ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1242

พอกินข้าวเช้าเสร็จก็เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว ซูเหอเวิ่นถามซู่เป่าเป็นรอบที่สิบเก้า

“น้องสาว พวกเราจะไปเอาผีใจแคบกลับมาไหม？”

ไม่ใช่ว่าเขาเห็นใจผีใจแคบนะ แต่เขาสงสัยจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

ซู่เป่าพยักหน้า “โอเค”

ซูเหอเวิ่นรีบพุ่งตัวออกไป แต่กลับเห็นซู่เป่าชูมือขึ้น…

ผีใจแคบก็บินกลับมาจากฟากฟ้าทันที

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซี “！！”

รู้ว่าน้องสาวเก่ง แต่พอเห็นกับตาว่าน้องสาวเก่งขนาดไหนก็ยังรู้สึกทึ่งอยู่ดี

ซูเหอเหวินเอ่ยเรียบๆ โดยไม่เงยหน้าด้วยซ้ำ “ห่างชั้นขนาดนี้ พวกนายยังมีหน้าออกไปอีกเหรอ”

หานหานที่กำลังใส่ยาหยอดตาให้พี่ใหญ่อยู่พูดตาม “มีหน้าออกจากบ้าน！”

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซี “…”

ตอนที่ผีใจแคบกลับมานั้น เขาอยู่ในสภาพโกรธแค้น

ความเกลียดชังของเขาแรงมาก แต่แววตาของเขานั้นกลับโชว์ให้เห็นถึงความโรคจิต เขายิ้มฮ่าๆ “พวกเธออยากซักฉันนักไม่ใช่หรือไง？ ฉันไม่บอกหรอก ฮ่าๆ！”

ซู่เป่าเอามือเกยคางหาว “พวกเราก็ไม่ได้อยากรู้นักหรอก”

ซูเหอเวิ่นพยักหน้า “แต่พวกเราอยากดูนายเป็นบ้ามากกว่า”

ซูจื่อซีเหลือบมองแวบหนึ่ง “ไม่ซักแล้วดีกว่า ตรึงเขาให้อยู่หน้าบ้านของตระกูลหวังตลอดไปเลยดีกว่า”

หลีเสวี่ยอิ๋งแต่งเข้าบ้านตระกูลหวังซึ่งก็คือบ้านเดี่ยวหลังเมื่อกี้นั่นแหละ

หานหานพยักหน้า “นั่นสิ！”

จี้ฉางเงยหน้าขึ้นแล้วยื่นตำราให้กับซู่เป่า “นี่คือเรื่องราวชีวิตของเขา ไม่มีอะไรให้ซักหรอก”

ซู่เป่ารับมาแล้วมองผ่านๆ เอิ่มมม…ในตำรามีเรื่องราวชีวิตของเขาทุกอย่าง

ท่านอาจารย์เจ้าเล่ห์จริงๆ！

แต่เธอไม่ได้ทำตัวออกนอกหน้ามากนัก แค่ทำท่าขมวดคิ้วไม่พอใจแล้วเอ่ย “ทำร้ายคนอื่นขนาดนี้ ตายแบบนี้ยังง่ายไปเลย！”

พูดจบก็ยื่นตำราให้กับซูเหอเวิ่น

ซูเหอเวิ่นทำหน้าตื่นเต้น รู้งี้น่าจะบอกมาเนิ่นๆ สามารถกินเผือกโดยดูจากตำราแบบนี้ใครจะไปอยากเจอผีใจแคบกันเล่า

แต่ปรากฏพอเปิดตำราปุ๊บก็ถึงกับอึ้ง นี่ตำราอะไรกัน เป็นตำราที่ไม่มีตัวหนังสือ ไม่มีอะไรเลย！

ซูเหอเวิ่นทำสีหน้าโกรธเคือง “สมน้ำหน้าที่ตายอนาจขนาดนี้！ คนอื่นไปทำอะไรให้นายงั้นเหรอ！ พอตัวเองไม่ได้ก็จะทำลาย วิปริตสุดๆ！”

