ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1241

เมื่อก่อนมู่กุยฝานเคยสู้กับพวกไร้ยางอายอยู่เหมือนกัน สำหรับคนที่ไม่สนพวกคนที่ทำตัวไร้ยางอายแบบนี้ ขอแค่สู้กับมันตรงๆ จนพอใจก็พอ

แต่ตอนนี้ซู่เป่าที่กำลังเผชิญกับผีใจแคบนั้นไม่เหมือนกัน

เขาทั้งดูวิปริต ไร้ยางอาย ไม่กลัวการตัดสิน ยิ่งไม่กว่านั้นยังไม่กลัวนรกอีกด้วย

แม้ว่าจะกำจัดเขาจนวิญญาณแตกสลายแต่เขาก็ดูเหมือนไม่แคร์อะไรเลย

ซู่เป่าไม่รู้จะลงมือยังไงดี จะให้กรอกซุปหลงลงภวังค์ใส่ปาก หรืออ่านบันทึกเป็นตายก็ดี แต่มันไม่สะใจยังไงชอบกล

อีกทั้งเขาถึงขนาดกล้าที่จะด่าแม้กระทั่งแม่ของตัวเอง ดูแล้วเหมือนไม่มีอะไรสามารถลงโทษเขาได้เลยจริงๆ

จี้ฉางหัวเราะเยาะ “อย่างนั้นหรือ？”

เขายกมือขึ้น ตำราแสงทองก็ปรากฏขึ้นทันทีแล้วพลิกไปที่หน้าๆ หนึ่ง

“โต้วเฉิง คนจังหวัด xx เมือง xx เกิดเมื่อปี x เดือน x วันที่ x ถูกถลกหนังควักกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆ จนตาย”

ซู่เป่าพยักหน้า “ก็ว่าทำไมถึงไม่กลัวลงนรก ที่แท้ก็ตายอนาจแบบนี้นี่เอง”

ซูเหอเวิ่นถึงกับตะลึง “ถลกหน้าควักกระดูก แตกเป็นเสี่ยงๆ…กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของฉันสุดๆ！”

การทรมานแบบนี้มีแค่ในสมัยโบราณเท่านั้นนี่ ผีใจแคบไปทําอะไรมาถึงได้ตายอย่างน่าสังเวชขนาดนี้！

พอพูดถึงการตายของตัวเองแล้ว ผีใจแคบไม่เพียงแต่จะไม่รู้สึกหวาดกลัวหรือเกลียดชังแต่กลับหัวเราะเหอะๆ ว่า “ไม่มีอะไรหรอก”

จี้ฉางไปตรวจสอบดู “คนที่เขาเกลียดที่สุด ถ้าข้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นหลีเสวี่ยวหยิง”

พอได้ยินชื่อนี้อีกครั้ง แววตาของผีใจแคบก็เปลี่ยนเป็นความเกลียดชังอีกครั้ง แต่ไม่นานนักก็หัวเราะขึ้นมา

“ถูกแล้ว หลีเสวี่ยอิ๋ง！”

“ตอนนี้เธอก็น่าจะแก่แล้วหรือเปล่า？เป็นเพราะตอนสาวๆ ชอบเล่นตัวดีนัก แก่มาก็เลยมีโรค แถมยังโดนคนทั้งชุมชนก่นด่าอีกใช่ไหม？ฮ่าๆ！”

พอพูดถึงเรื่องนี้เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ผู้หญิงคนนี้มันชั้นต่ำ จุดจบแบบนี้แหละถึงจะเหมาะกับเธอ！ แก่แล้วก็ยังถูกคนข่มขืน มีชีวิตสกปรกขนาดนี้ กระโดดเหวตายไปเลยก็ดี ฮ่าๆ！”

จี้ฉางขมวดคิ้ว

ซู่เป่าก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

พอผีใจแคบเปิดปากพูดแต่ละคำก็มีแต่ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่สบายใจ

“ไปดูก็รู้” จี้ฉางเอ่ยเรียบๆ “เจ้าว่าดีหรือไม่ ก็ไม่ได้อยู่ไกลเสียนี่！”

ผีใจแคบถึงกับอึ้ง

ซู่เป่าเข้ามาใกล้แล้วซบอยู่ที่ไหล่ของท่านอาจารย์แล้วมองไปที่ตำรา

“เอ๊ะ อยู่ไม่ไกลจริงด้วย อยู่ในโซนที่คฤหาสน์เราอยู่เลย！”

คฤหาสน์ตระกูลซูอยู่ในที่ดินผืนใหญ่ แต่บ้านก็ไม่ได้อยู่เขาลึกๆ ก็อยู่ในชุมชนเล็กๆ แห่งหนึ่งนั่นแหละ

พอพูดถึงชุมชนนี้แล้ว คนที่อยู่ก็มีแต่คนรวยทั้งนั้น ถ้าไม่ได้มีอำนาจก็น่าจะมีปัญญา นอกจากคฤหาสน์ตระกูลซูแล้วยังมีคฤหาสน์สำหรับครอบครัวขนาดใหญ่อยู่อีกสองหลัง แต่พื้นที่อาจจะไม่ได้ใหญ่ถึงครึ่งหนึ่งของตระกูลซูก็เท่านั้น

นอกจากคฤหาสน์สามหลังแล้วที่เหลือก็จะเป็นวิลล่าบ้านเดี่ยวหรือวิลล่าขนาดใหญ่อยู่ แบบที่แย่ที่สุดก็ยังดีกว่าบ้านเดี่ยวข้างนอกอยู่เยอะ

ไม่ได้ เขาทนดูไม่ได้ เธอมีสิทธิ์อะไรถึงได้มีชีวิตดีๆ แบบนี้ แล้วมีสิทธิ์อะไรมาแต่งงาน มีลูกชายแถมยังมีลูกสะใภ้อีก ทำไมทั้งครอบครัวถึงได้ดูเพอร์เฟคแบบนี้ เธอชั้นต่ำขนาดนั้น ไม่มีทางคู่ควรหรอก！

“หลีเสวี่ยอิ๋ง！”

ผีใจแคบตาแดงก่ำ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความแค้น

ซู่เป่าตบไปฉาดหนึ่งจนผีใจแคบกระเด็นบินออกไป！

ขอบเขตพลังของพญายมค่อยๆ แผ่ออกมาแล้วกดผีใจแคบไว้

ซู่เป่าเอ่ย “ไปกันเถอะ พวกเรากลับไปกินข้าวก่อนนะ！”

พูดจบก็ลากซูเหอเวิ่น ซูจื่อซีและหานหาน สายกินสามคนออกไปกินด้วยกิน

ตอกผีใจแคบไว้ที่นี่แหละ ให้เขาดูว่าตอนนี้คนอื่นมีชีวิตที่ดีแค่ไหน

เชอะ ไม่พอใจไม่ใช่หรือไง ไม่กลัวไม่ใช่หรือไง ？

งั้นก็ตากแดดอยู่ที่นี่แหละ？

“คนใจแคบ” พญายมวิ่งออกไปอย่างมีความสุข

จี้ฉาง “…”

ให้ทำตัวแย่ แต่ไม่ได้ให้แย่ขนาดนี้…เหลือหนทางให้เอาตัวรอดหน่อยเถอะ！