ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 129

ในห้องเรียนชุลมุนวุ่นวายสุด ๆ

หยางหยางทั้งร้องไห้ทั้งด่าไปด้วย

ซู่เป่ารู้สึกคันยิบ ๆ บนหน้าเลยยกมือขึ้นคลำดู…

จี้ฉางเห็นว่าใบหน้าเธอถูกข่วนจนเลือดซิบ

จี้ฉางสีหน้าเย็นชา “เจ้าเด็กเคราะห์ร้ายคนนี้ ย่าของเขาคือใคร ข้าจะไปหาคืนนี้เลย!”

ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน พอเห็นเด็กเหลือขอคนนี้ด่าออกแต่ละคำ เดาว่าคงจะเรียนมาจากย่าของเขาสินะ

ซู่เป่าจัดการเด็กแล้ว

อย่างนั้นเขาก็ต้องไปจัดการคนแก่บ้าง

ไม่ใช่แค่คนแก่ รอก่อนเถอะเขาจะไปหายันพวกที่อยู่ในหลุม

เช็คบิลให้หมด!

**

จู่ ๆ ก็เกิดเรื่องไม่คาดคิด นายหญิงซูเพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน โรงเรียนอนุบาลก็โทรมาหาแล้ว

“อะไรนะ ทะเลาะวิวาท”

หลังจากที่นายหญิงซูวางสาย ก็รีบตามคุณท่านซูไปที่โรงเรียนอนุบาลทันที

ระหว่างทางก็โทรหาซูอีเฉิน

“อะไรนะ ทะเลาะวิวาท ซู่เป่าได้รับบาดเจ็บไหม”

ประโยคแรกที่ลุงใหญ่ถามก็คือซู่เป่าได้รับบาดเจ็บไหม

หลังจากนั้นก็ทิ้งการประชุมกลางคัน แล้วก็รีบเดินทางไปโรงเรียนอนุบาลทันที

ระหว่างทางซูอีเฉินก็โทรหามู่กุยฝาน

“อะไรนะ ทะเลาะวิวาท ซู่เป่าชนะไหม”

ประโยคแรกของมู่กุยฝานคือซู่เป่าชนะไหม

ซูอีเฉิน “……#@￥#”

“ความผิดเขาเอง เขาไม่คิดว่ามู่กุยฝานจะมาไม้นี้”

หลังจากมู่กุยฝานวางสายลงก็ถอนหายใจ ก็รู้อยู่แล้วว่าเด็กอนุบาลทะเลาะกันคงไม่ร้ายแรงถึงชีวิตหรอก

ในเมื่อไม่ได้ร้ายแรงถึงชีวิต แน่นอนก็ต้องถามว่าชนะไหม

ถ้าหากชนะ ต่อให้เจ็บ ฝ่ายตรงข้ามก็ต้องเจ็บกว่าซู่เป่าแน่นอน

ถ้าหากได้รับบาดเจ็บ ฝ่ายตรงข้ามก็ต้องได้รับบาดเจ็บมากกว่าอย่างแน่นอน

ไม่ว่าอย่างไรฝ่ายเราจะไม่เสียเปรียบแม้แต่นิดเดียว!

**

คนขับรถของตระกูลซูเหยียบคันเร่งจนรถแทบจะบิน

ชวีเสี่ยงก็เหยียบคันเร่งมิดไมล์ภายใต้สายตาดุดันของซูอีเฉิน

รถออฟโรดของมู่กุยฝานก็ยิ่งเจ๋งไปเลย ขับอย่างบ้าระห่ำปาดซ้ายทีขวาทีตลอดเส้นถนนบายพาส

หนึ่งชั่วโมงต่อมา คุณท่านซูกับนายหญิงซู ซูอีเฉิน และมู่กุยฝาน ทุกคนมาถึงที่โรงเรียนอนุบาลพร้อมกันราวกับมารวมตัวกันประชุม

ทุกคนย่างก้าวเข้ามาในโรงเรียนอนุบาลหน้าตาบึ้งตึง และสายตาเย็นชา

“……” ผอ.ซวยแล้ว

โอ๊ย ๆ อยากจะร้อง

เหมือนที่คิดไว้ไม่มีผิดเลย กลัวอะไรก็ได้อย่างนั้น

ในที่สุดมู่กุยฝานก็เจอซู่เป่าที่ห้องสำนักงาน พร้อมทั้งเด็กผู้ชายที่ทะเลาะวิวาทกับเธอ

หน้าของยัยหนูถูกข่วนเป็นรอยแดงหลายรอยจนเลือดซิบ มีร่องรอยทาเบตาดีนฆ่าเชื้อมาแล้วนิดหน่อย มันดูค่อนข้างร้ายแรงเลยในคราแรกที่เห็น

บนใบหน้าเด็กผู้ชายคนนั้นก็มีสีที่มาจากการเช็ดเบตาดีนเหมือนกัน และยังคงสะอึกสะอื้นเป็นช่วง ๆ

ซู่เป่านั่งอยู่บนโซฟา ประสานมือวางบนเข่าอย่างเรียบร้อย

ทว่ากลับพูดอย่างฉุนเฉียว “นายถนัดตีคนอื่นนี่ เก่งนักก็อย่าร้องสิ”

“ฉันจะให้ย่าของฉันตีเธอให้ตาย!”

ซู่เป่าถอนหายใจ หันหน้าไปเจอมู่กุยฝานเดินเข้ามา ทันใดนั้นก็เบะปาก ตะโกนด้วยความรู้สึกผิด

“พ่อ!”

เมื่อกี้ยังไม่รู้สึกผิดเลย

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพอเห็นพ่อ ลุงใหญ่ คุณตา และคุณยายมาแล้ว ก็รู้สึกผิดขึ้นมา

มู่กุยฝานเดินขึ้นมาข้างหน้าสองก้าว อุ้มซู่เป่าขึ้นมาตรวจเช็คอย่างละเอียด

“ได้ยินมาว่าลูกทะเลาะวิวาทเหรอ”