ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1295

ยมโลก พระจันทร์สีดำสายลมพัดแรง

ลมหยินพัดโชยมา ผีหยินหลายชนิดคืบคลานออกมา ส่ายหัวกระโดดโลดเต้น

ซู่เป่ากับซูอวิ๋นเจาเกาะอยู่ข้างหน้าต่าง มองอย่างหวาดกลัวต่อเนื่อง

ซูอวิ๋นเจาที่หลับไปแล้วแต่กลับตื่นขึ้นมาอีก และพูดว่า “ที่แท้ยมโลกศึกคักขนาดนี้!”

สำนวนผีร้องวิญญาณหอน เขาได้เห็นถึงความหมายประโยคนี้อย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก จึงรีบลุกขึ้นมาดูความคึกคัก

ไม่เลว ชีวิตมีสีสันหลากหลาย วิธีคลายเครียดก็เยอะ…ไม่เพียงแต่สามารถเด็ดหัวออกมาโยนเล่น ยังสามารถเด็ดหัวของคนอื่นมาโยนเล่นอีกด้วย

บรรพบุรุษดันหน้าต่างปิดลง พูดอย่างอารมณ์เสียว่า “กลับไปนอนหลับได้แล้ว”

ลุงหลานทั้งสองยังดูไม่หนำใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย

บรรพบุรุษรู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาอีกครั้ง ไม่นอนหลับจะสร้างโอกาสให้คนอื่นได้ยังไง?

ยุคสมัยนี้ อยากถูกปล้นยังลำบาก

ฉวยโอกาสตอนที่ซูอวิ๋นเจาไม่สังเกต บรรพบุรุษพูดกำชับเสียงแผ่วเบาว่า “อีกประเดี๋ยวไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นเข้าใจไหม?”

เขาจะรอให้ซูอวิ๋นเจาถูกปล้น แล้วรอให้ถึงจุดที่เขาต้องการคนช่วยเหลือมากที่สุดค่อยออกไปช่วย

เหมือนเป็นการสั่งสอนเด็ก ห้ามไม่ให้ไปแตะต้องกาต้มน้ำก็ไม่เชื่อฟัง จะต้องให้โดนลวกมือสักครั้งถึงจะเข็ดหลาบ

สิ่งที่เขาต้องทำก็คือการควบคุมอุณหภูมิของ “น้ำร้อน” ในเมื่อจะให้เขาถูก “ลวก” แต่ก็ต้องไม่ให้ถูก “ลวก” จนบาดเจ็บ

เพื่อให้เขารู้ว่ายมโลกไม่ได้อยู่ได้อย่างง่ายดายเหมือนอย่างที่เขาคิดไว้ ออกจากเมืองผีเฟิงตูไม่มีกฎระเบียบ อยู่เมืองผีเฟิงตูตลอดไปก็น่าเบื่อ

ซู่เป่ากระพริบตาปริบๆ ถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

มีคนจะมาลักพาตัวลุงเจ็ดไปขายเหรอ?

จะมีคนมากระโดดโลดเต้นกับลุงเจ็ด แล้วหักคอของลุงเจ็ดลงมา?

บรรพบุรุษอุ้มซู่เป่าออกไป และพูดกับซูอวิ๋นเจาว่า “เข้านอนเช้าๆหน่อย พรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาอีก ซู่เป่าเป็นเด็กผู้หญิง ไม่ควรนอนห้องเดียวกับลุงตัวเอง ฉันจะพาเธอออกไป…พักอยู่ห้องข้างๆนี้”

ซูอวิ๋นเจายิ้มอย่างอ่อนโยนไร้เดียงสา “ก็ดี”

บรรพบุรุษเดินออกจากห้องนอน ในใจพูดพึมพำว่า ไร้เดียงสาเช่นนี้ อีกประเดี๋ยวไม่รู้ว่าจะตกใจกลัวจนร้องไห้ออกมาหรือเปล่า

เมื่อกลับห้องแล้ว ซู่เป่าก็ถามขึ้นว่า “จะไม่เกิดเรื่องร้ายกับลุงเจ็ดใช่ไหม?”

