ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1230

ซู่เป่ากลับมาครั้งนี้ ผีขี้ขลาด ผีดวงซวยและผีตนอื่นที่อยู่ในน้ำเต้าล้วนตามมาด้วย

มีเพียงผีหลายใจและผีสาวชุดแต่งงานที่ชอบเที่ยวเล่นยังอยู่ที่โลกใต้พิภพ

เมื่อพวกเธอเห็นซูจิ่นอวี้หงุดหงิดก็เข้าใจในทันที

“เธอนี่หลงรักพ่อของชุ่ยฮัวเหรอ” ผีหลายใจจิ๊ปากและให้คำแนะนำเหมือนผ่านโลกมาเยอะว่า “เอาอย่างนี้ไหม เธอเริ่มก่อนเลย”

ดูเหมือนท่านมู่จะเข้าใจหมดทุกอย่าง แต่ผีหลายใจเคยคิดว่าเขาจงใจโปรยเสน่ห์จนน่าหมั่นไส้ ขายขำเหมือนเสี่ยวอู่

แต่หลังจากที่เฝ้าสังเกตมาสักพัก ผีหลายใจก็พบว่า... ท่านมู่ไม่รู้จริงๆ

ไม่รู้ก็ช่างเถอะ แต่ยังตีเนียนได้เก่งมากทั้งๆ ที่ถูกจับได้แล้ว ท่าทางแบบ (ฉันรู้ แต่ฉันเล่นมุขเฉยๆ)

ต่อมาเขาเชื่อฟังคำแนะนำมากและไม่น่าหมั่นไส้อีก ผีหลายใจถึงรู้ตัวอีกที

คาดว่าตอนนี้เขาคงไม่ใช้กำลังบีบบังคับซูจิ่นอวี้อีก

พล็อตเรื่องนิยายที่หลังจากตัวละครกินยาจีนแล้วจะทำอะไรอย่างว่าไม่มีทางเกิดขึ้นกับท่านมู่ในตอนนี้

ผีสาวชุดแต่งงานถอนหายใจ “เฮ้อ... ข้ารู้สึกสงสารท่านมู่จริงๆ ข้าไปดูแลท่านมู่ดีหรือไม่”

เธอจงใจชำเลืองมองซูจิ่นอวี้

ซูจิ่นอวี้พยักหน้า “เธอไปสิ”

ผีสาวชุดแต่งงาน “...”

ผีหลายใจเข้าไปใกล้และโอบไหล่ของซูจิ่นอวี้ แล้วกระซิบว่า “น้องสาว ฟังคำพี่หน่อยเถอะ ผู้หญิงเราก็ควรหลอกฟันแล้วทิ้ง จะรักจริงเพื่อหาผักป่าเหรอ”

“อีกอย่าง เธอยังมีใบขับขี่แหนะ? ทางด่วนจำกัดความเร็วร้อยยี่สิบ แต่เธอเหยียบให้เขาร้อยแปดสิบหรือสองร้อยยี่สิบไปเลย ให้เขาสัมผัสประสบการณ์ซิ่งสุดมันส์”

ซูจิ่นอวี้ “... ไปๆๆ ไปไกลๆ เลย”

เดี๋ยวก็บอกหลอกฟันแล้วทิ้ง เดี๋ยวก็บอกหลงรักพ่อของชุ่ยฮัว

นั้นไม่ใช่พ่อของชุ่ยฮัว แต่เป็นพ่อของซู่เป่าย๊ะ

ซูจิ่นอวี้เผ่นหนี

ตำหนักเหยียนหลัวในนรกขุมที่ห้าไม่ได้เป็นเพียงแค่ตำหนัก แต่ยังมีกลุ่มอาคารอยู่ด้านหลัง ซึ่งรวมอยู่ในขอบเขตของนรกขุมที่ห้า

ซูจิ่นอวี้จำได้ว่ามีสถานที่หนึ่งที่ห่างไกลมาก เรียกว่าโบสถ์

ถ้าสู้ไม่ได้ก็หลบไปก่อน

ใครใช้ให้เด็กใจร้ายหนีไปคนเดียว ไม่พาเธอไปด้วย ถ้าเธออยากไปโลกมนุษย์ด้วยตัวเองก็ต้องออกไปลงทะเบียนที่สำนักงานธุรกรรมภูตผี จากนั้นไปตรวจร่างกาย ยื่นคำขอ รอประทับตรา แล้วค่อยไปต่อคิว...

