ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1292

ซูอวิ๋นเจามาเที่ยวตลาดผีครั้งแรก ซู่เป่าก็เหมือนกัน

ลุงหลานทั้งสองต่างตื่นเต้นอย่างมาก

“ลุงเจ็ด หนูจะกินอันนี้!” ซู่เป่าเห็นหมี่เย็นย่างขายอยู่ข้างทาง จึงวิ่งเข้าไปดู

หมี่เย็นย่างจริงๆด้วย ยังมีไอหยินลอยออกมา

บรรพบุรุษห้ามปรามอยู่ข้างๆ “ไม่ได้! นี่มันอาหารขยะ!”

ซูอวิ๋นเจา “ว้าว ที่ยมโลกมีอาหารขยะด้วยหรือ? แม้ว่าจะตายไปแล้ว…”

บรรพบุรุษ “แกหุบปาก”

ซู่เป่า “ลุงเจ็ด หนูอยากกินหมี่เย็นย่าง!”

ซูอวิ๋นเจายอมใจอ่อน “ได้”

จากนั้นก็ควักกระเป๋าตัง เตรียมที่จะเอาเงินกงเต๊กของเขาออกมา

ที่ร้านค้าไม่รับ…ไม่แน่ว่าแผงลอยข้างทางอาจจะรับก็ได้?

บรรพบุรุษ “แกเก็บเงินเอาไว้เดี๋ยวนี้!!”

เขาบ่นด่าพึมพำ จนต้องรูดค่าบุญกุศลอย่างจนปัญญา

ไม่เพียงแต่ซื้อให้ซู่เป่าหนึ่งชุด…แต่ยังซื้อให้ซูอวิ๋นเจาอีกหนึ่งชุด

ซู่เป่ากับซูอวิ๋นเจา “ขอบคุณบรรพบุรุษ!”

บรรพบุรุษ “…” รู้สึกเหนื่อยใจ

ซู่เป่ากับซูอวิ๋นเจาเดินต่อไปด้วยสีหน้าดีใจ ระหว่างทางเจอของกินเอร็ดอร่อยจำนวนมาก

ซู่เป่า “บรรพบุรุษ หนูอยากกินไอติมผัด”

ซู่อวิ๋นเจา “บรรพบุรุษ ที่นี่มีหลัวซือเฝิ่นด้วย”

ซู่เป่า “บรรพบุรุษ ซู่เป่าก็อยากกินหลัวซือเฝิ่น! ”

ซูอวิ๋นเจา “บรรพบุรุษ นี่คือผลไม้อะไร? ดูน่ากินมากเลย…สวัสดี ชั่งละเท่าไหร่?”

ซู่เป่า “อะไรนะ! ชั่งละสองพันค่าบุญกุศล”

ทั้งสองมองบรรพบุรุษอย่างตาละห้อย

บรรพบุรุษจึงต้องยอมรับความซวยด้วยการรูดค่าบุญกุศล

ช่างเถอะๆ ฐานะของตระกูลเราไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

ซูอวิ๋นเจาและซู่เป่าที่ได้ผลไม้ “ขอบคุณบรรพบุรุษ! บรรพบุรุษช่างใจดีจริงๆ!”

บรรพบุรุษทนไม่ไหวแล้ว เป้าหมายที่สำคัญในวันนี้คือการโน้มน้าวให้ซูอวิ๋นเจาไปเกิดใหม่!

ทำไมถึงกลายเป็นการมาเที่ยวซื้อของกินแล้วล่ะ?

ไม่ได้ เขาจะต้องเตือนสติซู่เป่าหน่อย

แต่ทว่าซู่เป่ากับซูอวิ๋นเจาก็เงยหน้าขึ้นมาทันที ทั้งสองชี้ไปที่ร้านแห่งหนึ่งด้วยแววตาแวววับ

“บรรพบุรุษ มีเสื้อครอบครัวด้วย!” ซูอวิ๋นเจายิ้มอย่างใสซื่อ

ซู่เป่าพูดอย่างดีใจว่า “บรรพบุรุษ พวกเราทั้งสามซื้อด้วยกัน แล้วสวมเสื้อครอบครัวด้วยกันเถอะ?”

