ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1291

ซู่เป่าพูดในใจ แปลกจริงๆ ยิ่งพูดเตือนสติลุงเจ็ดก็ยิ่งมีความพยายามมากขึ้น

สงสัยว่าคงยังไม่เห็นถึงความรุนแรงของปัญหา

เธอพูดเสียงเบาว่า “ลุงเจ็ด ที่ลุงถูกจ้องมองแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าลุงเป็นผีใหม่เท่านั้น…”

สาเหตุที่สำคัญก็คือ เขาคือผีที่มีบุญกุศลสมบูรณ์

ผีที่มีบุญกุศลสมบูรณ์จะไม่เหมือนกับผีตัวอื่น แม้ว่าเธอจะซ่อนเร้นแสงสีทองของเขาไว้ทั้งหมด แต่ราศีบนตัวเขาไม่สามารถซ่อนเร้นไว้ได้

ขอแค่เป็นผีขั้นสูง อย่างเช่นผีร้าย ก็จะสามารถมองออกได้ง่ายดายกว่าลุงเจ็ดคือผีที่มีบุญกุศลสมบูรณ์

ผีที่มีบุญกุศลสมบูรณ์สำหรับพวกเขาคืออาหารเสริมอย่างดี ใครจะไม่อยากกินล่ะ

ลุงเจ็ดในสายตาของผีตัวอื่น…โดยเฉพาะผีที่อาศัยอยู่ในยมโลกมายาวนาน เปรียบเสมือนเค้กเนยสดที่สามารถเดินได้

“เป็นไงบ้าง ลุงเจ็ดกลัวแล้วใช่ไหม?”

ใต้แววตาของซูอวิ๋นเจามีรอยยิ้มซ่อนอยู่ จากนั้นก็พูดว่า “เค้กเนยสดงั้นเหรอ…การเปรียบเทียบของซู่เป่าน่ารักมาก ตอนนี้ลุงเจ็ดกำลังอยากกินเค้นเนยสดพอดีเลย ที่นี่มีขายไหม?”

เขาแสดงสีหน้าแปลกใจ และสนใจอย่างยิ่ง ท่าทางอยากจะออกไปสำรวจอย่างอดใจไม่ไหวแล้ว

ซู่เป่าและบรรพบุรุษ “…”

คนชรากับเด็กน้อยต่างพากันท้อใจ เฮ้อ พูดยังไงก็ฟังไม่เข้าหู!

ซูอวิ๋นเจามองเห็น “ร้านเค้ก” แล้ว จูงมือซู่เป่ากับบรรพบุรุษเข้าไปดูอย่างสนอกสนใจ

“ยินดีต้อนรับ…”

ผีแขวนคอตายห้อยอยู่หน้าประตูร้านเค้ก จากนั้นก็เปิดประตูออก เธอเหมือนกระดิ่งที่คอยส่งเสียง ใบหน้าเต็มด้วยรอยยิ้มคอยพูดจาต้อนรับลูกค้า

แต่ว่าผีแขวนคอตาย…ที่กำลังยิ้มยิ่งทำให้ขนลุกมากขึ้น

ซูอวิ๋นเจาถึงกับตกใจ พูดขึ้นทันทีว่า “ทำไมถึงมาแขวนไว้ที่นี่…”

มีผู้หญิงตนหนึ่งเดินออกมาจากร้าน ท่าทางเหมือนเป็นเจ้าของร้าน เธอพูดพร้อมกับเผยให้เห็นรอยยิ้มบนหน้าว่า “นี่คือพนักงานต้อนรับที่ฉันเสียค่าบุญกุศลจ้างมาตั้งสองพันสี่ร้อยต่อเดือนเชียวนะ ลูกค้าคนอื่นๆต่างชื่นชอบกันอย่างมาก?”

ซูอวิ๋นเจากระตุกมุมปาก

แบบนี้เรียกว่าพนักงานต้อนรับ?

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสะดุ้ง และถามขึ้นว่า “แล้วเชฟที่ทำขนมในร้านของพวกคุณได้ค่าจ้างเดือนละเท่าไหร่?”

