ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1312

พญาผีชะงักไปทั้งตัว

“ท่าน...ท่านพญายม!” เขาที่ถูกมัดไพล่หลังรั้งคอสั่นหงึก ๆ ไปทั้งตัว สมองมีเสียงหึ่ง ๆ เมื่อกี้ตอนที่เรียกตัวเองว่าเปิ่นหวังคางเชิดสูงมากแค่ไหน ตอนนี้ก็กลุ้มใจมากแค่นั้น

“ข้า ข้าไม่ใช่...” เขาอธิบาย ทว่ากลับพบว่าตัวเองเงียบเหมือนคนใบ้ เขาจะอธิบายอะไรได้?

ซู่เป่าถามต่อ “ไม่ใช่อะไร? ไม่ใช่คน?”

พญาผีสำลัก สีหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย

ซูอวิ๋นเจาที่อยู่อีกด้านยังคงกำลังเทถุงหล่อแกอยู่เช่นเดิม

“เอ๊ะ ถุงหล่อแกอันนี้แปลกจัง ฉันคิดว่าเทหมดแล้วซะอีก ไม่นึกเลยว่าข้างในจะยังมีของอยู่อีก”

“ว้าว หินสีชาด!”

ซูอวิ๋นเจารู้ถึงความล้ำค่าของหินสีชาดแล้ว นี่เป็นของที่เทียบได้กับทองคำในโลกมนุษย์ แน่นอนว่าต้องเป็นของดีอยู่แล้ว

“ไม่นึกเลยว่าจะมีหินสีชาดสองก้อน คิดเป็นค่าบุญกุศลได้สองร้อยล้าน...”

“อืม...จะว่ายังไงดี ขอบคุณสำหรับของขวัญด้วยนะครับ”

ซูอวิ๋นเจาบ่นพึมพำ ๆ

บรรพบุรุษเองก็บ่นพึมพำ ๆ “ก็พอได้มั้ง!”

เขาหยิบ ๆ เลือก ๆ ราวกับรื้อขยะ “มีแค่หินสีชาดสองก้อนนี้ที่มีประโยชน์”

“สัตว์ประหลาดที่กินไปครึ่งหนึ่ง ไม่สดใหม่แล้ว”

“หินสีชาดที่เล็กกว่าเล็บสองสามอันนี้ คงถูกดึงพลังหยินออกไปหมดแล้ว ไม่ต่างอะไรจากขยะ”

“เพราะงั้นสรุปโดยรวมแล้วมีแค่หินสีชาดสองก้อนนี้ที่มีค่า”

มุมปากของซู่เป่ากระตุกทีหนึ่ง

ลุงเจ็ด บรรพบุรุษ!

ช่วยเคารพวิชาชีพของหนูหน่อยได้ไหม!

หนูกำลังตัดสินอยู่นะ พวกลุงก็แบ่งของที่ปล้นมากันตรงนั้นซะแล้ว?

พญาผีชี้ซูอวิ๋นเจาพลางร้องไห้และตำหนิ “ท่านดูสิ! เขานั่นแหละที่เป็นคนชิงของของข้าไป ข้าไม่ได้พูดผิดใช่หรือไม่?”

ซู่เป่ากำมือจนเป็นกำปั้น จากนั้นก็เอาม้าท้าวไว้ที่คางพลางเฮ้อขึ้นมาเสียงหนึ่ง “เฮ้อ!”

ซูอวิ๋นเจาและบรรพบุรุษรีบวางของในมือลง แล้วนั่งลงอยู่ตรงนั้นอย่างเรียบร้อย หากตอนนี้มีอิโมจิอธิบายละก็ อย่างนั้นพวกเขาก็จะเป็นทำตัวน่าเอ็นดูอย่างมีชีวิตชีวา.jpg

ซูอวิ๋นเจากระทั่งยังโกยของทั้งหมดที่เทออกมาก๊องแก๊ง ๆ ยัดเข้าไปในถุงหล่อแกใหม่อีกครั้ง ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

ในใจของพญาผีตะโกนด่าอย่างรุนแรง นายไปหลอกผีเถอะ!

ทว่ากลับเห็นซู่เป่ามองเขา แล้วเอ่ยขึ้นว่า “เมื่อกี้หนูเห็นคุณขโมยสัตว์ประหลาดที่เขาล่ามาได้ แถมยังชิงปืนของเขาอีก คุณมีอะไรจะพูดไหมคะ?”

พญาผีกระวนกระวายใจ ทว่าบนใบหน้าเต็มไปด้วยท่าทีเดือดดาล “เห็นกันอยู่เต็มตาว่าเขาชิงของข้า! ถุงหล่อแกของข้ายังอยู่ในมือของเขาอยู่เลย จับมือใครดมได้บ้าง...ท่านพญายม ท่านจะปกป้องคนผิดอย่างเขาเพราะเห็นแก่ที่พวกท่านเป็นญาติกันไม่ได้นะ?”

พญายมตัวน้อยตะคอกลุงเจ็ดเขา

พญาผีหัวเราะเสียงเย็น ขอแค่ท่านพญายมพิพากษาเขา เช่นนั้นพญายมตัวน้อยก็จะปกป้องความผิดของคนใกล้ชิดอย่างโจ่งแจ้ง ปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ!

ซู่เป่าขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อครู่เธอยังรู้สึกอิหลักอิเหลื่ออยู่เล็กน้อย ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกว่าผีตนนี้หน้าด้านอยู่นิดหน่อย

ได้ยินเขาพูดขึ้นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ “ส่วนท่านพญายมท่านบอกว่าข้าชิงสัตว์ประหลาดและปืนของเขาอย่างนั้นหรือ? งั้นท่านเห็นดูสิว่าตอนนี้ในมือข้ามีของที่ไหนกัน? ข้าเพียงแค่มาดูทีหนึ่งเท่านั้น เขาก็ย้อนฆ่าข้าแล้ว แถมยังชิงถุงหล่อแกของข้าไปอีก เพราะงั้นเขาชั่วยิ่งกว่า!”