ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1293

ซู่เป่าและพวกกำลังรอเถ้าแก่มา ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากบนร้านอย่างตื่นเต้น เหมือนเถ้าแก่กำลังเดินลงมา

แต่สักพักก็ได้ยินเสียงอารมณ์เสียของเถ้าแก่ หาว่าพวกเขาเป็นพวกบ้านนอกคอกนา ไม่มีปัญญาซื้อ สั่งให้ผีผู้หญิงไล่ตะเพิดพวกเขาออกไป

บรรพบุรุษหรี่ตาชั่วครู่ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ

เขากลับนั่งลงไป ยกแก้วน้ำชามาดื่มอย่างสบายใจ และค่อยๆลิ้มรสชาติ

ไม่ถึงสองวินาที ผีผู้หญิงเดินลงมาเพียงคนเดียว สีหน้าแสดงความเสียใจ “คือว่า เถ้าแก่บอกว่าเสื้อชุดนี้ราคาชุดละเก้าสิบล้านค่าบุญกุศล…พวกคุณจะดูเป็นตัวอื่นแทนไหม?”

เมื่อกี้เธอได้ยินแล้ว ผีสามตัวนี้จะซื้อเป็นชุดครอบครัว

งั้นก็คือสามชุด ถ้าสามชุดรวมกันเป็นสองร้อยเจ็ดสิบล้าน เถ้าแก่บอกว่าลดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

ผีผู้หญิงคิดว่าพวกซู่เป่าคงจะซื้อไม่ไหว…

เห็นสีหน้าที่ตกตะลึงของซู่เป่าอย่างที่คาดไว้ ท่าทางดูเจ็บปวดใจ “แพงขนาดนี้เชียวเหรอ!”

ชุดเจ้าสาวของป้าสะใภ้ใหญ่ชุดละแปดสิบล้าน แพงกว่าชุดเจ้าสาวของป้าสะใภ้ใหญ่เสียอีก!

ผีผู้หญิงพยักหน้าต่อเนื่อง “ใช่แล้วๆ ฉะนั้นฉันจะแนะนำให้พวกคุณลองดูเป็นตัวอื่นแทนเถอะ? ชุดข้างๆนี้ก็สวยเหมือนกัน”

ซู่เป่ารู้สึกเสียดายเล็กน้อย ทั้งหกชุดนี้เหมาะสมที่จะให้คุณพ่อคุณแม่คุณตาคุณยาย มีทั้งรูปแบบของผู้ชายและผู้หญิง เธอใส่ได้ลุงเจ็ดก็ใส่ได้ พ่อกับแม่ก็ใส่ได้ บรรพบุรุษก็ใส่ได้เหมือนกัน

เหมาะสมกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

แต่ว่าสองร้อยล้านกว่ากับเสื้อหกชุด สำหรับแดนมนุษย์ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยอยู่ไม่น้อย

ซู่เป่ารู้สึกสับสนและอยากจะได้อย่างมาก ตัดสินใจไม่ถูกเลย

สุดท้ายกัดฟันพูดว่า ซื้อ!

เธอลูบแหวนแล้วเอาหินสีชาดขึ้นมาหนึ่งก้อน จากนั้นก็ถามว่า “อันนี้พอไหม?”

ผีผู้หญิงเปิดตากว้าง!

บรรพบุรุษคายน้ำชาออกมา

ผีผู้หญิง “อ่า…คุณ คุณรอสักครู่!”

เธอพูดอย่างตื่นเต้นและวิ่งขึ้นไป

บรรพบุรุษรีบคว้าหินสีชาดมาจากมือของซู่เป่า และพูดว่า “เธอเอาของสิ่งนี้ออกมาได้ยังไง…”

ซู่เป่าเข้าใจผิดซะแล้ว นึกว่ามันไม่พอ เหมือนกับที่ลุงเจ็ดเอาเงินกงเต๊กออกมาหนึ่งปึกและถูกรังเกียจ

เธอจึงหยิบอัญมณีอัคนีออกมาหนึ่งอัน “งั้นเอาอันนี้ได้ไหม?”

บรรพบุรุษอ้าปากค้าง

ซู่เป่ารู้สึกงุนงง คงไม่นะ เปี้ยนเฉิงหวังเคยบอกว่าอัญมณีอัคนีมีค่าสูงมาก?

เธอจึงเอาหินออกมาหนึ่งก้อน…หินอุดผืนฟ้า “ตอนนี้น่าจะพอซื้อแล้วใช่ไหม?”

บรรพบุรุษหมดคำที่จะพูด

รู้สึกว่าทำไมเธอถึงเอาของพวกนี้ออกมาได้อย่างง่ายดาย เหมือนในแหวนจะมีสิ่งของอยู่มากมาย…

เป็นไปได้อย่างไร?!

ถ้าเป็นหินสีชาดก็ไม่แปลกอะไร ถึงยังไงพ่อของเธอก็เป็นถึงจักรพรรดิเฟิงตู ในวังจักรพรรดิมีหินสีชาดเก็บไว้อยู่มากมาย

อัญมณีอัคนีก็ยังไม่ถือว่าแปลก เพราะเป็นถึงจักรพรรดิ มีอัญมณีอัคนีติดตัวไว้ก็เป็นเรื่องปกติ

แต่ว่าหินอุดผืนฟ้านั้นเกินความคาดหมายจริงๆ!

บนอาคารมีเสียงฝีเท้าวุ่นวาย บรรพบุรุษไม่มีเวลาสอบถามมากมาย จึงได้หยิบอัญมณีอัคนีและหินอุดผืนฟ้าเก็บเข้าไปในกระเป๋าของตัวเอง…แหวนเก็บสิ่งของมีแค่เจ้าของเท่านั้นที่ควบคุมได้ เขาไม่สามารถเก็บเข้าไปที่แหวนนั้นได้

“ต่อไปเวลาที่อยู่ข้างนอกห้ามหยิบของพวกนี้ออกมาเด็ดขาด จำเอาไว้! อย่าเปิดเผยทรัพทย์สินให้ผู้อื่นเห็น!”

บรรพบุรุษสั่งสอนอย่างเร่งรีบ จากนั้นเถ้าแก่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มก็เดินเข้ามา