ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1237

พอคะแนนออกมาก็ทำพิธีจบการศึกษา และปิดเทอม

ในโรงเรียนมีคนที่ทำตัวออกหน้าออกตาอยู่สองคน คนหนึ่งคือซูเหอเวิ่นที่ไปไหนมาไหนก็เอาแต่โม้เรื่องน้องสาวตัวเอง

ส่วนอีกคนคือหานหาน เจอใครก็ถามเขาอยู่นั่นแหละว่ารู้ไหมว่าฉันคือใคร？ฉันคือพี่สาวของน้องสาวฉันยังไงล่ะ！

…

หลันเสวี่ยวเอ่อร์เดินไปไหนมาไหนก็ได้ยินแต่คนพูดถึงซู่เป่า ดูเหมือนว่าเธอจะกลายเป็นบุคคลสำคัญของโรงเรียนไปแล้ว

พอได้ยินว่าซู่เป่าสอบได้ที่หนึ่ง

ก่อนสอบยังเห็นว่ามั่นหน้าจะเอาที่หนึ่งอยู่เลย หลันเสวี่ยเอ่อร์คอยดูว่าเธอจะล่มจมขนาดไหน…

แต่ที่ไหนได้ไม่คิดว่าเธอจะสอบได้ที่หนึ่งจริงๆ！

พอเห็นเธอพูดคุยเฮฮากับเพื่อนแล้ว แถมสีหน้าของซู่เป่าก็ดูสวยสะดุดตาไม่ไหว…

จู่ๆ หลันเสวี่ยเอ่อร์ก็รู้สึกหมดหนทางขึ้นมา

รอบนี้หลันเสวี่ยเอ่อร์อย่าว่าแต่ที่หนึ่งเลย ขนาดท็อปสิบยังไม่ได้เลย

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกสังเวชตัวเองที่มาแอบแข่งกับซู่เป่าอยู่แบบนี้ ทั้งๆ ที่ซู่เป่าไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาด้วยซ้ำไป

อีกอย่างหนทางของเธอและซู่เป่าก็ยังห่างชั้นขึ้นเรื่อยๆ หลันเสวี่ยเอ่อร์มองไปที่ซู่เป่าที่น่าจับตามอง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าชาตินี้ตัวเธอเองคงไม่มีทางตามซู่เป่าทัน

ทันใดนั้น หลันเสวี่ยเอ่อร์ก็เอามือมากุมหน้าร้องไห้…

ระหว่างทางกลับบ้าน ซูเหอเวิ่นช่วยซู่เป่าถือกระเป๋า

ส่วนซูจื่อซีและซูเหอเหวินก็มารับซู่เป่าและหานหานเช่นกัน พอเหล่าพี่น้องอยู่ด้วยกันแล้วเป็นอะไรที่น่าจับตาและเด่นสะดุดตาสุดๆ

หลันเสวี่ยเอ่อร์จับสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น เธอกัดริมฝีปากแล้วมุ่งหน้าวิ่งไป

ถึงแม้ซู่เป่าจะยอดเยี่ยมแค่ไหน แต่เธอก็ยังคงเกลียดและหมั่นไส้ซู่เป่าอยู่ดี！

หลังจากจบการศึกษาในเทอมหน้าเธอก็จะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับซู่เป่าอีกแล้ว เธอหวังว่าจะชาตินี้จะไม่มีวันได้เจอเธออีก

เพราะว่าสำหรับเธอแล้วซู่เป่าเป็นเหมือนฝันร้ายที่กดทับเธอจนเธอหายใจไม่ออกและไม่มีทางก้าวข้ามได้…

（หลังผ่านไปหลายสิบปี หลังจากที่หลันเสวี่ยเอ่อร์ตายแล้วมาที่ตำหนักพญายมค่อยรู้สึกโล่งอกว่าได้หลุดจากเงื้อมมือของซู่เป่าเสียที และเธอคงไม่ต้องคอยรับแรงกดดันนี้อีก…แต่สุดท้ายพอมาถึงที่ตำหนักพญายมถึงได้…）