กว่าจะดำเนินตามขั้นตอนเสร็จซู่เป่าก็น่าจะสอบเสร็จและกลับมาแล้ว

ช่างมันเถอะๆ หลบหน้าไปก่อนแล้วกัน

อีกไม่กี่วันผลข้างเคียงของยาอวิ๋นลั่งอะไรนั่นก็คงจะหายไปเองแหละ...

ซูจิ่นอวี้ผลักประตูโบสถ์เปิดออก

ที่นี่อยู่ทางทิศตะวันตกสุดของนรกขุมที่ห้า เป็นสถานที่ที่แทบไม่ได้ใช้งานเลย ดังนั้นบริเวณรอบๆ จึงเงียบสงบมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะยมโลกไม่มีฝุ่นและหยากไย่ คาดว่าที่นี่คงเต็มไปด้วยฝุ่นและหยากไย่

วือ...

ผีสาวซูจิ่นอวี้ลอยเข้าไปช้าๆ

รอบๆ มืดมิดไปหมด

ไม่เหมาะกับการอ่านนิยาย

ซูจิ่นอวี้เจอตะเกียงจึงใช้ไฟผีจุดไฟ จากนั้นเกิดเปลวไฟสีเขียวเรืองในตะเกียงและส่องสว่างโบสถ์

จากนั้นซูจิ่นอวี้ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างๆ เธอเผลอหันขวับไปมองก็เห็นอะไรขาวๆ ลอยอยู่ข้างๆ

มู่กุยฝานพูดว่า “เมี่อกี้ผมกำลังเข้าฌาน เข้าฌานไม่ต้องปิดไฟเหรอ”

ซูจิ่นอวี้หัวเราะแห้งๆ “เอาล่ะ งั้นฉันกลับ?”

มู่กุยฝาน “...”

ซูจิ่นอวี้หันกลับไปมองแวบหนึ่ง

ในเวลานี้ มู่กุยฝานเปลือยท่อนบนอยู่ ดูเหมือนจะตรงมาที่นี่เลยหลังอาบน้ำเสร็จเพราะผมยังเปียกอยู่

ไหล่กว้างดูแข็งแรงและทรงพลัง กล้ามอกเป็นร่อง กล้ามเนื้อแน่น แต่ไม่ถึงกับเกินไป

ตามร่องอกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องเอ๊ทแพค ร่องสุดท้ายคือร่องวีคัทที่หายไปใต้กางเกง...

จู่ๆ ซูจิ่นอวี้ก็นึกถึงคำพูดของผีหลายใจที่ว่าตอนนี้เธอมีใบขับขี่แล้ว

“งั้นฉันขับก่อนนะ... เอ่อถุย งั้นฉันกลับก่อน คุณบำเพ็ญเพียรดีดีล่ะ”

ซูจิ่นอวี้กำลังจะเผ่นหนี แต่มู่กุยฝานกลับดึงมือเธอไว้ในทันใด

สายตาของเขาลึกซึ้ง แต่แฝงไปด้วยความจนใจ เมื่อก่อนไม่เคยคิดมาก แต่ตอนนี้กลับอดไม่ได้ที่จะคิดถึงชีวิตที่เคยอยู่กับเธอที่เมืองหลวง แต่พอคิดถึงได้สักพัก ความคิดถึงนั้นก็พลันกลายเป็นความทรมานที่กัดกินใจ

“จูบหน่อย... ได้ไหม” มู่กุยฝานถาม

เขาอยากจะหอมแก้มเธอจริงๆ แอบหวังลึกๆ ว่าเธอจะจำเขาได้ในเร็ววัน

แต่คิดไม่ถึงว่าซูจิ่นอวี้จะพลั้งปากว่า “จูบตรงไหน”

มู่กุยฝาน “...?”

“...”

ผีหลายใจควรถูกฆ่าได้แล้ว พาเธอเถลไถลหมดแล้ว