ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1238

ซูเหอเหวินไม่ได้เห็นผีมานานแล้ว แต่ตอนเด็กๆ เขากับซู่เป่าก็เคยเห็นผีอยู่บ่อยเหมือนกัน แถมยังมีครั้งหนึ่งที่ถึงกับแบกซู่เป่าแล้ววิ่งหนีเลยทีเดียว

ตอนเด็กๆ เขาสามารถทำหน้าไม่ถอดสีเลยด้วยซ้ำ แน่นอนว่าตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

เขาทำเหมือนมองไม่เห็นอะไรแล้วเก็บสายตา แต่ก็ยังตัวแข็งอยู่เล็กน้อย

ผีที่อยู่นอกหน้าต่างดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อย เขาถอดหัวออกจากร่างแล้วเหยียดตัวให้ยาวแล้วห้อยอยู่เหนือหลังคารถแล้วค่อยๆ ห้อยหัวลงมาอยู่ตรงหน้าซูเหอเหวิน

ซูเหอเหวินมองออกไปที่นอกหน้าต่าง แต่กลับรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างห้อยลงมาบนหัว หลังเขารู้ตัวก็เห็นผมคนห้อยลงมาเรื่อยๆ จากนั้นก็เห็นใบหน้าที่กลับหัวอยู่

เขาหันไปเจอผีโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ห่างกันไม่ถึงครึ่งศอกด้วยซ้ำ

“ฮ่า…”

ผีกลับหัวหัวเราะคิกคัก ทั้งใบหน้ายิ่งดูประหลาดเข้าไปใหญ่

ซูเหอเหวินเสียวสันหลังวาบ ถึงเขาจะเคยเห็นผีมาก่อนแต่มันก็ไม่ได้แนบชิดขนาดนี้ เขาถึงขนาดได้กลิ่นฟุ้งจากตัวผีกลับหัวเลยทีเดียว ราวกับกลิ่นเหม็นจากห้องใต้ดินที่หมักหมมหลังจากไม่ได้เปิดมานาน แต่พอเปิดปุ๊บจะได้กลิ่นแบบนั้นลอยฟุ้งทันที

เขามองไปข้างล่างพยายามพลิกหนังสือในมือไปมา นิ้วนิ่งมากไม่มีสั่นเลยสักนิด มีเพียงแต่หลังมือของเขาที่ไม่ทำตามใจของเขา

ผีหัวเราะแล้วกระโจนเข้าไปหาซูเหอเหวิน แต่หลังจากนั้นจู่ๆ ก็มีแสงสว่างระเบิดขึ้นและเหวี่ยงตัวเขาออกไปทันที！

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น ซู่เป่า ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีที่เพิ่งเดินมาถึงข้างรถถึงกับอึ้งจนต้องหันไปมอง

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีมองเห็นผีที่ถูกดึงจนตัวยาวกระเด็นออกจากรถ

เจ้าของร่างที่ถูกเขาสิงคือชายท่าทางสับปลับถึงกับมึนจนต้องรีบนั่งยองๆ อยู่ข้างรถ

ซูเหอเวิ่นตกใจ กระซิบเบาๆ ว่า “พี่ใหญ่เห็นผีแล้ว！”

ซูจื่อซี “หุบปากซะ！”

ซู่เป่าลากแขนของพี่ชายทั้งสองแล้วเดินหน้าต่อ เธอเอ่ยเบาๆ ว่า “ไปกันเถอะพี่！”

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินหน้าต่อ

แต่ไม่นานนักพวกเขาก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ครูอนุบาลสาวที่อยู่ข้างหน้าเดินช้าลงเรื่อย ๆ และแถมตอนเดินผ่านอีกฝ่ายยังมองพวกเขาด้วยท่าทางเป็นห่วงเป็นใยอีกด้วย

ทั้งสามคนเข้าใจในทันที ครูสาวน่าจะคิดว่าพวกเขาไม่มีผู้ใหญ่มารับก็เลยอยากส่งพวกเขาไปที่บ้าน

พวกเขาก็เลยต้องแกล้งทําเป็นเหมือนเพิ่งเจอรถของบ้านตัวเอง แล้วเดินถอยหลังไปสองสามก้าวพลางพูดว่า "เอ๊ะ พี่ใหญ่อยู่นี่เอง"

