ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 11

ขณะที่นายหญิงหลินกับคุณท่านหลินไม่รู้จะทำอย่างไรดี จู่ๆ ข้างนอกก็มีคนกลุ่มหนึ่งมุ่งหน้าเข้ามา!

“โอ้โห! ประธานหลินดวงดีจังเลยนะ! แปดสิบล้านที่ติดเราเมื่อไรจะคืนล่ะ”

ที่แท้คนพวกนี้คือคนของบริษัททวงหนี้ พวกเขาแยกย้ายกันล้อมคนตระกูลหลินเอาไว้

“ทำอะไรน่ะ พวกแกจะทำอะไร!” นายหญิงหลินร้อนรน

คุณท่านหลินตำหนิ “หยุดนะ! พวกแกรู้ไหมว่าเราเป็นใคร เราเป็นครอบครัวเกี่ยวดองของตระกูลซูแห่งจิงตูนะ!”

สิ่งที่ขานรับเขาคือไอเสียขณะรถของตระกูลซูขับออกไป

ไมบัคสีดำสองคัน ดูทรงอิทธิพลเป็นอย่างมาก คนสัญจรบนถนนต่างอดไม่ได้ที่จะหลีกห่างให้ไกล

ซึ่งสิ่งที่ตรงกันข้ามกันอย่างชัดเจนคือคนตระกูลหลินที่น่าเวทนา...

ชายร่างใหญ่สองสามคนจากบริษัททวงหนี้หัวเราะฮ่าๆ “ไอ้หยา คนใหญ่คนโตจริงๆ เป็นครอบครัวเกี่ยวดองกับตระกูลซูซะด้วย แกดูสิเขาสนจพวกแกไหม”

คุณท่านหลินเริ่มหน้าแดง!

คนของบริษัททวงหนี้ล้วนเป็นอันธพาล จะพูดเรื่องเหตุผลอะไรกับพวกเขาได้ และยิ่งไม่มีทางไม่ซ้อมคุณเพราะคุณเป็นชายชรา

เสียงเพียะดังขึ้นเสียงหนึ่ง คุณท่านหลินกับนายหญิงหลินถูกตบฉาดหนึ่งโดยพลัน และถูกกดให้คุกเข่าลง!

ก่นด่าอย่างป่าเถื่อนสารพัด ทั้งเตะทั้งต่อย...ไม่นานคุณท่านหลินกับนายหญิงหลินก็จมูกเขียวหน้าช้ำเช่นกัน ร้องโอ๊ยอ๊ายกันดังสนั่น

ตอนนี้ดีเลย ทั้งครอบครัวเป็นระเบียบเรียบร้อย...

ภายใต้สายตาจับจ้องของฝูงชน คนตระกูลหลินที่เมื่อก่อนรุ่งโรจน์ถูกทำให้อับอายจนไม่มีชิ้นดี สติแตกกระเจิง บ้านหลังสุดท้ายก็ถูกยึด สัมภาระทั้งหมดก็ถูกโยนออกไป

ขณะเดียวกันคนที่ถูกโยนออกมาก็คือมู่ชิ่นซินที่มีคราบเลือดเต็มหน้า ทั้งครอบครัวตกอยู่ในที่นั่งลำบากอย่างสุดขีด!

เพื่อนบ้านที่ดูครึกครื้นอดไม่ได้ที่จะซุบซิบนินทา

“พวกคุณไม่รู้ใช่ไหม ยัยเด็กเหลือขอตระกูลหลินนั่นเป็นหลานตาของตระกูลซูแห่งจิงตู!”

“อะไรนะ ยัยเด็กคนที่ผอมๆ ตัวเล็กๆ แม่ตายตั้งแต่สองขวบกว่านั่นน่ะเหรอ”

“แม่เจ้า งั้นตระกูลหลินไม่นึกเสียใจตายหรอกเหรอ เป็นฉันนะฉันกระอักเลือดไปแล้ว!”

“พวกเขาสมควรโดนแล้ว! มีครั้งหนึ่งเป็นวันที่ร้อนมากฉันยังเห็นเด็กคนนั้นถูกทำโทษให้ยืนตากแดดอยู่ข้างนอกอยู่เลย ฉันพูดไปสองสามประโยคก็ถูกยายแก่ตระกูลหลินด่าเข้า”

“ฮ่าๆๆ ยายแก่คนนั้นวันๆ เอาแต่พูดว่าหลานสาวตัวเองเป็นตัวซวยนี่ ตอนนี้ดีเลย ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ตอนแรกคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก!”

