ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1290

เมื่อซู่เป่าเจอคำถามนี้ถึงกับต้องหยุดชะงัก

“บรรพบุรุษ คำถามนี้หนูยังคิดไม่ออก…รอให้คิดออกแล้วหนูค่อยให้คำตอบท่าน” ซู่เป่าพูด

บรรพบุรุษถอนหายใจอย่างจนปัญญา แต่ละคนไร้เดียงสากันทั้งนั้น ทำให้เขาไม่รู้จะทำอย่างไร

เขาลูบหัวของซู่เป่าอย่างเอ็นดู จากนั้นก็เอ่ยว่า “งั้นก็ดี บรรพบุรุษหวังว่าหนูจะเข้าใจคำถามนี้ การที่คิดจะทำเรื่องอะไรสักอย่าง จะต้องเข้าใจให้แน่ชัดก่อนว่าทำไปเพื่ออะไร”

“แม้ว่าตอนแรกอาจจะไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายก็ต้องเผชิญกับปัญหานี้อยู่ดี”

ตอนนี้เขาเป็นแค่ผีบำเพ็ญธรรมดาตัวหนึ่ง ความหยั่งรู้ยังไม่ทะลุปรุโปร่ง เพียงแต่ยืนอยู่ในฐานะคนชราคนหนึ่งที่หวนนึกถึงเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมา จึงรู้สึกว่าชีวิตของคนอื่น คงจะมีลักษณะที่คล้ายกัน

ซู่เป่าจ้องมองเขาและถามขึ้นว่า “บรรพบุรุษ ท่านเป็นใครกันแน่ หนูรู้สึกว่าท่านรู้เยอะเกินไปแล้ว”

เธอทำให้บรรพบุรุษอดยิ้มไม่ได้และพูดขึ้นว่า “บรรพบุรุษก็เป็นแค่ผีบำเพ็ญธรรมดาทั่วไปเท่านั้น!”

ซู่เป่าแสดงสีหน้า “หนูไม่เชื่อ”

บรรพบุรุษเอ่ยว่า “เฮ้อ ไปไกลแล้ว เรื่องลุงเจ็ดของหนู ทำตามคำพูดของบรรพบุรุษเถอะ ไปเตือนสติเขาอีกที!”

เขาถอนหายใจ “บรรพบุรุษก็อธิบายไม่ถูกว่ามีสาเหตุสำคัญอะไร แต่ถึงยังไงการไปเกิดใหม่ก็ดีกว่าอยู่ต่อ เกิดใหม่ไปอยู่โลกมนุษย์ จะได้ไม่ลำบากเช่นนี้…”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็พูดขึ้นว่า “บรรพบุรุษ ท่านรู้ได้ยังไงว่าไปเกิดใหม่ที่โลกมนุษย์จะไม่ลำบาก? ชีวิตคนไม่แน่นอน ขอแค่เป็นมนุษย์ก็ต้องพบเจอกับความทุกข์เรื่องเกิดแก่เจ็บตายกันทุกคน”

ปล่อยไม่ได้ วางไม่ลง ดูไม่ออก ครอบครองไม่ได้

“บรรพบุรุษพูดผิดไปหนึ่งประโยคแล้ว หนูไม่คิดว่าการเวียนกลับไปเป็นวิธีอมตะที่ง่ายที่สุด”

บรรพบุรุษไม่เคยคิดว่าจะต้องมาถกเถียงกับเด็กตัวเล็กๆแบบนี้ แต่เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาอย่างมาก

“พูดผิดตรงไหนล่ะ? วิญญาณที่เวียนว่ายตายเกิด ยมโลกไม่มีทางดับสูญ ดวงวิญญาณก็ไม่มีวันดับสูญตลอดไปเหมือนกัน เช่นนั้นก็เป็นอมตะเหมือนกัน?”

ซู่เป่าถามกลับไป “บรรพบุรุษ สิ่งสำคัญในการดำรงอยู่คืออะไร?”

บรรพบุรุษอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า “อะไรล่ะ?”

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “คือความทรงจำและความรักที่คงอยู่ของพวกเรา การเวียนกลับไปทำให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ปณิธานบนตัวก็จะสิ้นสุดลง จะเรียกว่าเป็นอมตะได้ยังไง?”

