ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1295

ยมโลก พระจันทร์สีดำสายลมพัดแรง

ลมหยินพัดโชยมา ผีหยินหลายชนิดคืบคลานออกมา ส่ายหัวกระโดดโลดเต้น

ซู่เป่ากับซูอวิ๋นเจาเกาะอยู่ข้างหน้าต่าง มองอย่างหวาดกลัวต่อเนื่อง

ซูอวิ๋นเจาที่หลับไปแล้วแต่กลับตื่นขึ้นมาอีก และพูดว่า “ที่แท้ยมโลกศึกคักขนาดนี้!”

สำนวนผีร้องวิญญาณหอน เขาได้เห็นถึงความหมายประโยคนี้อย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก จึงรีบลุกขึ้นมาดูความคึกคัก

ไม่เลว ชีวิตมีสีสันหลากหลาย วิธีคลายเครียดก็เยอะ…ไม่เพียงแต่สามารถเด็ดหัวออกมาโยนเล่น ยังสามารถเด็ดหัวของคนอื่นมาโยนเล่นอีกด้วย

บรรพบุรุษดันหน้าต่างปิดลง พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “กลับไปนอนหลับได้แล้ว”

ลุงหลานทั้งสองยังดูไม่หนำใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย

บรรพบุรุษรู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาอีกครั้ง ไม่นอนหลับจะสร้างโอกาสให้คนอื่นได้ยังไง?

ยุคสมัยนี้ อยากถูกปล้นยังลำบาก

ฉวยโอกาสตอนที่ซูอวิ๋นเจาไม่สังเกต บรรพบุรุษพูดกำชับเสียงแผ่วเบาว่า “อีกประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นเข้าใจไหม?”

เขาจะรอให้ซูอวิ๋นเจาถูกปล้น แล้วรอให้ถึงจุดที่เขาต้องการคนช่วยเหลือมากที่สุดค่อยออกไปช่วย

เหมือนเป็นการสั่งสอนเด็ก ห้ามไม่ให้ไปแตะต้องกาต้มน้ำก็ไม่เชื่อฟัง จะต้องให้โดนลวกมือสักครั้งถึงจะเข็ดหลาบ

สิ่งที่เขาต้องทำก็คือการควบคุมอุณหภูมิของ “น้ำร้อน” ในเมื่อจะให้เขาถูก “ลวก” แต่ก็ต้องไม่ให้ถูก “ลวก” จนบาดเจ็บ

เพื่อให้เขารู้ว่ายมโลกไม่ได้อยู่ได้อย่างง่ายดายเหมือนอย่างที่เขาคิดไว้ ออกจากเมืองผีเฟิงตูไม่มีกฎระเบียบ อยู่เมืองผีเฟิงตูตลอดไปก็น่าเบื่อ

ซู่เป่ากระพริบตาปริบๆ ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

มีคนจะมาลักพาตัวลุงเจ็ดไปขายเหรอ?

จะมีคนมากระโดดโลดเต้นกับลุงเจ็ด แล้วหักคอของลุงเจ็ดลงมา?

บรรพบุรุษอุ้มซู่เป่าออกไป และพูดกับซูอวิ๋นเจาว่า “เข้านอนเช้าๆหน่อย พรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาอีก ซู่เป่าเป็นเด็กผู้หญิง ไม่ควรนอนห้องเดียวกับลุงตัวเอง ฉันจะพาเธอออกไป…พักอยู่ห้องข้างๆนี้”

ซูอวิ๋นเจายิ้มอย่างอ่อนโยนไร้เดียงสา “ก็ดี”

บรรพบุรุษเดินออกจากห้องนอน ในใจพูดพึมพำว่า ไร้เดียงสาเช่นนี้ อีกประเดี๋ยวไม่รู้ว่าจะตกใจกลัวจนร้องไห้ออกมาหรือเปล่า

เมื่อกลับห้องแล้ว ซู่เป่าก็ถามขึ้นว่า “จะไม่เกิดเรื่องร้ายกับลุงเจ็ดใช่ไหม?”

บรรพบุรุษพาซู่เป่าไปอยู่อีกห้องหนึ่ง

ห้องนอนที่ซ้อนกันหลายๆชั้น ทำให้ซู่เป่ารู้สึกเวียนหัว เมื่อหยุดลงก็สังเกตเห็นว่า ตอนนี้เธอกับบรรพบุรุษอยู่ในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นห้องนอนของลุงเจ็ดและห้องเดิมของตัวเองได้อย่างชัดเจน

ซู่เป่าถามอย่างแปลกใจว่า “นี่คือห้องนอนที่ไหน? ทำไมเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องกลับมองไม่เห็นตำแหน่งของห้องนี้”

บรรพบุรุษนั่งลง จิบน้ำชาอย่างใจเย็น พูดช้าๆว่า “เธอรอดูเฉยๆก็พอ”

เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ในที่สุดก็มีคนท่าทางลับๆล่อๆเดินเข้ามา