ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1231

มู่กุยฝานรู้สึกว่าควรฆ่าผีหลายใจได้แล้ว

พาเธอเถลไถลหมดแล้ว

“ไม่มีธุระก็อย่าไปเล่นกับผีหลายใจบ่อยนัก” มู่กุยฝานพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด แล้วพูดต่อทันทีว่า “อย่าเล่นกับเธอ”

ซูจิ่นอวี้รีบส่ายหน้า “งั้นไม่ได้ เธอทั้งสวย พูดจาก็น่าฟัง...”

เธอพูดไปพลางเขยื้อนตัวไปเพื่อเตรียมจะลอยขึ้น จากนั้นรีบเผ่นหนี

ทว่า มู่กุยฝานกลับจับมือเธอไว้ไม่ปล่อย

ซูจิ่นอวี้หันมามอง “...”

นัยน์ตาของมู่กุยฝานแฝงด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ดูเหมือนผมจะยังไม่ได้ตอบคำถามของคุณเลยนะ”

ซูจิ่นอวี้หวนนึกถึงคำพูดของตัวเองเมื่อครู่นี้ว่า ‘จูบตรงไหน’ โอ้โห ตอบได้ด้วยเหรอ

“ไม่... ไม่ต้องแล้ว” ซูจิ่นอวี้รีบพูดว่า “ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ”

รอยยิ้มในแววตาของมู่กุยฝานไม่จางหาย “แต่ผมคิดจริง”

“ให้ผมคิดดูก่อน...”

“จูบตรงไหนดีน่า”

ซูจิ่นอวี้ “...”

อย่านะ พี่ใหญ่ คุณเป็นพี่ใหญ่นะ

ความคิดแรกที่แวบขึ้นในหัวของซูจิ่นอวี้คือผลข้างเคียงของยาอวิ๋นลั่งอะไรนั่น

ประกอบกับคำพูดของมู่กุยฝานในตอนนี้ นี่จะโทษว่าเธอคิดสกปรกและอ่านนิยายมากเกินไปไม่ได้นะ

โดยปกติแล้ว สถานการณ์แบบนี้ พระเอกนางเอกจะต้องเกิดอะไรบางอย่างขึ้นแน่นอน

ทันทีที่ซูจิ่นอวี้นึกถึง ‘หลังจากคืนหนึ่ง’ ‘เสียงลมหายใจอันเย้ายวนจากโรงแรมมืดมิด...’ อะไรทำนองนั้น

เธอก็รู้สึกหวาดกลัว

เล่นใหญ่แล้ว!

ผ่านไปชั่วพริบตา ซูจิ่นอวี้ก็ตัดสินใจหาวิธีรับมือในทันที

ลงมือก่อนได้เปรียบ!

เธอจูบหน้าของมู่กุยฝานอย่างรวดเร็วก่อนจะพูดเหมือนกล่อมลูกน้อยว่า “โอ๋ๆๆ รีบไปทำสมาธิซะนะ เป็นเด็กดีน๊า”

พูดจบก็อยากจะรีบเผ่นหนี

แต่มู่กุยฝานยังคงไม่ปล่อยมือ จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่ายังไม่พอ

ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้นลงโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาลึกซึ้งอย่างยากจะหยั่งถึง สายตาจดจ้องริมฝีปากแดงของซูจิ่นอวี้

ซูจิ่นอวี้ “...”

แย่แล้ว! รู้สึกหวั่นไหว

ในใจมีวายร้ายตัวหนึ่งร้องตะโกนว่า ให้คุณ ให้ไปหมดเลย

วายร้ายอีกตัวตบหน้าวายร้ายตัวนั้น หน้าไม่อาย

ซูจิ่นอวี้รีบตั้งสติ รวบรวมความกล้า จากนั้นลงมือก่อนได้เปรียบอีกครั้ง...

เธอจูบริมฝีปากของมู่กุยฝานอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะ” ซูจิ่นอวี้ใจหวิว “อย่าให้มันมากเกิน”

พูดจบก็เผ่นหนีอย่างทุลักทุเลทันที

ครั้งนี้มู่กุยฝานไม่ได้จับมือเธอไว้

เสี่ยวสวินสวินร้องงอแงแล้วกัดต่อ

“พี่คะ อันนี้ให้พี่ค่ะ” ซู่เป่าหยิบถุงหล่อแกออกมาพลางพูดว่า “นี่เป็นถุงหล่อแก สามารถใส่ของที่มีขนาดใหญ่กว่ามันร้อยเท่าพันเท่าได้ค่ะ”

ครั้งนี้ซู่เป่าไม่เห็นกระสอบเน่าห้อยอยู่ที่เอวของพี่ชายแล้ว คงเป็นเพราะโตขึ้นบ้างแล้วจึงไม่บ้าเห่ออีกแล้ว

ถุงเล็กกะทัดรัดเหมือนถุงหอม ลวดลายบนถุงมีความโบราณและสลับซับซ้อน ฝีมือประณีตมาก ทำให้คนหลงชอบตั้งแต่แรกเห็น

ยิ่งไปกว่านั้นก็คือฉู่เจียงหวังเป็นคนทำถุงหล่อแกนี้ ฉู่เจียงหวังเป็นผู้ชาย ถุงหล่อแกที่เขาทำจึงเหมาะกับบุคลิกของผู้ชาย

ซูเหอเวิ่นรับถุงมาด้วยความดีใจ เขาพลิกดูพลางร้องอุทานด้วยความประหลาดใจว่า “ที่แท้มันก็เป็นถุงหล่อแกของแท้นี่เอง”

เหล่าผีขุนศึกตัวน้อยของเขา วันนี้สามารถย้ายออกจากกระสอบเน่าไปอยู่บ้านใหม่ได้แล้ว

ซูจื่อซีเบะปาก เขาก็อยากได้ แต่ไม่พูดออกมา

ซูเหอเวิ่นอวดเขาว่า “ฮ่าๆ อิจฉาไหม น้องสาวมักจะเอาของดีให้ฉันก่อนทุกครั้ง”

ซูจื่อซีแสยะยิ้ม “อืม ยังไงก็ให้เกียรติเด็กและคนชราก่อนอยู่แล้ว เป็นพี่ย่อมยอมให้น้องก่อนเป็นธรรมดา”

ซูเหอเวิ่นหุบยิ้มทันที

จากนั้นซู่เป่าก็เอาถุงหล่อแกอีกใบยื่นให้ซูจื่อซี “พี่จื่อซี อันนี้ของพี่ค่ะ หนูตั้งใจเลือกสีเขียวเข้มให้พี่เลยนะ”

ซูจื่อซีชอบสีเขียว

เขารับถุงมาด้วยความดีใจ ถึงแม้จะไม่ได้รับเป็นคนแรก แต่ก็ได้สีที่น้องสาวตั้งใจเลือกให้

ทั้งสองคนถือถุงหล่อแกไม่ยอมวาง

ซูเหอเวิ่นกระแอมไอ แสร้งถามอย่างเฉยเมยว่า “เอ่อ ใช่สิ น้องสาว มันมีพื้นที่ใหญ่ขนาดไหนเหรอ ใส่ผียี่สิบตัวได้ไหม”

เขาแอบบ้ายอ ฉันจับผีได้ตั้งยี่สิบตัวแหน่ ชมฉัน รีบชมฉันสิ!