ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1247

เจียชิ่นหว่านเหนื่อยทั้งกายและใจ สิ่งที่หลุดพร้อมกับรูปถ่ายส่วนตัวของเธอก็คือรสนิยมทางเพศของเธอ

วันนี้เธอเดินไปซื้อผักแบบเหม่อลอย แต่กลับเจอครูผู้หญิงจากโรงเรียนเดียวกันที่ปกติก็เป็นมิตรกับเธอ

แต่พอเห็นเธอปุ๊บ อีกฝ่ายกลับยิ้มทักทายแบบกระอักกระอ่วน

เจียชิ่นหว่านเอ่ย “บัญเอิญจริงๆ เธอก็มาซื้อผักเหมือนกันเหรอ！”

เธอทำตัวเหมือนตอนปกติ ก็เลยเข้าไปทักทายอย่างใกล้ชิดตามความความเคยชิน

แต่อีกฝ่ายกลับถอยหลังไปสองก้าว พอนึกได้ว่าตัวเองมีปฏิกิริยาที่รุนแรงเกินไป ก็ยิ่งอึดอัดกว่าเดิม “เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ”

เธอออกไปอย่างรีบร้อน

เจียชิ่นหว่านมองไปที่เงาด้านหลังของเพื่อนร่วมงานที่จากไป จู่ๆ เธอก็ค่อยๆ น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมา

หลังเกิดเรื่อง เธอได้ลองกลับไปที่โรงเรียนแล้วพยายามทําให้ตัวเองกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้

แต่ผอ. บอกว่ามีผู้ปกครองมาท้วง พวกเขาเป็นห่วงว่าเธอไม่ปกติอาจจะส่งผลกระทบกับเด็กๆ ได้ เลยอยากขอให้เธอลาออก

เรื่องที่พวกผู้ปกครองไม่เข้าใจนั้นเธอก็พอจะคาดเดาได้ แต่สิ่งที่เพื่อนร่วมงานปฏิบัติต่อเธอนั้นเธอไม่เข้าใจจริงๆ…

เธอก็เคยเตรียมใจไว้อยู่เหมือน แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเพื่อนร่วมงานจะมีสายตาแปลกๆ แบบนั้นต่อเธอ แถมพวกเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิงก็พยายามตีตัวออกห่าง เธอทนไม่ไหวจริงๆ

โดยเฉพาะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ คนๆ นั้นคือเพื่อนร่วมงานที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ปกติก็เป็นเพื่อนกันอยู่ดีๆ แต่ตอนนี้กลับพยายามเลี่ยงเธอทำเหมือนเธอเป็นแมงป่องอย่างนั้นแหละ

สิ่งๆ นี้กระทบจิตใจของเจียชิ่นหว่านอย่างมาก

ในคืนนั้นหลังเธอกลับถึงบ้าน เธอก็รีบโพสต์ข้อความในวีแชททันที

【ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาของทุกคน แต่เป็นปัญหาจากตัวฉันเอง ฉันไม่สามารถบังคับให้คนอื่นเข้าใจฉันได้…แต่ฉันก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ลาก่อน โลกที่ฉันเคยรัก】

**

ซู่เป่าวิ่งไปตะโกนเรียกให้พ่อช่วย ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน แต่ก็ใช้สัญชาตญาณหาเขาเจออย่างรวดเร็ว

มู่กุยฝานหลับตาสงบนิ่ง…ตั้งสติ…

“พ่อ！！”

โอ้ย ตั้งสติไม่ไหวแล้ว มู่กุยฝานลืมตาขึ้นมาทันที

“พ่อช่วยหนูด้วย！แม่จะมาทุบหนู！” ซู่เป่าพุ่งเข้าไปกอดมู่กุยฝาน

มู่กุยฝานยิ้มเบาๆ “ห้ะ？ จริงเหรอ？ พ่อก็มีความตั้งใจแบบนี้เหมือนกัน”

ซู่เป่า “！！！”

