ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 12

ขณะนี้ คุณท่านซูกับเหล่าพี่น้องตระกูลซูต่างรายล้อมอยู่ข้างกายซู่เป่า

เห็นเจ้าเด็กน้อยหลับพลางเรียกแม่ ทุกคนต่างตาแดงระเรื่ออย่างอดไม่ได้

สิ่งที่พวกเขามองไม่เห็นคือ ข้างกายของซู่เป่ายังมีอีก ‘คน’ นั่นก็คือจี้ฉาง

จี้ฉางลูบหน้าผากของซู่เป่า แล้วแตะที่ด้ายแดงบนข้อมือของเธอ

ไม่นาน ใบหน้าของซู่เป่าก็เผยรอยยิ้มจางๆ ออกมา

“เอาล่ะ ครานี้อาจารย์ไม่ติดค้างต่อแม่ของเจ้าแล้วนะ...”

เครื่องบินลงจอดยังสนามบินนานาชาติจิงตู

เห็นซู่เป่ายังหลับอยู่ คุณท่านซูส่งสายตา ซุอี้เซินอุ้มซู่เป่าลุกขึ้นพลางเขย่งเท้าเดินออกไปข้างนอก

เนื่องจากกลัวว่าจะเสียงดังทำซู่เป่าตื่น เขาก็ยังคงรักษาท่าทางเมื่อครู่เอาไว้ และก้มตัว

ในจังหวะนี้เอง นกแก้วที่สวมกำไลข้อเท้าอยู่ก็โยกตัวไปมา ร้องเสียงดังว่า

“ขโมยเด็ก! ขโมยเด็ก!”

ซู่เป่าลืมตาขึ้นมาโดยพลัน

เหล่าคนตระกูลซู “...”

พวกเขามองกกแก้วที่มีขนสีสันสดใส เขียวจนเรืองแสงอย่างพูดไม่ออก

ในที่สุดก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงพูดว่า ‘ตุ๋นนก’ ได้

ดวงตาทั้งสองของเจ้าเด็กน้อยป่นความงุนงง ผมยังยุ่งเหยิงอยู่นิดหน่อย ในอ้อมแขนกอดกระต่ายน้อยไว้ตัวหนึ่ง ดูแล้วน่ารักเล็กน้อย

ซูอี้เซินกับซูจิ่นอวี้สนิทกันที่สุด เห็นซู่เป่าอยู่ในสภาพนี้ ก็นึกถึงซูจิ่นอวี้ตอนเด็กๆ ขึ้นมาในทันใด

เขาใจอ่อนปวกเปียก กอดซู่เป่าพลางลูบศีรษะของเธอ “ยัยหนู เราถึงจิงตูแล้ว ตอนนี้กำลังจะกลับบ้าน”

เสี่ยวซู่เป่าที่ยังไม่ได้สติกลับมาพยักหน้าอย่างมึนงง

รถของตระกูลซูรออยู่ที่สนามบินตั้งนานแล้ว โรลส์รอยซ์รุ่นยาวพิเศษสี่คันจอดเรียงรายเต็มข้างถนน ดึงดูดให้คนสัญจรบนถนนต่างหันมามอง

“พระเจ้า เร็วเข้าๆ รีบมาถ่ายรูปเร็ว!”

“รถพวกนี้มารับใครกัน เอิกเกริกสุดๆ! ”

ฝูงชนกำลังวิจารณ์กันสนั่น จากนั้นก็เห็นชายหนุ่มร่างกายสูงสง่า บุคลิกองอาจห้าวหาญเดินออกมา คนแรกเป็นชายชราคนหนึ่ง

ในอ้อมแขนของชายหนุ่มหนึ่งในนั้นอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่ง เด็กหญิงตัวน้อยสวมชุดเจ้าหญิงสีขาว ในอ้อมแขนอุ้มกระต่ายน้อยหนึ่งตัว

ชายหนุ่มอีกคนที่อยู่ข้างเธอ บนไหล่มีนกแก้วสีเขียวตัวหนึ่งเกาะอยู่

ในขณะนี้เองนกแก้วก็กำลังร้องเพลงอย่างตื่นเต้น “ชองฮาฮา สารเลวเลวจริงๆ แฮร์รี่พอตเตอร์ขี่ไม้กวาดลอยไป! ซอรี่ๆ!”