นี่เป็นบทที่เขาแต่งขึ้นมาเป็นพิเศษจากคำพูดที่ผีใจแคบเพิ่งเล่ามาเมื่อกี้ว่า ‘ฉันทำลายเธอไปแล้ว’

จากนั้นก็ยื่นตำราไปให้ซูจื่อซี

ซูจื่อซี “…”

มิจฉาชีพชัดๆ

เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “จ้างคนไปฉุด…คนอื่น นายนี่ก็ช่างเหี้ยจริงๆ”

นี่คือบทที่เขาคิดขึ้นมาจากการคาดเดาถึงสิ่งที่เมื่อกี้ผีใจแคบพูดมา ‘แก่แล้วก็ยังโดน XX’

หานหานก็เข้ามาแจมด้วย เธอถึงกับงงเลยทีเดียว

“มีครั้งหนึ่งตอนประชุม เธอยังช่วยฉันยกเก้าอี้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ได้ชอบแล้วจะให้หมายความว่าไง！”

ซู่เป่ารวมถึงพี่ชายและพี่สาวของเธอ “…”

ห้ะ ชายแท้มั่นหน้าเว่อร์

ซูเหอเวิ่นถึงกับหมดคำจะพูด “ถ้ายิ้มให้นายแล้วหมายถึงชอบนายละก็ งั้นนายไปจ่ายตลาดแล้วมีคนยิ้มให้ก็หมายความว่าทั้งตลาดชอบนายหรือไง？ประสาท”

ผีใจแคบมองไปที่พวกซูเหอเวิ่นด้วยความเย็นชา

“พวกเธอไม่เข้าใจหรอก！ในยุคสมัยของพวกเรามันไม่ได้เปิดกว้างขนาดนี้ ผู้หญิงทุกคนในโลกนี้ล้วนเป็นคนชั้นต่ำ เห็นผู้ชายก็ยิ้มให้ ไร้ยางอายจริงๆ…”

ซู่เป่าอยากจะหยิบรองเท้าแตะเบอร์ 42 ของคุณตาขึ้นมาแล้วฟาดไปที่หน้าของผีใจแคบ แต่ก็กลั้นไว้

ผีใจแคบก็ตายมาประมาณสี่สิบกว่าปีแล้ว ในสมัยนั้นก็ยังไม่ได้เปิดกว้างเหมือนตอนนี้ก็จริง

ในยุค 80 ตอนนั้นเขากับหลีเสวี่ยอิ๋งทำงานอยู่ในโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้า

หลี่เสวี่ยหยิงมีนิสัยกระตือรือร้น ร่าเริงและยิ้มให้กับทุกคน

มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนเลิกงานที่เหลือแค่พวกเขาสองคนที่อยู่ในโรงงาน พอเห็นเพื่อนร่วมงานเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบพูดคุย หลีเสวี่ยอิ๋งก็ยังยิ้มให้เขาและทักทายเขาว่าเหนื่อยหน่อยนะ

แต่ผีใจแคบกลับรู้สึกว่าเป็นครั้งแรกที่มีคนยิ้มให้เขา และคิดไปเองว่าอีกฝ่ายต้องมีใจให้เขาแน่ๆ

และด้วยความคิดแบบนี้ ในช่วงหลังของชีวิตผีใจแคบก็เอาแต่ "โต้แย้ง" มุมมองนี้อย่างไม่หยุดหย่อน

ถ้าหลีเสวี่ยอิ๋งเลิกงานช้าหน่อย เขาก็จะคิดไปเองว่าเธอตั้งใจจะอยู่รอเขา

ถ้าหลีเสวี่ยอิ๋งยิ้มให้เธอก็หมายความว่าเธอแอบชอบเขา

ในตอนที่ประชุมทุกคนรวมถึงหลีเสวี่ยอิ๋งช่วยกันยกเก้าอี้ จัดที่นั่งและเขาบังเอิญได้นั่งเก้าอี้ตัวที่หลีเสวี่ยอิ๋งยกมา แถมยังนั่งอยู่ข้างๆ เธอ เขาก็จะคิดไปเองว่าหลีเสวี่ยอิ๋งตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเพื่อที่อยากจะออกเดทกับเขา