ทั้งคู่เลยเหรอเนี่ย！

ว่าแล้วว่าเธอไม่ใช่ลูกรักของพวกเขาอีกต่อไปแล้ว！

ซู่เป่ารีบหันหลังกลับ ยังไม่ทันเข้าไปกอดมู่กุยฝานเลยก็เด้งกลับไปก่อนเสียแล้ว แถมยังวิ่งไปซะไกลอีกด้วย

มู่กุยฝาน “…”

ซูจิ่นอวี้ “…”

ทั้งคู่ทั้งขำและทําตัวไม่ถูก จะกล้าทุบเธอได้ยังไงเล่า ก็แค่ขู่ให้เธอกลัวเท่านั้นเอง

มู่กุยฝานยืนขึ้นแล้วเอ่ย “งั้นไปทำกับข้าวก่อนนะ”

ซูจิ่นอวี้ส่ายมือ “อย่าเลย เอิ่ม…คุณอยู่ต่อเถอะ เดี๋ยวฉันไปทำเอง”

พูดจบแล้วยังแอบเหลือบมองผ่านๆ อีกด้วย

มู่กุยฝาน “…”

ซู่เป่าไม่กล้ากลับไปที่ตำหนักพญายมก็เลยตรงไปที่ตำหนักของขุมที่สองแทน

ฉู่เจียงหวังขมวดคิ้ว “ดวงวิญญาณมาที่นี่ได้ยังไง”

พอซู่เป่าเห็นก็ถึงกับอึ้ง

เธอประหลาดใจมาก “เจียชิ่นหว่าน？！”

เธอตายได้ยังไง…โอ้ แต่เธอยังไม่ได้ตายอย่างสมบูรณ์ น่าจะกำลังเร่งช่วยชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์

พอเจียชิ่นหว่านได้ยินคนเรียกชื่อเธอถึงได้มีสติขึ้นมา

“ที่นี่คือ…”

เธอมองไปบรรยากาศอึมครึมรอบๆ ข้างหน้าเธอมีชายรูปร่างท้วมในชุดเครื่องแบบทางการ…พญายมนี่！

เธอมาที่ตำหนักพญายม！

ใช่แล้ว เธอฆ่าตัวตายก็น่าจะสมควรต้องมาที่นี่แหละ

ฉู่เจียงหวังก็อึ้งเหมือนกัน “เหยียนหลัวหวัง คนที่ท่านรอใช่เธอหรือเปล่า…”

ว้าว พญายมตัวน้อยสติปัญญาดั่งเทพ เก่งจริงๆ！

เขาว่าแล้วว่าพญายมตัวน้อยไม่มีทางมาเที่ยวเล่นอยู่กับเขานานขนาดนี้โดยไม่มีเหตุผลหรอก ที่แท้เธอก็หยั่งรู้ทั้งหมดนี่เอง

ชื่นชมๆ！

ซู่เป่าขมวดคิ้วมองไปที่เจียชิ่นหว่านแล้วถามเธอว่า “ใครก็ตามที่ทําร้ายร่างกายตัวเอง หรือเป็นโจรและฆ่าคนในโลกมนุษย์เท่านั้นถึงจะมาที่ตำหนักขุมที่สอง นี่พี่ฆ่าตัวตายเหรอ？”

สมองของฉู่เจียงหวังคิดแต่เรื่องกินเท่านั้น เขาถามไปว่า “รู้ได้ยังไงว่าเธอฆ่าตัวตาย？”

ถึงแม้จะทำร้ายชีวิตตัวเอง แต่การฆ่าตัวตายก็ถือว่าเป็นการทำร้ายร่างกายอย่างหนึ่ง แต่อาจจะเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ฆ่าคนอื่นแล้วถูกฆ่ามาก็ได้นะ？

ซู่เป่ามองไปที่ข้อมือของเจียชิ่นหว่าน เห็นได้ชัดว่าที่ข้อมือของเธอมีรอยมีดบาดอยู่