บรรพบุรุษ “…”

มองดูแวบหนึ่ง เสื้อครอบครัว…รู้สึกหวั่นไหว

ช่างเถอะ เรื่องของซูอวิ๋นเจารอให้ซื้อเสื้อเสร็จแล้วค่อยว่ากัน

“ได้ เข้าไปดูกัน” บรรพบุรุษพูดขึ้น

แต่ว่าเขาถือ

ทันใดนั้นซู่เป่าก็เห็นเสื้ออีกชุดที่แขวนอยู่ด้านใน ยังถือแสงสว่างส่องไปที่เสื้อตัวนั้น เธอดึงตัวบรรพบุรุษไว้อย่างรวดเร็ว

“บรรพบุรุษ ตัวนั้น!” ซู่เป่าแววตาเป็นประกาย

บรรพบุรุษกับซูอวิ๋นเจาต่างหันไปมอง ทันใดนั้นก็ไม่สามารถละสายตาได้

ในแสงสว่างมีเสื้ออยู่หกชุด สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของผู้คนก็คือเนื้อผ้าของมัน ในสมองนึกถึงสีสันที่เปล่งประกาย ชุดเทวดาที่อ่อนนุ่มเบาบางดั่งปีกนก บรรพบุรุษมองแวบเดียวก็รู้ว่าเนื้อผ้าไม่เพียงแต่สวยงาม แต่ยังมีความพิเศษ…

เนื้อผ้าที่ดีเช่นนี้ ต้องเอาไปทำเป็นชุดเทวดาที่ศักดิ์สิทธิ์ ในท่ามกลางแสงที่ส่องสว่างทำให้ชายกระโปรงเสื้อพลิ้วไหวไปมา ทำให้นึกถึงเทวดาในภาพวาดฝาผนังตุนหวง..

“ซื้อ!” บรรพบุรุษพูดอย่างมั่นใจ

ซู่เป่าเกาะอยู่บนแสงสว่าง พูดกับผีผู้หญิงทันทีว่า “ใส่ถุงให้หมด! พวกเราจะซื้อทั้งหมดนี่เลย!”

ผีผู้หญิงถึงกับตะลึงด้วยความดีใจอย่างไม่ทันตั้งตัว นี่ๆๆ…นี่คือสินค้าที่แพงที่สุดในร้าน เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะขายเสื้อหกชุดนี้

“ฉันจะไปตามเถ้าแก่ของฉันลงมาก่อน!”

ผีผู้หญิงวิ่งไปราวกับบิน

ผ่านไปไม่นานก็มีชายวัยกลางคนเดินลงมาพร้อมกับผีผู้หญิง ขมวดคิ้วพลางพูดขึ้นว่า “เสื้อหกชุดนี้แขวนไว้หลายปีแล้ว จะหาคนมาซื้อแค่ชุดเดียวก็ยากเย็นแสนเข็ญ จะซื้อทีเดียวหกชุดเลยหรือ?”

“เป็นนักต้มตุ๋นหรือเปล่า? หรือว่าเธอไม่ได้แจ้งราคาให้พวกเขา?”

ผีผู้หญิงก้มหน้า “ฉัน…ฉันลืมแจ้งราคา”

เมื่อเถ้าแก่ได้ฟัง ก็คิดจะหันหลังเดินกลับไป “แล้วเธอมาหาฉันทำไม! ไปแจ้งราคาก่อน เดี๋ยวพวกเขาก็จะไปเอง”

“พวกบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นของดี…จะมีปัญญาซื้อของที่แพงที่สุดในร้านได้เหรอ?”

เขาได้ยินมาจากผีผู้หญิงเล่าให้ฟัง หนึ่งในนั้นยังเอาเงินกงเต๊กออกมาคิดบัญชี

ต้องเป็นผีที่มาใหม่แน่ๆ พวกบ้านนอกคอกนา จะมีปัญญาซื้อได้ยังไง?