ทุกคนดูมีความสุขที่ได้เห็นเรื่องทุกข์ของคนอื่น คนตระกูลหลินนึกเสียใจหรือไม่เขียนอยู่บนหน้าหมดแล้ว

สมควรโดนแล้วจริงๆ!

หลินเฟิงไออย่างต่อเนื่อง อาเจียนเมือกเลือดที่อยู่ในปากออกมา ข้างหูเสียงดังหึ่งๆ

มู่ชิ่นซินร้องไห้พลางพูดว่า “พี่เฟิงพี่เป็นยังไงบ้าง”

นายหญิงหลินระบายความโกรธไปลงที่เธอ “มาแสร้งร้องไห้อะไร! ตั้งนานไปทำอะไรมา เมื่อกี้ทำไมถึงไม่เห็นเธอเลย”

มู่ชิ่นซินสะอึกสะอื้น “เมื่อกี้ฉันเห็นซู่เป่า ก็เลยไปขอร้องเธอ ขอให้เธอเห็นแก่ปู่กับย่าที่อายุเยอะแล้ว ยอมให้อภัยปู่กับย่า...แต่เธอกลับไม่ยอม...”

นายหญิงหลินคับแค้นเป็นอย่างมาก โทษว่าความอัปยศทั้งหมดในวันนี้เป็นความผิดของซู่เป่า

ยัยเด็กเหลือขอคนนี้ดีร้ายยังไงพวกเขาก็เลี้ยงดูมาตั้งสามปีกว่าไม่ใช่เหรอ แต่ดันกลับไม่สำนึกบุญคุณเลยสักนิด!

เหมือนกับแม่ที่ตายไปแล้วของเธอไม่มีผิด พวกเลี้ยงไม่เชื่อง!

เจ้าเด็กน้อยเป็นตัวทำให้แม่ของตัวเองต้องตาย แล้วก็ทำให้ลูกชายของเธอต้องแท้งลูกอีก ตอนนี้พวกเขาพลอยติดร่างแหจนเคราะห์ร้ายไปกันหมด ช่างเป็นตัวซวยจริงๆ!

นายหญิงหลินยิ่งคิดก็ยิ่งเดือดดาล ก่นด่าอย่างไม่ยั้ง “ไม่ยอมก็ไม่ยอม! กะอีแค่ตัวซวยคนหนึ่ง...”

เธออยากพูดว่าพวกเขาสิไม่เคยอยากได้ แต่สุดท้ายแล้วก็พูดไม่ออก ตอนนี้พวกเขาอยากได้ แทบอยากจะรั้งซู่เป่าเอาไว้ให้แน่นไม่ปล่อยให้เธอไปถึงจะดี!

นายหญิงหลินคับแค้นใจไร้ที่ระบาย จึงทำได้เพียงแอบสาปส่งอยู่เพียงลำพัง สาปส่งขอให้ตระกูลซูทุกคนซวย!

บนรถ

นิ้วของซูอีเฉินแตะอยู่บนหน้าจอ ส่งข้อความออกไป (กำจัดตระกูลหลินซะ)

อีกฝ่ายตอบกลับมา (ฆ่าทิ้งเหรอ)

ซูอีเฉินหัวเราะอย่างเย็นชา ฆ่าทิ้งเหรอ

ต้องโดนสลักหลังด้วยความผิดฐานฆ่าคนเพราะพวกขยะ นั่นไม่มีทางหรอก

ตระกูลซูของเขา ต่อให้อยากแก้แค้นก็ต้องทำอย่างใสสะอาด

(ทำให้พวกเขาอยู่อย่างตายทั้งเป็น)

ซู่เป่านั่งอยู่ในรถอย่างเงียบๆ มือข้างหนึ่งกอดตุ๊กตากระต่ายของเธอเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งกอดนกแก้วเอาไว้

คุณท่านซูผ่อนคลายน้ำเสียง พยายามทำให้ตัวเองดูเป็นกันเอง “ซู่เป่า เรากลับบ้านกันแล้วนะ!”