ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1290

เมื่อซู่เป่าเจอคำถามนี้ถึงกับต้องหยุดชะงัก

“บรรพบุรุษ คำถามนี้หนูยังคิดไม่ออก…รอให้คิดออกแล้วหนูค่อยให้คำตอบท่าน” ซู่เป่าพูด

บรรพบุรุษถอนหายใจอย่างจนปัญญา แต่ละคนไร้เดียงสากันทั้งนั้น ทำให้เขาไม่รู้จะทำอย่างไร

เขาลูบหัวของซู่เป่าอย่างเอ็นดู จากนั้นก็เอ่ยว่า “งั้นก็ดี บรรพบุรุษหวังว่าหนูจะเข้าใจคำถามนี้ การที่คิดจะทำเรื่องอะไรสักอย่าง จะต้องเข้าใจให้แน่ชัดก่อนว่าทำไปเพื่ออะไร”

“แม้ว่าตอนแรกอาจจะไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายก็ต้องเผชิญกับปัญหานี้อยู่ดี”

ตอนนี้เขาเป็นแค่ผีบำเพ็ญธรรมดาตัวหนึ่ง ความหยั่งรู้ยังไม่ทะลุปรุโปร่ง เพียงแต่ยืนอยู่ในฐานะคนชราคนหนึ่งที่หวนนึกถึงเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมา จึงรู้สึกว่าชีวิตของคนอื่น คงจะมีลักษณะที่คล้ายกัน

ซู่เป่าจ้องมองเขาและถามขึ้นว่า “บรรพบุรุษ ท่านเป็นใครกันแน่ หนูรู้สึกว่าท่านรู้เยอะเกินไปแล้ว”

เธอทำให้บรรพบุรุษอดยิ้มไม่ได้และพูดขึ้นว่า “บรรพบุรุษก็เป็นแค่ผีบำเพ็ญธรรมดาทั่วไปเท่านั้น!”

ซู่เป่าแสดงสีหน้า “หนูไม่เชื่อ”

บรรพบุรุษเอ่ยว่า “เฮ้อ ไปไกลแล้ว เรื่องลุงเจ็ดของหนู ทำตามคำพูดของบรรพบุรุษเถอะ ไปเตือนสติเขาอีกที!”

เขาถอนหายใจ “บรรพบุรุษก็อธิบายไม่ถูกว่ามีสาเหตุสำคัญอะไร แต่ถึงยังไงการไปเกิดใหม่ก็ดีกว่าอยู่ต่อ เกิดใหม่ไปอยู่โลกมนุษย์ จะได้ไม่ลำบากเช่นนี้…”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็พูดขึ้นว่า “บรรพบุรุษ ท่านรู้ได้ยังไงว่าไปเกิดใหม่ที่โลกมนุษย์จะไม่ลำบาก? ชีวิตคนไม่แน่นอน ขอแค่เป็นมนุษย์ก็ต้องพบเจอกับความทุกข์เรื่องเกิดแก่เจ็บตายกันทุกคน”

ปล่อยไม่ได้ วางไม่ลง ดูไม่ออก ครอบครองไม่ได้

“บรรพบุรุษพูดผิดไปหนึ่งประโยคแล้ว หนูไม่คิดว่าการเวียนกลับไปเป็นวิธีอมตะที่ง่ายที่สุด”

บรรพบุรุษไม่เคยคิดว่าจะต้องมาถกเถียงกับเด็กตัวเล็กๆแบบนี้ แต่เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาอย่างมาก

“พูดผิดตรงไหนล่ะ? วิญญาณที่เวียนว่ายตายเกิด ยมโลกไม่มีทางดับสูญ ดวงวิญญาณก็ไม่มีวันดับสูญตลอดไปเหมือนกัน เช่นนั้นก็เป็นอมตะเหมือนกัน?”

ซู่เป่าถามกลับไป “บรรพบุรุษ สิ่งสำคัญในการดำรงอยู่คืออะไร?”

บรรพบุรุษอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า “อะไรล่ะ?”

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “คือความทรงจำและความรักที่คงอยู่ของพวกเรา การเวียนกลับไปทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ปณิธานบนตัวก็จะสิ้นสุดลง จะเรียกว่าเป็นอมตะได้ยังไง?”

บรรพบุรุษ “…”

หมดคำที่จะโต้ตอบ

ซู่เป่าหันกลับมาลูบหัวของบรรพบุรุษ “แต่บรรพบุรุษไม่ต้องห่วง! หนูจะช่วยพูดเตือนสติลุงเจ็ดให้ท่าน”

บรรพบุรุษมองขาเล็กๆที่ลอยอยู่ของซู่เป่า และกระโปรงที่พลิ้วไหวไปมา…ท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เจ้าตัวเล็กลอยขึ้นมาลูบหัวของเขา ลูกผู้หญิงมักจะรู้จักเอาอกเอาใจ น่ารักมาก ทำไมเขาถึงรู้สึกชื่นชอบ?

ซู่เป่าเกาะอยู่ที่ข้างหูของเขาพูดกระซิบกระซาบว่า “พวกเราต้องพูดกับลุงเจ็ดแบบนี้…”

เมื่อพูดจบ ซู่เป่าก็ลืมเรื่องที่ตัวเองเห็นด้วยกับลุงเจ็ดไปเลย

คนชรากับเด็กน้อยแววตาเป็นประกาย ต่างพยักหน้าให้กันอย่างมั่นใจ “อืม! ทำตามวิธีนี้เลย!”

ซูอวิ๋นเจาเห็นพวกเขาสองคนพูดซุบซิบอยู่พักใหญ่ แต่ยังคงรอคอยอย่างใจเย็น แววตาเปี่ยมด้วยความอ่อนโยน

เมื่อเงยหน้ามองท้องฟ้าของยมโลก แม้จะมองไม่เห็นแสงแดดอันสว่างไสวอย่างโลกมนุษย์ แต่ก็ดูสวยงามไปอีกแบบ

“ลุงเจ็ด! พวกเราไปกันเถอะ!” ทันใดนั้นซู่เป่าก็วิ่งเข้ามา จูงมือของเขาเดินไป

ซูอวิ๋นเจาตามเธอไป เดินไปพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางพูดว่า “ไปที่ไหน?”