ทั้งสามคนขึ้นรถปุ๊บ ครูอนุบาลสาวถึงกับงง แต่พอเห็นรถออกตัวไป เธอก็หายห่วง

ในขณะนั้นเอง ผู้ชายที่แอบตามมาถึงได้รู้ว่าในรถที่เขาหลบอยู่นั้นมีคนอยู่ แต่ถึงแม้เขาจะรู้ เขาก็คงไม่สนใจอะไร

ชายคนนั้นกดหมวกของตัวเองแล้วเดินไปอีกด้านหนึ่ง

ครูอนุบาลสาวสบายใจแล้วจึงได้เดินตามเส้นทางของตัวเองต่อ และมุ่งหน้าไปยังชุมชนแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว

โรงเรียนอนุบาลน่าจะเป็นสถานศึกษาที่เอาไว้อำนวยสะดวกสำหรับคนที่พักอาศัยแถวนี้ ไม่รู้ว่าครูอนุบาลสาวเช่าอยู่ข้างในนี้หรือบ้านอยู่แถวนี้อยู่แล้ว แต่โดยรวมก็คือเธอเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

รถวนไปวนมาสุดท้ายก็กลับมาที่ฝั่งตรงข้ามของชุมชน และหยุดรออย่างเงียบๆ

“น้องสาวคิดว่าชายคนนั้นจะปรากฏตัวอีกไหม？” ซูเหอเวิ่นจ้องไปที่อีกฝ่าย

ซู่เป่าเอ่ย “น่าจะ”

ซูเหอเหวินเอาชื่อโรงเรียนอนุบาลนั้นไปลองหาดูในอินเทอร์เน็ต และค้นหารายชื่อครูและในที่สุดก็เจอชื่อครูคนนั้น

“ครูคนนี้ชื่อเจียชิ่นหว่าน”

นายหญิงซูถึงกับกลอกตาขาวมองบนใส่ขาว

เหมือนกันที่ไหนเล่า？

ไอ้เด็กเปรตพวกนี้ยังจะนับว่าเป็นเด็กๆ อีกเหรอ！

“แม่ ซู่เป่าล่ะ？” ซูจิ่นม่อกลับมาถึงก็ถามทันที

ซูอิ่งเอ่อร์ก็ตะโกนเสียงดังถามด้วย “ซู่เป่า？ลุงห้าของหนูกลับมาแล้ว！”

ซูอี้เซินเอ่ย “ทำไมถึงเงียบขนาดนี้ล่ะ…แม่ ซู่เป่ายังไม่กลับมาเหรอ？”

ซูอีเฉินมองไปที่อาคารหลักอันเงียบสงัดหลังนายหญิงซูก็เลยพูดขึ้นมาว่า “เลิกเรียนแล้วยังไม่กลับบ้านเหรอ？”

นายหญิงซูรู้สึกว่าหูเขาเธอมีแต่เสียงวนไปวนมาว่า “แม่ ซู่เป่าล่ะ” “แม่ ซู่เป่ากลับมาหรือยัง？” “แม่ ซู่เป่าอยู่ไหน？”

เธอทำตาเขม็งแล้วชี้ไปที่ปากของตัวเอง “อยู่ในปากฉันไง！”

เหล่าบรรดาลูกชายของตระกูลซู “…”

เหยาหลิงเยว่ชะโงกหน้ามอง พอเห็นท่าทางของแม่สามีเป็นแบบนี้ก็รู้ทันทีว่าซู่เป่ายังไม่กลับมา และนายหญิงซูก็กำลังเป็นห่วงและกังวลอยู่

เธอก็เลยไม่ปากมาก

ณ ขณะนั้นเหยาหลิงเยว่ได้กลายเป็นแม่ผู้ใจดี และเดินผ่านนายหญิงซูแล้วไปอุ้มเสี่ยวสวินสวินขึ้นมาอย่างมีความสุข และทำท่าโยนมือขึ้นไปกลางอากาศอย่างมีความสุข

“เสี่ยวสวินสวิน！” เธอเอ่ยอย่างมีความสุข

เมื่อกี้ยังอยู่ในอ้อมแขนของคุณปู่อยู่เลย เสี่ยวสวินสวินที่จู่ๆ ก็บินอยู่กลางอากาศถึงกับงง “？？”