ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1240

ผีใจแคบดูเชิงคนบ้านตระกูลซู ทำท่างเหมือนขี้เกียจจะพูดยังไงไม่รู้

ซูเหอเวิ่นส่ายหัว “ไม่มีประโยชน์หรอกน้องสาว เมื่อคืนหลังจากที่พวกเราจับมันมาได้ พวกเราก็ซักมันตลอด แต่มันกลับไม่พูดอะไรเลย！พวกเราก็เลยทำได้แค่จับมันกลับมาก่อน”

“ตอนนั้นเจ้าของร่างของเขากำลังนั่งยองๆ อยู่ริมถนนข้างนอกชุมชนแล้วจ้องไปที่แสงสว่างบนตึกหลังนั้น”

เขาและพี่รองเดาออกทันทีว่าบ้านหลังนั้นต้องเป็นบ้านของครูเจียแน่ๆ

หลังจากที่ครูเจียปิดไฟปุ๊บ ผู้ชายที่แอบตามสตอล์กยังจดเวลาปิดไฟของเธอไว้ด้วย ตอนที่จับผีใจแคบได้ซูจื่อซีได้แอบมองผ่านๆ

“เขาเปิดสมุดรายชื่อ ในนั้นมีเรื่องเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวันของครูเจียทั้งนั้นเลย”

สองพี่น้องวัยรุ่นร่วมมือกันตีหัวชายคนนั้นจนสลบ แล้วเจอว่าในโทรศัพท์ของเขามีรูปที่แอบถ่ายครูสาวตอนเข้างานและเลิกงานอยู่เยอะมาก บางรูปโฟกัสถ่ายที่หน้าอก บางรูปโฟกัสที่หน้า รวมถึงรูปแปลกๆ เต็มไปหมด แต่ส่วนใหญ่จะเป็นรูปข้างหลัง

ซูเหอเวิ่นเอ่ย “เดิมทีก็อยากลบรถให้หมดอยู่ แต่นี่เป็นหลักฐานทางอาญา…”

ชายคนนี้มีเจตนาไม่ดีแน่นอน ลบทุกอย่างในโทรศัพท์ของเขาหมดแล้วก็คงไม่มีประโยชน์？ไม่แน่ว่าในคอมพิวเตอร์ของเขาอาจจะมีเก็บไว้อีก？

เรียกตำรวจมาจับแล้วจะทำอะไรเขาได้？ก็คงขังไม่กี่วัน？ แล้วสุดท้ายก็ปล่อยออกมาอยู่ดี

ซูจื่อซีขมวดคิ้วเอ่ย “เพราะฉะนั้นเราต้องรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ และรู้ว่าเขาจะก่อเหตุเมื่อไหร่ ถึงแม้มันจะเสี่ยงไปหน่อย แต่อย่างน้อยสามารถจับมันเข้าคุกนานๆ เลยจะดีที่สุด”

ซู่เป่าพยักหน้า คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ

ทุกคนมองไปที่ผีใจแคบ

ผีใจแคบหัวเราะฮ่าๆ “แล้วไง พวกเธอพูดต่อสิ”

เพราะเขาจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น！

ผู้หญิงทุกคนในโลกนี้ล้วนเป็นอีสารเลวที่น่ารังเกียจ กำจัดไปให้หมดซะก็ดี！

เขาไม่มีทางพูดหรอก？

“ฮ่าๆ…พวกเธอนี่ก็เก่งเหมือนกันนี่ๆ！” ผีใจแคบเอ่ย “แต่พวกเธอจะทำอะไรฉันได้？”

“ถึงจะเป็นเหยียนหลัวหวังจริงๆ แล้วสั่งให้ฉันตกนรกสิบแปดขุม…ฉันก็ไม่มีทางกลัวหรอก ฮ่าๆ！”

สมองของผีใจแคบเหมือนไม่ปกติ ถึงจะตายแล้วแต่ก็ยังให้ความรู้สึกวิปริตยังไงชอบกล

เพียะ！

ใบหน้าอันเย็นชาของซู่เป่า ในมือถือพู่กันไว้ในมือซึ่งก็คือพู่กันชัดที่พญายมใช้กำหนดและเปลี่ยนชีวิตความเป็นความตาย！

จะซักผีร้ายตัวน้อยๆ ตัวเดียว ไม่ถึงขนาดต้องใช้พู่กันชี้ชะตาหรอก

พู่กันชาดอยู่ในมือ พลานุภาพอันแข็งแกร่งของพญายมแผ่ซ่านออกมา ผีใจแคบใจตุ้มๆ ต่อมๆ ณ ขณะนั้นเขาตระหนักได้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในตำหนักพญายม！

พญายมจริงๆ เหรอ？！

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะขึ้นมา แถมยังหัวเราะอย่างกวนๆ อีก

“ฮ่าๆๆๆ…น่าขำจริงๆ เหยียนหลัวหวังเป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย” ผีใจแคบจ้องไปที่ซู่เป่า

เอ๊ะ พอซู่เป่าเห็นท่านอาจารย์สีหน้าก็ถอดสีทันที ในที่สุดก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองลืมสิ่งสำคัญอะไรไป

เธอวิ่งเร็วเกินจนลืมพาท่านอาจารย์มาด้วย

แถมยังลืมพาแม่มาด้วย！！

ซู่เป่าไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ากลับไปแล้วจะโดนแม่บ่นขนาดไหน พอแล้วๆ ไม่อยากจะคิดเรื่องนี้แล้ว

“งั้นจะทำยังไงดีล่ะคะ？” ซู่เป่าสงสัย “เขาไม่กลัวอะไรเลยจริงๆ”

จี้ฉางเอ่ย “คนเราย่อมมีจุดอ่อนอยู่แล้ว สิ่งที่คนใจแคบกลัวที่สุดก็คือการเห็นคนอื่นได้ดีกว่าตัวเอง”

“โดยเฉพาะ…คนที่เขาเกลียดที่สุด”

จี้ฉางจ้องเขม็งไปที่ผีใจแคบด้วยสายตาเย็นชา

แววตาของผีใจแคบเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเคียดแค้นและชั่วร้ายเหมือนเดิม พร้อมกล่าวอย่างขำขันว่า “เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันทำลายเธอไปแล้ว เธอไม่มีทางได้ดีกว่าฉันหรอก”

“ชาตินี้ก็คงไม่มีผู้ชายคนไหนรับผู้หญิงแบบนั้นได้หรอก พวกเธอเป็นนังสารเลว คนชั้นต่ำแบบพวกเธอไม่มีทางมีชีวิตที่ดีไปกว่าฉันได้หรอก！”

ซูเหอเวิ่นทนแทบไม่ไหวแล้ว “แม่นายก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ พูดแบบนี้มันไม่ดูแย่ไปหน่อยเหรอ？”

ผีใจแคบถึงกับอึ้ง แต่ก็หัวเราะกลบเกลื่อน “แม่ฉันก็เป็นคนชั้นต่ำเหมือนกัน”

ซูเหอเวิ่น “…”