ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1239

นายหญิงซูเอาไม้ปัดขนไก่ในมือตีไปที่เหยาหลิงเยว่

เหยาหลิงเยว่อุ้มเสี่ยวสวินสวินไว้แล้ววิ่งจุกตูดหนีไปทันที

เจียงจวินและโส่วว่างก็เริ่มจะแก่แล้ว อายุขัยของหมามีเพียงสิบกว่าปีเท่านั้น ตอนนี้ถือว่าพวกมันเป็นหมาแก่แล้ว ด้วยความที่แก่แล้ว พวกมันก็เลยนอนอยู่บนสนามหญ้าอย่างสงบและมองดูเหยาหลิงเยว่วิ่งไปมา

ซู่เป่าและซูเหอเวิ่นที่เพิ่งกลับมาเห็นนายหญิงกำลังวิ่งไล่ตามเหยาหลิงเยว่ ตัวนายหญิงที่มีหัวหงอกเต็มหัว แต่เหยาหลิงเยว่ยังคงดูอ่อนเยาว์เหมือนตอนสมัยสาวๆ

นายหญิงวิ่งไม่ไหวแล้ว ส่วนความเร็วของเหยาหลิงเยว่ก็ไม่ได้เร็วเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดูแล้วเหมือนจะวิ่งอย่างทรหดสุดๆ แต่ที่จริงแล้วเธอตั้งใจที่จะลดสปีดเอง

“คุณยาย！ป้าใหญ่！” ซู่เป่าตะโกนเรียก

ทันใดนั้นเอง เหยาหลิงเยว่ก็ไม่วิ่งหางจุกตูดต่อแล้ว เหล่าบรรดาคนของตระกูลซูต่างพากันเดินออกไป

“ซู่เป่ากลับมาแล้วเหรอ！”

“นี่ ซู่เป่าดูนี่สิว่าลุงห้าเอาอะไรมาฝาก！”

“ซู่เป่าคิดถึงลุงหกหรือเปล่า？”

ซูอีเฉินมองไปยังซูเหอเหวิน “พาน้องสาวไปที่ไหน？”

ซูเหอเหวินตอบสั้นๆ “เกิดเรื่องระหว่างทางน่ะครับ”

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคือเรื่องอะไร ซูอีเฉินก็เลยไม่ได้ถามอะไรต่อ

นายหญิงซูรู้สึกโล่งอกเลยประคองเอวเดินไปถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ซู่เป่าหิวหรือยัง？ทำไมใช้เวลาตั้งนานล่ะถึงจะกลับมา ยายรอเป็นครึ่งวันเลยนะ”

ซู่เป่ากอดเธอแล้วอ้อนว่า “ขอโทษค่ะคุณยาย！”

เธออยากจะบอกว่าต่อไปจะไม่ให้คุณยายรออีกแล้ว

แต่พอคิดดูดีๆ ก็รู้สึกไม่สมจริงเอาซะเลย อีกไม่กี่วันเธอก็จะกลับไปที่ยมโลกแล้ว ยังไงคุณยายก็คงต้องรอ

การกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาหลังสอบปลายภาคเสร็จครั้งนี้ขาดซูลั่ว ซูเยว่เฟยและซูอวิ๋นเจา ซูอิ๋งเอ่อร์ได้ทีก็เลยโพสต์รูปอวดลงแชทกลุ่มครอบครัว

ซูลั่ว【คากคกขึ้นวอ】

ซูเยว่เฟย【เบื่อจริงๆ】

แต่ซูอวิ๋นเจากลับไม่ได้ตอบอะไร

หลังกินข้าวเสร็จซูเหอเวิ่นยังคงคิดถึงผีตัวนั้นอยู่ แถมยังถามแบบไม่กลัวตายอีกด้วยว่า “พี่ใหญ่！ผีตัวนั้นเข้าไปในรถเพื่อมาหาพี่ใช่ไหม？พี่ไม่ได้โดนผีหลอกจนกลัวใช่ไหม？”

ซูจื่อซีมองดูเขารนหาที่ตายอยู่เงียบๆ

ซูเหอเวิ่นถามอีก “ตอนนั้นพี่ใหญ่คงจะลนมากเลยใช่ไหม ยังมาแอคทำเป็นนิ่งอีก！ใช่ไหมล่ะน้องสาว！เสียดายจังที่ไม่ได้เห็นภาพนั้น…”

เขาเสียดายจริงๆ นะ อาจจะเป็นเพราะยังไม่โต นิสัยก็เลยดูฝืดเคืองแบบนี้ “เกเร” ราวกับเป็นเด็กชายซนๆ ที่วันๆ ชอบไปดึงผมเปียเด็กผู้หญิงเล่นอย่างนั้นแหละ

ซูเหอเหวินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “เดือนนี้ขอหักเงินค่าขนมจนหมดเกลี้ยง”

ซูเหอเวิ่นทำหน้าตื่นเต้น “น้องสาว！จับผีใจแคบมาได้แล้ว！”

ซู่เป่า “？”

เธอถามด้วยความประหลาดใจ “พวกพี่ดึกๆ ดื่นๆ ไม่นอนแล้วไปจับผีกันเหรอ？”

ซูเหอเวิ่นได้ใจ “แน่นอนอยู่แล้ว！”

เมื่อก่อนน้องสาวก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ？

ตอนนี้พวกเขาก็แค่สืบทอดวิชามากจากน้องสาว！

ซู่เป่ายิ้มมุมปาก

“เล่ามาสิว่าเป็นคนที่ไหน ตายได้ยังไง？”

ซู่เป่านั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง แต่กลับแผ่บารมีของพญายมได้ แม้แต่โต๊ะเครื่องแป้งสีชมพูนั้นก็ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นตำหนักพญายมอย่างบอกไม่ถูก

“ทำไมถึงไปสิงร่างคนนั้น เจ้าของร่างแอบตามครูอนุบาลสาวคนนั้นทำไม คิดจะทำอะไรกันแน่？”

ผีใจแคบมองไปที่ซู่เป่าแล้วได้แต่หัวเราะฮ่าๆๆ

ที่นี่ไม่ใช่ตำหนักพญายมเสียหน่อย แต่เด็กคนนี้กลับคิดว่าตัวเองเป็นพญายมซะงั้น แถมยังทำท่าทางจริงจังอีก？