ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1294

เมื่อออกจากร้านขายเสื้อผ้า ซู่เป่ายังคงกอดเสื้อผ้าก้มหน้าคิดอะไรอยู่ ลืมเอาเสื้อเก็บเข้าไปในแหวนเก็บสิ่งของ

บรรพบุรุษถามขึ้นว่า “เป็นอะไรหรือ? ได้เสื้อใหม่แล้วยังทำหน้าไม่สบายใจอีก?”

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้น สำรวจดูบรรพบุรุษอย่างละเอียด จากนั้นก็ถามว่า “บรรพบุรุษเป็นใครกันแน่?”

ทำไมเขาถึงรู้เยอะมาก เรื่องที่เธอกับพ่อผ่าด่านเคราะห์ เรื่องวิญญาณสลาย แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลย

ยังมีอีกอย่าง ตอนที่เธอไปถ้ำเซียนบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนในครั้งแรก แล้วเห็นป้ายสุสานที่เรียงกันเป็นแถว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก้อนหินเหล่านั้นคือหินอุดผืนฟ้า

เมื่อกี้เธอหยิบอัญมณีอัคนีออกมา บรรพบุรุษก็รู้จัก หยิบหินอุดผืนฟ้าออกมา บรรพบุรุษก็ยังรู้จักอีก

รวมถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นในตลาดผี ตอนซื้อเสื้อเธอเอาหินสีชาดออกมาแค่ก้อนเดียว พนักขายผีผู้หญิงกลับแสดงสีหน้าตระหนกตกใจสุดขีด จึงเห็นได้ว่าหินอุดผืนฟ้าถือเป็นสิ่งของที่หายากในเมืองผีอย่างยิ่ง

ตามหลักการแล้ว บรรพบุรุษรู้จักอัญมณีอัคนีเป็นเรื่องปกติ แต่รู้จักหินอุดผืนฟ้าด้วยนั้นดูไม่ปกติสักเท่าไหร่

บรรพบุรุษมองซู่เป่าอย่างแปลกใจ เด็กน้อยคนนี้ ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ แต่กลับมองเรื่องราวต่างๆได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

เขาอ้าปากค้าง สุดท้ายก็พูดออกมาอย่างลำบากใจ “เจ้าตัวเล็ก อายุแค่ไม่กี่ขวบ? แต่กลับมีแผนในหัวมากมาย?”

เขาจะมองข้ามไปได้อย่างไร ตอนที่ซื้อของกินก็มองอย่างตาละห้อยอ้อนให้เขาจ่ายเงินอย่างเจ้าเล่ห์ ตอนซื้อเสื้อผ้าก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องว่าหินสีชาดหนึ่งก้อนจะพอหรือไม่พอซื้อ ยังหยิบอัญมณีอัคนีขึ้นมาถามอีกว่าพอหรือไม่ สุดท้ายก็หยิบหินอุดผืนฟ้าออกมาถามว่าพอหรือยัง

เธอจะไม่รู้จักหินสีชาด อัญมณีอัคนีและหินอุดผืนฟ้าได้ยังไง?

ที่แท้ก็กำลังหลอกเขา!

ตอนนั้นเขากังวลจนใจร้อน จึงไม่ทันคิดดูว่าเรื่องมันเป็นยังไง

เด็กตัวเล็กๆแต่กลับรู้จักคิดแผนการหลายอย่าง?

ซู่เป่ายิ้มจนตาโค้งงอ และพูดขึ้นว่า “บรรพบุรุษ เช่นกันๆ! ”

อึ้งไปชั่วครู่แล้วพูดขึ้นว่า “บรรพบุรุษต่างหากที่เป็นจอมวางแผนตัวจริง?”

บรรพบุรุษยิ้มตาหยี “เช่นกันๆ!”

ทวดหลานทั้งสองมองสบตากันไปมา แล้วยิ้มออกมาอย่างเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา

“ซูอวิ๋นเจาที่อยู่ข้างๆ “?”

ซูอวิ๋นเจาที่ปล่อยใจตามสบาย ไม่ต้องคิดมากกับเรื่องใดๆทั้งสิ้น ในหัวสมองมีแต่ความว่างเปล่า

ผ่านไปสักพักถึงได้รู้ตัวขึ้นมาว่าชายชรากับเด็กน้อยกำลังส่งสัญญาณปริศนาให้กัน ทันใดนั้นก็หมดคำที่จะบรรยาย

พวกเธอทั้งสองต่างก็เป็นจอมวางแผน!

ซู่เป่าพูดอย่างเสียดายว่า “เสียดายจัง น่าจะซื้อเสื้อผ้าพวกนั้นให้หมดเลย พ่อกับแม่จะได้ใส่ด้วย!”

เธออยากซื้อกลับไปให้พ่อและแม่ แต่บรรพบุรุษกลับดึงตัวเธอออกไป

บรรพบุรุษพูดว่า “เจ้าวางใจได้ อีกไม่กี่วันพวกเขาก็จะส่งเสื้อผ้ามาให้พวกเราฟรีๆถึงหน้าประตูอย่างลุกลี้ลุกลน”

เมื่อเห็นพวกซู่เป่าหยุดพักที่โรงเตี้ยม ผีร้ายที่ตามมาอย่างลับๆก็เผยความดีใจออกมา

ดีมาก แจ้งเถ้าแก่ได้เลย ถึงเวลาต้องลงมือแล้ว!

ผีร้ายให้ผีน้อยเฝ้าเอาไว้ ตัวเองรีบกลับไปรายงานให้เถ้าแก่

เมื่อเถ้าแก่ร้านเสื้อได้ยิน ก็ดีใจจนยืนขึ้นมา

ฮ่าๆ ตาแก่นั้นยังถือว่ามีความฉลาดอยู่เล็กน้อย แต่สำหรับสายตาของผีที่เคยเห็นผีมาแล้วนับไม่ถ้วน ก็เป็นเรื่องกระจอกสำหรับเขา!

คิดว่าตัวเองฉลาด อยากให้คนอื่นเข้าใจว่าในมือของเขาไม่มีหินสีชาดอีกแล้ว?

เป็นการคิดจะปกปิดแต่กลับยิ่งส่อให้เห็นพิรุธ?

คิดจะตบตาให้ผู้อื่นหลงเชื่อ!

“ไป! ออกไปตอนนี้เลย”

เถ้าแก่กังวลใจอย่างมาก คนชรากับเด็กน้อย ตาแก่ที่อวดฉลาด เด็กน้อยไร้เดียงสา บวกกับคนหนุ่มที่เผยให้เห็นความโง่เขลาอย่างชัดเจน…

เป็นที่ล่อตาล่อใจคนอื่นได้อย่างง่ายดาย!

อย่ารอให้ถูกคนอื่นแย่งไปได้ หินสีชาดที่เขากำลังเล็งไว้ ต้องเป็นของเขาเท่านั้น!