ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1317

ซู่เป่ารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย บาดแผลบนร่างกายมีเลือดไหลไม่หยุด

แม้ว่าเธอจะอยู่ในยมโลก แต่เธอก็ไม่ใช่ผี เธอจึงสามารถมีเลือดออกและรู้สึกเจ็บปวดได้ เธอผ่านประสบการณ์มาแล้วหลายครั้งแต่ไม่มีครั้งไหนที่เจ็บปวดเท่าครั้งนี้

เป็นความเจ็บปวดที่กระดูกและอวัยวะภายในถูกบดขยี้

ซู่เป่าล้มลงกับพื้น หอบหายใจไม่หยุดและรู้สึกเจ็บหน้าอกขณะหายใจ

ตอนนี้พญาผีลู่เหรินเจี่ยเหลือเพียงร่างที่ถูกเผาไหม้จนดำ เขาไม่ได้กลัวขวัญหนีดีฝ่อ แต่ใบหน้าเหมือนกับถ่านดำที่ถูกไฟเผา ร่างกายราวกับขาดน้ำ มองแวบแรกดูเหมือนมัมมี่ที่ถูกตากในเตาเผาถ่านมานานนับพันปี

เขานิ่งไม่ไหวติง อ้าปากกว้าง และ ‘ตาย’ อีกครั้ง

นี่เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่ารู้ว่าผีสามารถตายได้อีก ไม่ใช่แค่กลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ แต่ยังตายด้วยวิธีอื่นได้อีก

เธอจ้องมองไปที่ ‘ศพ’ ของลู่เหรินเจี่ย และรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย รู้สึกสังหรณ์กับอะไรบางอย่าง

ซู่เป่ายกมือขึ้นแล้วปล่อยลูกไฟออกไป เพื่อความปลอดภัย ควรเผาลู่เหรินเจี่ยจะดีกว่า

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่ไฟเริ่มไหม้ไอหยินที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น แต่คราวนี้กลับไม่ใช่ไอหยินที่กลิ้งไปมา แต่มีเพียง ที่หนาเท่ากับแขนเท่านั้น

ซู่เป่าใช้พู่กันชี้ชะตาโดยไม่พูดอะไร ยอมเสียพลังหยินเพราะอยากกำจัดมันให้สิ้นซาก!

เสียงกรีดร้องที่อธิบายไม่ได้ดังขึ้นในความว่างเปล่า

เสียงกรีดร้องนี้คล้ายกับเสียงกรีดร้องของผู้หญิง เด็ก และคนชรามาก แน่นอนว่าในนั้นยังมีเสียงกรีดร้องของผู้ชายซึ่งค่อนข้างทุ้มต่ำกว่า เสียงดังจอแจ และน่ากลัวอย่างอธิบายไม่ได้

หลังจากที่ไอหยินถูกกำจัดออกไปจนหมด ซู่เป่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอพักอยู่สักพักและมองดูต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกล

มีอสูรกายขนาดเท่าฝ่ามือตัวหนึ่งอยู่ใต้ต้นไม้ ตอนนี้มันนอนอยู่บนพื้น โดยมีขนปุยเล็ก ๆ ที่อยู่บนหางชี้ออกมา ไม่รู้ว่าตายแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่

ซู่เป่ายันเข่า เดินเข้าไปตัวสั่น ๆ และคีบหางมันขึ้นมา

“หวัดดี...เจ้ายังมีชีวิตอยู่ไหม” ซู่เป่าจิ้มแก้มของอสูรน้อย

อสูรน้อยเอียงตัวและไม่ตื่น แต่ดูเหมือนว่าจะรู้สึกปลอดภัยเมื่อนอนอยู่บนไหล่ของซู่เป่า กรงเล็บเล็ก ๆ ที่เหมือนกับกรงเล็บหนูสี่ตัวสี่เกี่ยวอยู่กับเสื้อผ้าของซู่เป่าอย่างแน่นหนา

เดิมทีซู่เป่าอยากจะเอามันออกแล้วใส่ลงในน้ำเต้าวิญญาณชั่วคราว แต่ไม่คิดว่ามันจะจับแน่นมาก เธอไม่มีกำลังมากนัก ดังนั้นจึงต้องยอมแพ้

ที่นี่คือตีนภูเขาหลี ซู่เป่ามองลงไปที่เมืองหลี จากนั้นก็มองไปบนภูเขาหลีที่พร่ามัว ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจเดินอย่างเด็ดเดี่ยวไปยังภูเขาหลี

เธอรู้ดีว่าไอหยินที่เธอเพิ่งฆ่าทิ้งนั้นเป็นเพียงร่างส่วนหนึ่งของชายลึกลับคนนั้น และไม่ใช่ตัวจริงของเขาอย่างแน่นอน

ลู่เหรินเจี่ยเพิ่งถูกตัดสิน เธออยู่ใกล้กับเขามากจนไม่รู้สึกถึงไอหยินที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของเขา

ในตอนนี้ซู่เป่าได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอรู้สึกว่าการกลับมาที่เมืองหลีเพื่อหาสถานที่รักษาไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป

เศษไอหยินเพียงหยิบมือก็สามารถทำเธอบาดเจ็บสาหัสได้เช่นนี้ หากบังเอิญไปเจอชายลึกลับในชุดคลุมดำเมื่อกลับมาที่เมืองหลีจะทำอย่างไร

บรรพบุรุษไม่สามารถช่วยเธอได้ พ่อของเธอไม่สามารถช่วยเธอได้ ยกเว้นพระแม่ธรณีซึ่งไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนที่อาจจะสามารถหยุดชายลึกลับในชุดคลุมดำได้ ซู่เป่ารู้สึกว่าไม่มีใครสามารถต่อสู้กับเขาได้อีก