ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 13

คฤหาสน์ของตระกูลซูมีเนื้อที่แปดพันตารางเมตรและเป็นหนึ่งในคฤหาสน์ส่วนตัวที่มีขนาดพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุด

ลูกชายทั้งแปดของตระกูลซูแต่ละคนมีธุระกิจและการงานเป็นของตัวเอง แต่กลับไม่แยกย้ายออกไป เมื่อเทียบกับตระกูลมหาเศรษฐีชั้นสูงอื่นแล้ว ตระกูลซูถือว่าสามัคคีกันมากที่สุดเป็นกรณีพิเศษ

เมื่อก่อนตระกูลซูมีความสุขและรักใคร่ปรองดองกัน แต่หลังจากที่ซูจิ่นอวี้หายตัวไป ทั่วทั้งคฤหาสน์ก็ตกอยู่ในบรรยากาศที่ไม่สามารถอธิบายได้

ซูอีเฉินทำงานหนักและไม่ค่อยได้กลับบ้าน

ส่วนพี่น้องตระกูลซูคนอื่น ๆ ก็ยุ่งกับงานและเรื่องส่วนตัวของตัวเอง ตอนกลางวันคุณท่านซูจะไปอยู่เป็นเพื่อนนายหญิงซูที่บ้านพักคนชรา ตอนเย็นถึงกลับมา

และวันนี้เป็นครั้งแรกที่พี่น้องทั้งแปดคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาในรอบหลายปีที่ผ่านมา ยกเว้นฉลองตรุษจีนหรือเทศกาลอื่นๆ

พวกคุณลุงอยากจะพาซู่เป่าออกไปเที่ยวเล่นให้ทั่ว แต่ถูกคุณท่านซูปรามไว้

“ซู่เป่าเพิ่งออกจากโรงพยาบาล จะเที่ยวเล่นไปทั่วได้ไง ต้องพักผ่อนเยอะๆ”

พวกคุณลุงจึงทำได้แค่ล้มเลิกความตั้งใจ แต่พวกเขายังอยากพาซู่เป่าไปชมห้องของเธอ

แล้วคุณท่านซูก็จ้องตาเขม็ง “มัวแต่รุมอยู่ที่นี่ทำไม รีบไปรับแม่ของพวกแกมาสิ บอกเธอด้วยว่าซู่เป่ากลับมาแล้ว...”

นายหญิงใจสลายเพราะลูกสาวหายตัวไป เธอจึงดึงดันไปอยู่บ้านพักคนชราและไม่ยอมกลับมา

และสองปีมานี้ยังล้มหมอนนอนเสื่อ ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร อีกทั้งยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น...

สุดท้ายคุณท่านซูจูงแขนเสี่ยวซู่เป่าอย่างร่าเริง “มา ซู่เป่า ตาจะพาหนูไปดูห้อง”

พวกพี่น้องตระกูลซู “...”

ที่ชั้นบน

“ซู่เป่า นี่เป็นห้องของหนูนะ ชอบไหม” คุณท่านซูจูงซู่เป่าเดินเข้ามาในห้อง

ในห้องตกแต่งโทนสีชมพูขาว ซึ่งเป็นสีในฝันที่เด็กหญิงชื่นชอบที่สุด

เตียงนอนถูกสร้างเป็นรูปแบบปราสาทและมีบันไดเล็ก ๆ ที่สามารถขึ้นไปถึงยอดปราสาทได้ ช่างเติมเต็มความฝันการเป็นเจ้าหญิงของเด็ก ๆ

ด้านข้างปราสาทมีสไลเดอร์ ด้านหน้ามีโซฟาเล็ก ๆ และมีโต๊ะเครื่องแป้งหนึ่งตัวที่ค่อนข้างเตี้ยแต่กว้างมาก

มีชั้นวางเครื่องประดับผมหลายแถวบนโต๊ะเครื่องแป้ง อาทิเช่น โบทุกแบบ ยางรัดผม และกิ๊บติดผมลายดอกไม้... มีทุกอย่างที่ควรมี

ซู่เป่าไม่เคยเห็นห้องเจ้าหญิงแบบนี้ จึงเงยหน้าและถามอย่างจริงจังว่า “คุณตาคะ นี่เป็นห้องของหนูจริง ๆ เหรอคะ”

ตอนเธออยู่บ้านคุณพ่อ ห้องที่เธออยู่ใหญ่แค่เท่าเตียงที่อยู่ตรงหน้า...

คุณย่าบอกว่าจะให้เธออยู่ห้องใหญ่ไม่ได้ เพราะความซวยของเธอจะกระทบฮวงจุ้ยในบ้าน

ทุกครั้งที่คุณท่านซูได้ยินซู่เป่าเรียกตัวเองว่าคุณตาก็จะอารมณ์ดีขึ้น เขายิ้มและพูดว่า “แน่นอนสิจ้ะ”

ถึงแม้ว่าห้องเจ้าหญิงห้องนี้จะไม่ได้ใหญ่ที่สุดแต่ก็ไม่ได้แย่

“ชอบไหมจ๊ะ” ซูอี้เซินที่อยู่ข้างๆ ถาม

ซู่เป่าพยักหน้าหงึก ๆ และพูดอย่างน่าเอ็นดูว่า “ขอบคุณค่ะคุณตา ขอบคุณค่ะคุณลุงเล็ก”

คุณท่านซูมองซู่เป่าและแอบถอนหายใจ

เจ้าแก้มก้อนยังคงระมัดระวังเล็กน้อย เหมือนกับสัตว์ร้ายตัวน้อยที่เพิ่งเข้าสู่สภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด และเอาตัวรอดอย่างระมัดระวัง

เมื่อไหร่จะรอถึงตอนที่เธอออดอ้อนพวกเขาอย่างไม่ถือตัวนะ

ซูอี้เซินลูบศีรษะของเธอ “ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะซู่เป่า เดี๋ยวรอให้พวกพี่ๆ เลิกเรียนกลับมาเล่นกับหนูดีไหมจ๊ะ”

ซู่เป่าถามด้วยความงุนงง “พี่ๆ เหรอคะ”

ซูอี้เซิน “พี่ชายสามคน พี่สาวหนึ่งคน เป็นลูกของลุงใหญ่และลุงรองจ้ะ”

ตระกูลซูมีเพียงพี่คนโตซูอีเฉินและคนที่สองซูจื่อหลินที่แต่งงานแล้ว ซูอีเฉินมีลูกชายสองคน คนหนึ่งกำลังเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สาม อีกคนกำลังเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง

ส่วนซูจื่อหลินมีลูกชายหนึ่งคนและลูกสาวหนึ่งคน ลูกชายกำลังเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สอง และลูกสาวกำลังเรียนชั้นอนุบาลสาม

ซูอี้เซินคิดว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นเด็กเหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาจะสามารถเล่นด้วยกันได้อย่างแน่นอน

ตอนเสี่ยวซู่เป่าอยู่บ้านตระกูลหลินเธอโดดเดี่ยวเกินไป มีเพียงนกแก้วและกระต่ายน้อยเท่านั้นที่เป็นเพื่อนของเธอ เธอต้องการเด็กวัยเดียวกันเติบโตไปพร้อมกับเธออย่างมาก

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างรู้ความ แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยพูดอะไรแต่กลับมีความรอคอยเผยอยู่ในแววตา

เธอไม่เคยมีเพื่อน เพราะคุณพ่อและคุณน้าไม่อนุญาตให้เธอออกไปเที่ยวเล่น และคุณปู่คุณย่าก็ไม่ชอบพาเธอออกไปเดินเล่น