บรรพบุรุษพาซู่เป่าไปอยู่อีกห้องหนึ่ง

ห้องนอนที่ซ้อนกันหลายๆชั้น ทำให้ซู่เป่ารู้สึกเวียนหัว เมื่อหยุดลงก็สังเกตเห็นว่า ตอนนี้เธอกับบรรพบุรุษอยู่ในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นห้องนอนของลุงเจ็ดและห้องเดิมของตัวเองได้อย่างชัดเจน

ซู่เป่าถามอย่างแปลกใจว่า “นี่คือห้องนอนที่ไหน? ทำไมเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องกลับมองไม่เห็นตำแหน่งของห้องนี้”

บรรพบุรุษนั่งลง จิบน้ำชาอย่างใจเย็น พูดช้าๆว่า “เธอรอดูเฉยๆก็พอ”

เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ในที่สุดก็มีคนท่าทางลับๆล่อๆเดินเข้ามา

ผีตายโหงผีร้ายของแดนมนุษย์ คือกระบวนการฝึกบำเพ็ญอย่างหนึ่ง แม้จะไม่แข็งแกร่งเหมือนผีบำเพ็ญที่เริ่มต้นฝึกบำเพ็ญจากศูนย์ในยมโลก แต่เขตแดนตั้งอยู่ที่นี่

ผีร้ายสองตัวที่เถ้าแก่ร้านขายเสื้อผ้าพามาด้วยเป็นผีร้ายจากแดนมนุษย์ ไม่รู้ว่าใช้วิธีการใดในการหลุดพ้นจากการควบคุม แต่ผีร้ายแบบนี้กำลังไม่แข็งแกร่ง จัดเป็นผีร้ายที่อ่อนแอที่สุดในท่ามกลางผีร้าย

เถ้าแก่ร้านขายเสื้ออยู่ในระดับพญาผี ถ้าดูไม่ผิดก็คงเป็นชนพื้นเมืองในยมโลก เป็นผีบำเพ็ญที่เริ่มฝึกตั้งแต่รู้ตัวขึ้นมา เขตแดนนี้ตั้งอยู่บนถนนในตลาดผี กำลังถือว่าพอใช้ได้

ซู่เป่าหมุนหัวขึ้นมา สำรวจดูบรรพบุรุษตั้งแต่หัวจรดเท้า “บรรพบุรุษ ท่านอยู่ในระดับไหน ทำไมถึงรู้เรื่องทุกอย่างเลย?”

บรรพบุรุษจิบชาหนึ่งคำ มีเสียงดังขึ้นเบาๆ “เธอดูไม่ออกก็ถือเป็นเรื่องปกติ？”

ซู่เป่ายืนตัวตรง พูดอย่างจริงจังว่า “บนโลกนี้มีแค่คนสองประเภทที่หนูดูไม่ออก หนึ่งคือคนที่อยู่ในระดับที่สูงกว่า อีกหนึ่งอย่างคือคนที่อยู่ระบบอื่น…อย่างเช่นระบบพระพุทธ”

“บรรพบุรุษเป็นประเภทไหน?”

หรือบรรพบุรุษจะอยู่ในระดับที่สูงกว่าเธอ?

ตอนนี้เธออยู่ในขั้นจักรพรรดิแล้ว ขั้นต่ำไม่สามารถสัมผัสขั้นสูงได้ ถ้าเธอไม่มีเจตนาแสดงออก แม้แต่ฉู่เจียงหวังและเปี้ยนเฉิงหวังต่างก็ไม่สามารถสัมผัสได้ มีแต่คนที่อยู่ในขั้นเดียวกันเท่านั้นถึงจะสัมผัสได้

ถ้าบรรพบุรุษเป็นขั้นจักรพรรดิ เธอก็ต้องสัมผัสได้ไม่มากก็น้อย

หรือว่าบรรพบุรุษไม่ใช่ “วิถี” ที่อยู่ในระบบเดียวกัน?

ซู่เป่านึกถึงพระภิกษุชราที่เคยเห็นตอนปีใหม่…เขาบอกว่าไม่นานคงจะได้เจอหน้ากันอีก!

ซู่เป่าพูดออกมาอย่างตกใจ “บรรพบุรุษคือท่านผู้เฒ่าคนนั้น?!”