ทุกคน “...”

นี่...ท่าทางมันดูไม่ค่อยเข้ากันนิดหน่อยนะ!

เห็นเพียงแต่ใบหน้าของแปดหนุ่มเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม รีบพาเด็กน้อยแสนน่ารักขึ้นรถไปด้วยความเร็ว รถหรูยาวค่อยๆ ขับออกไปจากสนามบิน

“ว้าว นี่เจ้าหญิงผู้สูงส่งของตระกูลไหนเนี่ย!”

“อิจฉาจัง เป็นคนเหมือนกัน ทำไมเขาถึงได้เกิดมามีบุญแบบนั้นนะ”

ผู้หญิงคนหนึ่งน่าจะเป็นคนดังในอินเทอร์เน็ต ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายไปด้วยพลางพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “ทุกคนคะ! จะว่าไปวันนี้เราได้เจออะไรดีๆ ด้วยละ! โรลส์รอยซ์รุ่นยาวพิเศษสี่คัน! พวกคุณรู้ไหมคะว่าคันหนึ่งกี่บาท อย่างน้อยก็เกือบจะแปดล้าน! นี่มันครอบครัวอะไรกัน...”

ในรถหรู

ซู่พาดตัวอยู่บนหน้าต่าง มองไปที่ตึกสูงข้างนอกอย่างสงสัย

ที่เมืองหนาน พ่อเคยพาเธอออกไปแค่ครั้งเดียว

ตอนนั้นเธอเองก็เห็นตึกสูงมากมาย แต่ไม่ได้สูงตระหง่านอยู่เบื้องหน้า

ซู่เป่าหันหลังไป ขยับเข้าไปใกล้ๆ ซูอี้เซินแล้วถามว่า “ลุงเล็กคะ นี่คือปราสาทเจ้าหญิงของแม่เหรอคะ”

ซูอี้เซินคัดปลายจมูกเล็กน้อย พยักหน้าแล้วพูดว่า “อืม นี่คือปราสาทเจ้าหญิงของแม่ซู่เป่า”

เมื่อก่อนพวกเขาเองก็เคยคิดจะซื้อเกาะสักแห่ง เพื่อสร้างปราสาทให้น้องสาวสุดที่รักของพวกเขาโดยเฉพาะ

แต่ไม่มีโอกาสแล้ว

แต่ทว่า...

ซูอี้เซินมองซู่เป่า รู้สึกว่าความเจ็บปวดในใจคลี่คลายลงบ้างแล้ว

ไม่นานรถก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลซู

นี่เป็นคฤหาสน์ที่มีวิวทะเลสาบตั้งอยู่ใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง ที่นี่ล้อมรอบไปด้วยทิวทัศน์อันสวยงาม เงียบสงบเป็นอย่างมาก

ซู่เป่าจะประสีประสาแค่ไหน ถึงยังไงเธอก็เป็นแค่เด็กอายุสามขวบครึ่งเท่านั้น เธอมองคฤหาสน์ตรงหน้า บนใบหน้าเล็กๆ เผยให้เห็นความตกตะลึง

นี่เป็นที่ที่แม่โตมาเมื่อตอนเป็นเด็กเหรอ

สนามหญ้าผืนใหญ่นั้นปลูกดอกไม้ไว้มากมาย หากเธอวิ่งไปเร็วๆ บนสนามหญ้า จะได้เจอแม่ไหมนะ

คนรับใช้สองแถวยืนเรียงรายอยู่ทั้งสองข้างของคฤหาสน์ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ยินดีต้อนรับคุณหนูกลับบ้าน!”

คุณท่านซูกับซูอีเฉินเดินอยู่ข้างหน้า คุยกระซิบกัน

“ต่อไปซู่เป่าก็คือหลานสาวและคุณหนูผู้สูงส่งแห่งตระกูลซู ใช้แซ่ซู”

ซูอีเฉินพยักหน้า “อืม”

คุณท่านซูหนักใจ “ซูอะไรดีนะ...”

ต้องรีบตั้งชื่อให้เจ้าเด็กน้อยแล้ว