บรรพบุรุษ “…”

หมดคำที่จะโต้ตอบ

ซู่เป่าหันกลับมาลูบหัวของบรรพบุรุษ “แต่บรรพบุรุษไม่ต้องห่วง! หนูจะช่วยพูดเตือนสติลุงเจ็ดให้ท่าน”

บรรพบุรุษมองขาเล็กๆที่ลอยอยู่ของซู่เป่า และกระโปรงที่พลิ้วไหวไปมา…ท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เจ้าตัวเล็กลอยขึ้นมาลูบหัวของเขา ลูกผู้หญิงมักจะรู้จักเอาอกเอาใจ น่ารักมาก ทำไมเขาถึงรู้สึกชื่นชอบ?

ซู่เป่าเกาะอยู่ที่ข้างหูของเขาพูดกระซิบกระซาบว่า “พวกเราต้องพูดกับลุงเจ็ดแบบนี้…”

เมื่อพูดจบ ซู่เป่าก็ลืมเรื่องที่ตัวเองเห็นด้วยกับลุงเจ็ดไปเลย

คนชรากับเด็กน้อยแววตาเป็นประกาย ต่างพยักหน้าให้กันอย่างมั่นใจ “อืม! ทำตามวิธีนี้เลย!”

ซูอวิ๋นเจาเห็นพวกเขาสองคนพูดซุบซิบอยู่พักใหญ่ แต่ยังคงรอคอยอย่างใจเย็น แววตาเปี่ยมด้วยความอ่อนโยน

เมื่อเงยหน้ามองท้องฟ้าของยมโลก แม้จะมองไม่เห็นแสงแดดอันสว่างไสวอย่างโลกมนุษย์ แต่ก็ดูสวยงามไปอีกแบบ

“ลุงเจ็ด! พวกเราไปกันเถอะ!” ทันใดนั้นซู่เป่าก็วิ่งเข้ามา จูงมือของเขาเดินไป

ซูอวิ๋นเจาตามเธอไป เดินไปพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางพูดว่า “ไปที่ไหน?”

ซูอวิ๋นเจาแสดงท่าที “มีแต่ผีเท่านั้นที่เชื่อเธอ!”

ผีผู้หญิงหันมามองยังไม่รู้สึกแปลก ที่น่าแปลกคือแม้แต่ผีผู้ชายก็ยังหันมามอง

ทุกที่ที่เขาเดินผ่าน ผีทุกตัวแทบจะหยุดทุกอย่างลง ผีที่กำลังชกต่อยกันควักตากันก็หยุดชะงัก บนตลาดเงียบกริบชั่วครู่ ต่างพากันมองมาที่เขาทั้งหมด

บรรพบุรุษทำเสียงไม่พอใจ “เดินมาแค่ไม่เท่าไหร่? ผีมาใหม่อย่างแก สำหรับเขาถือว่า ‘สดใหม่’ มากๆ ใครๆก็อยากจะกัดกินสักคำ คล้ายกับพระถังซัมจั๋งที่เดินผ่านดงปีศาจ”

ซูอวิ๋นเจา “…” การเปรียบเปรยนี้ทำให้เห็นภาพได้ชัดเจนมาก!

เขานึกถึงคำพูดของบรรพบุรุษขึ้นมา ผีบำเพ็ญมักชอบกลืนกินผีที่อ่อนแอกว่า เพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

ที่แท้เขาอ่อนแอมาก แค่ไม่นานผีแต่ละตัวก็ดูออกแล้ว

ซูอวิ๋นเจาก้มหน้าลง…

ซู่เป่ากับบรรพบุรุษถามขึ้นทันทีว่า “เป็นไงบ้าง กลัวแล้วใช่ไหม?”

บรรพบุรุษ “ถอนตัวตอนนี้ยังไม่สายเกินไป!”

ซู่เป่า “ถ้ากลัวพวกเราก็รีบกลับกันเถอะ!”

คาดไม่ถึงว่าซูอวิ๋นเจาได้เงยหน้าขึ้น เผยรอยยิ้มออกมา “อืม ผมอ่อนแอมากจริงๆ…”

ชายชรากับเด็กน้อยแววตาเป็นประกาย

ซูอวิ๋นเจาพูดต่ออีกว่า “ฉะนั้น ผมจะต้องพยายามให้มากขึ้น! นับจากวันนี้ ผมจะฝึกทำการรบอย่างจริงจังที่นี่”

ซู่เป่าและบรรพบุรุษ “…”