายังพูดไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