ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1291

ซู่เป่าพูดในใจ แปลกจริงๆ ยิ่งพูดเตือนสติลุงเจ็ดก็ยิ่งมีความพยายามมากขึ้น

สงสัยว่าคงยังไม่เห็นถึงความรุนแรงของปัญหา

เธอพูดเสียงเบาว่า “ลุงเจ็ด ที่ลุงถูกจ้องมองแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าลุงเป็นผีใหม่เท่านั้น…”

สาเหตุที่สำคัญก็คือ เขาคือผีที่มีบุญกุศลสมบูรณ์

ผีที่มีบุญกุศลสมบูรณ์จะไม่เหมือนกับผีตัวอื่น แม้ว่าเธอจะซ่อนเร้นแสงสีทองของเขาไว้ทั้งหมด แต่ราศีบนตัวเขาไม่สามารถซ่อนเร้นไว้ได้

ขอแค่เป็นผีขั้นสูง อย่างเช่นผีร้าย ก็จะสามารถมองออกได้ง่ายดายกว่าลุงเจ็ดคือผีที่มีบุญกุศลสมบูรณ์

ผีที่มีบุญกุศลสมบูรณ์สำหรับพวกเขาคืออาหารเสริมอย่างดี ใครจะไม่อยากกินล่ะ

ลุงเจ็ดในสายตาของผีตัวอื่น…โดยเฉพาะผีที่อาศัยอยู่ในยมโลกมายาวนาน เปรียบเสมือนเค้กเนยสดที่สามารถเดินได้

“เป็นไงบ้าง ลุงเจ็ดกลัวแล้วใช่ไหม?”

ใต้แววตาของซูอวิ๋นเจามีรอยยิ้มซ่อนอยู่ จากนั้นก็พูดว่า “เค้กเนยสดงั้นเหรอ…การเปรียบเทียบของซู่เป่าน่ารักมาก ตอนนี้ลุงเจ็ดกำลังอยากกินเค้นเนยสดพอดีเลย ที่นี่มีขายไหม?”

เขาแสดงสีหน้าแปลกใจ และสนใจอย่างยิ่ง ท่าทางอยากจะออกไปสำรวจอย่างอดใจไม่ไหวแล้ว

ซู่เป่าและบรรพบุรุษ “…”

คนชรากับเด็กน้อยต่างพากันท้อใจ เฮ้อ พูดยังไงก็ฟังไม่เข้าหู!

ซูอวิ๋นเจามองเห็น “ร้านเค้ก” แล้ว จูงมือซู่เป่ากับบรรพบุรุษเข้าไปดูอย่างสนอกสนใจ

“ยินดีต้อนรับ…”

ผีแขวนคอตายห้อยอยู่หน้าประตูร้านเค้ก จากนั้นก็เปิดประตูออก เธอเหมือนกระดิ่งที่คอยส่งเสียง ใบหน้าเต็มด้วยรอยยิ้มคอยพูดจาต้อนรับลูกค้า

แต่ว่าผีแขวนคอตาย…ที่กำลังยิ้มยิ่งทำให้ขนลุกมากขึ้น

ซูอวิ๋นเจาถึงกับตกใจ พูดขึ้นทันทีว่า “ทำไมถึงมาแขวนไว้ที่นี่…”

มีผู้หญิงตนหนึ่งเดินออกมาจากร้าน ท่าทางเหมือนเป็นเจ้าของร้าน เธอพูดพร้อมกับเผยให้เห็นรอยยิ้มบนหน้าว่า “นี่คือพนักงานต้อนรับที่ฉันเสียค่าบุญกุศลจ้างมาตั้งสองพันสี่ร้อยต่อเดือนเชียวนะ ลูกค้าคนอื่นๆต่างชื่นชอบกันอย่างมาก?”

ซูอวิ๋นเจากระตุกมุมปาก

แบบนี้เรียกว่าพนักงานต้อนรับ?

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสะดุ้ง และถามขึ้นว่า “แล้วเชฟที่ทำขนมในร้านของพวกคุณได้ค่าจ้างเดือนละเท่าไหร่?”

เจ้าของร้านรู้สึกประหลาดใจ เอ่ยถามขึ้นมาอย่างสนใจว่า “สุดหล่อ นายจะมาสมัครเป็นเชฟทำขนมที่ร้านนี้หรือ?”

งั้นก็ต้องเลิกจ้างเชฟทำขนมคนเดิมออกไป!!

เธอพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “เชฟทำขนมของพวกเราส่วนใหญ่จะได้ค่าจ้างหกพันค่าบุญกุศล แต่ถ้านายมาทำงานที่นี่ ฉันจะจ่ายให้นายเดือนละแปดพัน！”

“ให้หนึ่งหมื่นก็ไม่มีปัญหาอะไร…” เจ้าของร้านยิ้มขึ้น ยื่นมือคิดจะจับไปที่แขนเสื้อของซูอวิ๋นเจา

ซูอวิ๋นเจาถอยหลังไปหนึ่งก้าว เจ้าของร้านจึงรู้สึกหมดความสนใจ จึงได้วางมือลง

“เป็นยังไง? หนึ่งหมื่นเชียวนะ! ค่าจ้างนี้ ทั่วตลาดนี้มีแค่ฉันเท่านั้นที่สามารถจ่ายให้นายได้!”

ซูอวิ๋นเจาพูดในใจว่า “ค่าบุญกุศลนี้ไม่ต่างอะไรกับแดนมนุษย์ เงินเดือนขั้นต่ำสองพันสี่ร้อย เชฟทำอาหารมีห้าพันแปดพันและหนึ่งหมื่น…”

ต่างกันตรงที่แดนมนุษย์เป็นเงิน ยมโลกคือค่าบุญกุศล

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า “เริ่มเข้าใจขึ้นแล้ว”