เจ้าของร้านรู้สึกประหลาดใจ เอ่ยถามขึ้นมาอย่างสนใจว่า “สุดหล่อ นายจะมาสมัครเป็นเชฟทำขนมที่ร้านนี้หรือ?”

งั้นก็ต้องเลิกจ้างเชฟทำขนมคนเดิมออกไป!!

เธอพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “เชฟทำขนมของพวกเราส่วนใหญ่จะได้ค่าจ้างหกพันค่าบุญกุศล แต่ถ้านายมาทำงานที่นี่ ฉันจะจ่ายให้นายเดือนละแปดพัน！”

“ให้หนึ่งหมื่นก็ไม่มีปัญหาอะไร…” เจ้าของร้านยิ้มขึ้น ยื่นมือคิดจะจับไปที่แขนเสื้อของซูอวิ๋นเจา

ซูอวิ๋นเจาถอยหลังไปหนึ่งก้าว เจ้าของร้านจึงรู้สึกหมดความสนใจ จึงได้วางมือลง

“เป็นยังไง? หนึ่งหมื่นเชียวนะ! ค่าจ้างนี้ ทั่วตลาดนี้มีแค่ฉันเท่านั้นที่สามารถจ่ายให้นายได้!”

ซูอวิ๋นเจาพูดในใจว่า “ค่าบุญกุศลนี้ไม่ต่างอะไรกับแดนมนุษย์ เงินเดือนขั้นต่ำสองพันสี่ร้อย เชฟทำอาหารมีห้าพันแปดพันและหนึ่งหมื่น…”

ต่างกันตรงที่แดนมนุษย์เป็นเงิน ยมโลกคือค่าบุญกุศล

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า “เริ่มเข้าใจขึ้นแล้ว”

เธอมองไปที่ซูอวิ๋นเจา และมองไปที่ซู่เป่า

โอ๊ย ช่างน่าเอ็นดูจริงๆ…อยากจะจับแก้มเจ้าตัวเล็ก ส่วนเจ้าตัวใหญ่…

เธอยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “สุดหล่อ ของพวกนี้อยู่ที่นี่ไม่มีค่าอะไรสักนิด นายสามารถซื้อได้แค่ลูกอม ของเล่นรถ ในเมืองผีเฟิงตูเท่านั้น หรือเอามาพับเครื่องบินเล่นในยามว่างๆ ”

ผียังลอยได้ ลอยได้เร็วกว่ารถยนต์ด้วยซ้ำ พูดตรงๆก็คือรถยนต์ไม่มีประโยชน์เลย

นอกจากที่เมืองผีเฟิงตู “เงิน” ก็ไม่มีค่าอะไร

ซูอวิ๋นเจาเกาหัว เผยรอยยิ้มที่รู้สึกเขินอายออกมา “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ขอบคุณมาก ผมเข้าใจแล้ว”

ซู่เป่าทำสีหน้าเข้าใจ “ก็เหมือนความแตกต่างระหว่างธนบัตรกับทองคำใช่ไหม? ตอนที่คุณพ่อทำสงครามธนบัตรไม่มีค่าเลย มีแต่ทองคำเท่านั้นที่มีค่า”

ถ้าเทียบกับเงินกงเต๊กแล้ว ค่าบุญกุศลก็คือทองคำ

ถ้าเทียบกับค่าบุญกุศล หินสีชาดก็คือทองคำ

ถ้าเทียบกับหินสีชาด หินอุดผืนฟ้าก็คือทองคำ…

หลักการเดียวกัน สิ่งแวดล้อมที่ต่างกันเงินที่ใช้ก็ต่างกัน!

เจ้าของร้านรู้สึกประทับใจ “เจ้าตัวเล็กฉลาดจริงๆ มานี่ เดี๋ยวน้าจะเอาเค้กให้หนู!”

ฉะนั้นตอนที่ทั้งสามเดินออกจากประตู ซู่เป่าและซูอวิ๋นเจาต่างถือเค้กไว้ในมือ กัดเข้าไปหนึ่งคำ ผู้ใหญ่กับเด็กต่างเผยรอยยิ้มของความพอใจออกมา

บรรพบุรุษ “…”

รู้สึกเหนื่อยใจ แกยังจำได้ไหมว่าแกมาทำอะไร?