ทางตอนเหนือจะมืดไวกว่าที่อื่น พี่สาวและพวกพี่ชายของซู่เป่าและตัวเธอเองนั่งรถผ่านโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง ทันใดนั้นจู่ๆ ก็มองเห็นครูสาวคนหนึ่งออกมาจากในโรงเรียนอนุบาล

เธอดูท่าทางเหนื่อยล้า แต่กลับมีความสุข ดูออกเลยว่าตอนเลิกงานนั้นมีความสุขมาก

“น้องสาว อะไรเหรอ？” ซูเหอเวิ่นมองตาม

ซูจื่อซีมองไปแวบหนึ่งแล้วหรี่ตา

ซูเหอเวิ่นเอ่ย “บนตัวเธอไม่ได้มีผีซะหน่อย…”

ตอนนี้ถ้าหากพวกเขาเห็นน้องสาวจู่ๆ ก็มองใครขึ้นมา พวกเขาก็จะสงสัยว่าอีกฝ่ายมีผีเกาะหรือเปล่าทันที

“ถึงจะไม่มีผี แต่มีเคราะห์ซวย…เอ๊ะ ผีดวงซวยของน้องสาวออกไปเที่ยวเล่นหรือเปล่า？”

ซู่เป่าส่ายหัว

ซูจื่อซีเอ่ย “นั่นไม่ใช่เคราะห์ซวย แต่เป็นไอความซวย”

เคราะห์ซวยกับไอความซวยนั้นต่างกัน เคราะห์ซวยหมายถึงว่าคนๆ นี้จะดวงซวยเป็นเวลานาน เป็นเพราะเคราะห์ของตัวเอง หรือไม่ก็เคราะห์ไม่ดีชงยาว

เธอไม่ได้เห็นว่าพวกซู่เป่าลงมาจากรถ แต่แค่รู้สึกว่าฟ้าก็มืดแล้ว เด็กพวกนี้ไม่มีผู้ปกครองมารับมาส่งเลยต้องเดินกลับบ้านแบบนี้เหรอ…

ผู้ปกครองก็ช่างใจกล้าจริงๆ！

เธอแอบห่วงเล็กน้อยเลยอดไม่ได้ที่จะชะลอฝีเท้า เธอคิดว่าเดินช้าๆ หน่อยดีกว่าแล้วดูว่าเด็กๆ อยู่แถวไหนจะได้รวดไปส่งพวกเขาด้วย

“แปลกจัง ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเจอเด็กพวกนี้นี่…” ครูอนุบาลสาวพึมพำกับตัวเอง

ซูเหอเหวินแอบมองเธออยู่ในรถและสังเกตถึงแววตาเป็นห่วงเป็นใยของเธอ

เป็นครูที่ดีจริงๆ แต่ไม่รู้ทำไมบนตัวถึงได้มีไอความซวยหรือว่าไอหยินกันนะ？

ขณะที่กำลังนึกอยู่นั้น จู่ๆ ซูเหอเหวินก็รู้สึกทะแม่งๆ ยังไงบอกไม่ถูก

รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมาที่เขาอย่างงั้นแหละ…

ซูเหอเหวินหันกลับไปมองโดยไม่รู้ตัว แล้วมองไปที่หน้าต่างที่ใกล้ริมถนน

ปรากฏเห็นว่ามีคนนอนพาดอยู่ข้างบนนั้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้！

เขาซ่อนตัวอยู่ที่ท้ายรถ แถมดวงตาคู่นั้นของเขายังมองข้ามรถไปแล้วจ้องไปครูอนุบาลสาวคนนั้นด้วย…

เป็นผู้ชาย

ซูเหอเหวินมองไม่เห็นว่าเขาหน้าตายังไง แต่เห็นว่ามีกะโหลกห้อยโต่งเต่งอยู่บนตัวของเขา แถมยังกําลังจ้องมาที่ซูเหอเหวินที่อยู่ในรถอีกด้วย

พอเห็นซูเหอเหวินมองมาที่เขา เขาก็เผยรอยยิ้มแสยะส่งมา ด้วยความที่หัวของเขาห้อยอยู่ดวงตาคู่นั้นของเขาก็เลยดูยิ่งประหลาดเข้าไปใหญ่…

ซูเหอเหวิน “！”