ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1288

ซูอวิ๋นเจาจนปัญญา หยิบคำตัดสินของตัวเองขึ้นมา “บรรพบุรุษ ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปอีก”

บรรพบุรุษยังคงยืนกรานเช่นเดิม “ไม่ได้!”

ก่อนหน้านี้คนตระกูลซูบางคนก็ไม่ยอมไปเกิดใหญ่ และถูกเขาไล่ไปเหมือนกัน

แต่เขาไม่เหมือนคนอื่น เขาสามารถรักษาอายุขัยผีได้ยาวนาน จนได้เลื่อนขั้นตำแหน่ง…ที่จริงขอแค่มีความขยันเพียงพอ ใต้ดินนี้มีคนเฝ้าแค่คนเดียวก็พอแล้ว

บุญกุศลก็ดีหรือกระทำความดีก็ช่าง ใช่ว่าทุกอย่างจะต้องพึ่งแต่บรรพบุรุษที่ล่วงลับ ยังต้องพึ่งความพยายามของลูกหลานบนโลก สิ่งที่เขาทำได้ก็คือการสร้างโอกาสโชคชะตาที่ดี ขจัดสิ่งที่ขัดขวางความราบรื่น ส่วนที่ราบรื่นอยู่แล้วก็ยิ่งราบรื่นมากขึ้น

“สรุปแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีคนเฝ้าอยู่หลายคน ผีจะไม่ไปเกิดใหม่ได้ยังไง? แกคิดว่าการไม่ไปเกิดใหม่นั้นมันดีหรือ?”

ซูอวิ๋นเจาถามกลับไปว่า “งั้นทำไมบรรพบุรุษไม่ไปเกิดใหม่ล่ะ?”

หนวดของบรรพบุรุษกระดกขึ้นมา ดวงตาเปิดกว้าง “ใครบอกว่าฉันจะไม่ไปเกิดใหม่ แต่เป็นเพราะอายุขัยผีของฉันยังไม่สิ้นสุด?”

ถ้าสิ้นสุดแล้วก็จะไป ฉันไม่อยากจะพูดให้เรื่องมันยาวไปกว่านี้ ถึงยังไงวันนี้เจ้าก็ต้องไป ไม่ไปไม่ได้…

“ผีวัยหนุ่มไม่เข้าใจ แต่บรรพบุรุษจะอยู่นิ่งเฉยไม่ได้! วันหลังแกจะเข้าใจเอง”

ซูอวิ๋นเจาถูกบรรพบุรุษจูงมือไว้ วิ่งราวกับบิน

เขาประหลาดใจสุดขีด บรรพบุรุษที่อายุมากขนาดนี้ แต่กลับมีเรี่ยวแรงแข็งแกร่ง!

บรรพบุรุษทำเสียงไม่พอใจ “ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหม แม้ภายนอกจะดูแก่ชราแต่วิญญาณกลับไม่อ่อนแอ บรรพบุรุษของแกใช้ชีวิตอยู่ข้างล่างไม่ได้อยู่อย่างไร้ความหมาย”

ซูอวิ๋นเจา “เมื่อกี้ท่านยังมีอาการตัวสั่นโคลงเคลง…”

บรรพบุรุษ “ผีก็ต้องมีมาดผี ผีชราก็ต้องมีท่าทางเหมือนคนชราสิ?”

ความหมายแอบแฝงก็คือ ที่ฉันตัวสั่น เป็นแค่การเสแสร้ง…

ซูอวิ๋นเจารู้สึกได้ลึกๆว่า บรรพบุรุษคนนี้ของตัวเองไม่ธรรมดา…

“บรรพบุรุษ ท่านอยู่ยมโลกมานานเช่นนี้ ไม่เคยไปเยี่ยมซู่เป่าเลยหรือ? หรือว่าซู่เป่าเคยมาหาท่านบ้างไหม?” ซูอวิ๋นเจาถามขึ้นมา

บรรพบุรุษพูดว่า “ไม่เคย อยู่ที่นี่จะไปไหนมาไหนตามใจไม่ได้”

ตอนนี้เจ้าตัวเล็กเพิ่งมายมโลก ไม่ควรจะเพิ่มเติมภาระให้เขาโดยไม่จำเป็น แค่พวกที่อยู่ในยมโลกก็ทำให้เธอมีเรื่องที่ต้องจัดการมากพอแล้ว

เขาอยู่เมืองผีเฟิงตูมานานขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องรู้จักนิสัยของฉินก่วงหวัง ซึ่งเป็นผู้ที่เข้มงวดกวดขันอย่างยิ่ง ฉะนั้นช่วงเวลานั้นเขาจึงออกไปอยู่ข้างนอก

ซูอวิ๋นเจาได้ยินแบบนี้ ก็อึ้งไปชั่วครู่ “ไปอยู่ข้างนอก?”

บรรพบุรุษพยักหน้า “อืม ไปนอกเมืองผีเฟิงตู ไฉนชายชาตรีถึงไม่ออกไปบุกเบิกสร้างรากฐานล่ะ?”

“บรรพบุรุษของเจ้าไม่มีงานอย่างอื่นที่ชื่นชอบ เว้นแต่การออกแบบสร้างบ้านเรือน และขายสินค้าท้องถิ่น”

ซูอวิ๋นเจา “??”

เขายิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจยมโลก!

“เมื่อกี้ยังบอกว่าเมืองนอกเฟิงตูอันตรายมาก? มีโอกาสพบเจอผีบำเพ็ญ ที่มักชอบกลืนกินวิญญาณอ่อนแอเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่ง กฏหมายย่อมไปไม่ถึงสถานที่ห่างไกล พญายมไม่สามารถดูแลได้ทั่วถึง… ”

บรรพบุรุษยิ้มขึ้นมา ทันใดนั้นก็หันไปมองซูอวิ๋นเจา “เป็นไปได้ว่า หนึ่งในผีบำเพ็ญนั้นก็คือ…บรรพบุรุษของแก？”