ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1287

ซูอวิ๋นเจาตามหาบ้านบรรพบุรุษตระซูจากที่อยู่จนเจอ

ความรู้สึกนี้แปลกมาก อยู่แดนมนุษย์คิดถึงบ้าน มาถึงยมโลกก็มีบ้านเหมือนกัน…

บ้านบรรพบุรุษตระกูลซู

คนชราท่านหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอย่างเบื่อหน่าย และกำลังดู “โทรทัศน์”

ในยมโลกไม่ไหวจริงๆ ข้างบนมีเทคโนโลยีขั้นสูงแล้ว ข้างล่างยังเป็นอินเตอร์เน็ตชุมชน

ไม่ถูกสิ แม้แต่อินเตอร์เน็ตชุมชนก็ไม่มี

“ฉะนั้นจะเผาโทรทัศน์มาให้ฉันทำไม?” ชายชราบ่นพึมพำ “ตอนเผาหน้าจอเป็นยังไง ตอนนี้หน้าจอก็ยังเป็นอย่างนั้น”

ชายชราหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “ยังเผาไอโฟนมาให้อีก? ใช้ก็ใช้ไม่ได้ สู้เผาหัวเว่ยมายังดีกว่า…ไม่แน่ว่าหัวเว่ยอาจจะสามารถดึงสัญญาณห้าจีมาก็เป็นได้ ”

ทำแต่เรื่องไร้ประโยชน์

ชายชราโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไปข้างๆอย่างเบื่อหน่าย เดินไปดูที่สวยดอกไม้

“ยามมืดค่ำดอกไม้ก็บานสวยอยู่เหมือนกัน”

ชายชราร้องเพลงขึ้นมา หยิบเก้าอี้เตี้ยนั่งอยู่ข้างแปลงดอกไม้

“วันนี้ได้เวลาพักผ่อนแล้ว จะได้อยู่เป็นเพื่อนพวกแก” ชายชราใช้กรรไกรตัดแต่งกิ่งและพูดพร่ำไปด้วย “สั่งสมบุญมากมายขนาดนี้คงจะเพียงพอแล้ว เฮ้อ สิ่งสำคัญคือถ้าอยู่เฉยๆก็น่าเบื่อเหมือนกัน”

“ตอนอยู่แดนมนุษย์ต้องเข้างานเก้าโมงเช้าเลิกงานห้าโมงเย็น ลงมายมโลกก็ยังต้องตื่นไปทำงานเก้าโมงเลิกงานห้าโมง…เด็กเมื่อวานซืนพวกนี้ ทำไมถึงยังไม่มาทำหน้าที่แทนฉันอีก…”

“ช่างเถอะๆ…อยู่นานหน่อยแล้วกัน ลงมาเฝ้าบ้านบรรพบุรุษก็น่าเบื่อไม่น้อย พวกแกว่าใช่ไหม? มีชีวิตอยู่ยืนนานๆหน่อยดีกว่า”

ชายชราบ่นพึมพำ ใบหน้าเผยรอยยิ้มเบาๆ

เขาเริ่มคิดถึงพวกเขาอีกแล้ว โดยเฉพาะเหลนๆๆสาว? หลานสาว? ซู่เป่า…เจ้าตัวเล็กนั่น?

ตอนกลับไปเช็งเม้งเธอมักจะพูดคุยกับเขา เด็กๆตระกูลซูรุ่นนี้แต่ละคนพอใช้ได้ ซูเหอเวิ่นเหรอ? เขาจำได้ว่าเป็นชื่อนี้ ยังมีหานหาน ซูเหอเหวิน ซูจื่อซี เด็กๆพวกนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน

เด็กคนอื่นนั่งนิ่งๆไม่ได้ พวกเขากลับชอบนั่งคุยเป็นเพื่อนเขา

“ไม่รู้ว่าซู่เป่าเป็นยังไงบ้าง พญายมน้อยใช่ว่าจะเป็นกันได้ง่ายๆ”

“แดนมนุษย์น่าจะฉลองปีใหม่กันเสร็จแล้ว วันก่อนพวกเขาเซ่นไหว้อาหารให้บรรพบุรุษกินคือปลาหิมะกับ…เรียกว่าอะไรนะ ไก่บ้าน… ”

“อีกสองเดือนก็จะเป็นเทศกาลเช็งเม้งแล้ว”

ชายชราคิดถึงตรงนี้ดวงตาก็เป็นประกาย เริ่มมีความหวังใหม่ขึ้นอีกครั้ง

อีกสองเดือนก็คือเช็งเม้งแล้ว หลังจากเช็งเม้งรออีกสามเดือนก็คือเดือนเจ็ดวันที่สิบห้า…

รอคอยอยู่อย่างนี้เรื่อยๆ นับวันวนไป…

ซูอวิ๋นเจายืนอยู่นอกประตูบ้าน เมื่อฟังบรรพบุรุษพูดพึมพำอยู่พักใหญ่ก็นิ่งเงียบไป

ที่แท้ความเหงาที่พวกเขาพูดถึงก็คือความเหงาแบบนี้ วันเวลาอันยาวนานอยู่แค่ตัวคนเดียว

คงคาดหวังให้มีคนมาอยู่เป็นเพื่อน ยังต้องกังวลใจว่าลูกหลานอยู่โลกมนุษย์จะลำบากไหม จะลงมาทำไม?