ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1319

รอบด้านนั้นเต็มไปด้วยความเงียบงัน ซู่เป่าจึงเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าที่นี่ไม่มีแม้แต่สัตว์อสูรสักตัว

ภายในภูเขาหลีนั้นมีสัตว์อสูรอาศัยอยู่มากที่สุก แต่ที่นี่กลับไม่มีสัตว์อสูรสักตัว... ไม่มีทางที่สัตว์อสูรจะไม่พบที่ตรงนี้ แต่นั้นแสดงว่าที่แห่งนี้แม้แต่สัตว์อสูรก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้ด้วยซ้ำ !

ซู่เป่ามองดูรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ขนแขนลุกชันขึ้นมาทันที เธอรู้สึกได้ว่าตนเองถูกอะไรบางอย่างจ้องมองเข้าเสียแล้ว

ในตอนนี้เอง อสูรน้อยที่อยู่บนบ่าของเธอก็ค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาพอดี มันคลานขึ้นมานั่งบนไหล่ของซู่เป่า ใช้มือหน้าทั้งสองขยี้ตาของตนเอง หน้าตาดูมึนงงอยู่ไม่น้อย

แต่จู่ ๆ มันก็ขนของมันก็ตั้งชันทั้งตัว หางที่เดิมทีเป็นเหมือนเมฆก้อนน้อยที่เดิมทีเห็นได้เพียงขนแต่มองไม่เห็นกระดูก ตอนนี้ก็ตั้งชันขึ้นมาเช่นกัน จนสามารถมองเห็นหางที่ยาวออกมาได้ชัดเจน

“จิ๊ด ๆ”

มันพยายามดิ้นรนสุดกำลัง ขาสั้น ๆ ทั้งสี่สั่นระริก เห็นได้ชัดว่าอยากจะหนีตั้งแต่วินาทีแรก แต่ขาอ่อนเสียจนไม่มีแรงหนี

ซู่เป่าเห็นดังนั้นจึงได้แต่กดเสียงต่ำแล้วพูดขึ้น “แกเงียบ ๆ หน่อย !”

อสูรน้อยจับหัวของตัวเองไว้ ตัวก็สั่นจนฟันกระทบกันกรอด ๆ จากนั้นก็มุดเข้าคอเสื้อของซู่เป่า จับคอเสื้อของหญิงสาวไว้ ปิดหูปิดตาตัวเองจนมิดชิด

ขณะที่ซู่เป่าไม่มีแก่ใจจะมาดูแลมันแล้ว หัวใจของเธอเต้นตึก ๆ ด้วยความระทึกอย่างชัดเจน

หญิงสาวตั้งรับด้วยท่าทีระมัดระวัง ค่อย ๆ หมุนหัวไป แต่ก็ยังคงมองไม่เห็นอะไรอยู่ดี

แม้แต่หมอกประหลาดนั่นก็หายไปด้วยเช่นกัน

ภูเขาและป่าไม้โดยรอบสามารถมองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น แต่ความชัดเจนนี้กลับทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามีคนเข้าใกล้ แต่กลับมองไม่เห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ใด

ตึก ๆ ตึก ๆ ... !

หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงมากขึ้นทุกที !

จู่ ๆ ซู่เป่าก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา ขนลุกขนชันไปทั่วทั้งตัว หญิงสาวจับอสูรน้อยบนไหล่เอาไว้ แล้วรีบหันกลับไปทันที !

พู่กันชี้ชะตาในมือเองก็พุ่งออกไปโดยทันทีเช่นกัน !

แต่แล้วเธอกลับพบว่ามีหญิงสาวที่รูปลักษณ์ราวกับศพที่แห้งเหี่ยวแล้วเข้ามาประชิดหลังของตน ห่างอีกเพียงนิดเดียวก็แทบจะสิงร่างเธอได้อยู่แล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ซู่เป่าถึงได้นึกถึงภาพหนังมนุษย์ที่ปกคลุมตัวเองไว้

หญิงสาวถอยร่นไปอยู่หลายก้าว แต่กลับไม่พบผู้หญิงคนนั้นอีก

เกิดความประหลาดใจที่ซู่เป่าเองก็บรรยายไม่ถูก แต่หญิงสาวเองก็ไม่รู้ได้ว่าความประหลาดนั้นคืออะไรกันแน่

ตึก ๆ ... ตึก ๆ ... !

เสียงหัวใจเต้นรัวดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ใกล้ยิ่งกว่าคราวก่อนเสียอีก

หากแต่ซู่เป่าก็ยังคงมองไม่เห็น หาตัวไม่เจออยู่เช่นเดิม

หญิงสาวกัดฟันกรอดพร้อมหลับตาลง คอยระแวงระวังจนแม้แต่ผมทุกเส้นยังตั้งขึ้น ใช้ลางสังหรณ์เข้าไปสัมผัสบรรยากาศโดยรอบแทน

ในตอนนั้นเอง ทางหูฝั่งซ้ายก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาใกล้ ๆ

ซู่เป่าเป็นฝ่ายลงมือกับอีกฝ่ายก่อน หญิงสาวใช้มือกำพู่กันชี้ชะตาไว้แล้วหันไปโจมตีทางไหล่ซ้ายทันที !

หญิงสาวปริศนาตนนั้นกรีดร้องขึ้นมาทันที เรี่ยวแรงของซู่เป่าเองก็ราวกับถูกดึงไปจนหมด การวาบสิบครั้งก็ไม่สู้การใช้พู่กันชี้ชะตาเพียงครั้งเดียว เล่นเอาเธอแทบจะหมดแรงหมดกำลัง

เพราะขยับตัวลงมือเร็วเกินไป เล่นเอาอสูรน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่เธอถูกเหวี่ยงกระเด็นไปจนได้

“เธอเป็นใครกันแน่...” ซู่เป่ามองดูรอบด้าน ค่อย ๆ เดินเข้าใกล้อสูรน้อยทีละนิด เตรียมที่จะเก็บตัวมันขึ้นมา

อสูรน้อยรีบพุ่งตัวเข้ามาทางขาของหญิงสาว กอดขาของซู่เป่าเอาไว้จนแน่นราวกับการจับเชือกฟางยื้อชีวิต

ตึกตัก... เสียงหัวใจดังขึ้นอีกแล้ว !

ซู่เป่าหลับตาลงอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้ เธอมองไม่เห็นผู้หญิงคนนั้น ทำได้เพียงใช้จิตเข้าไปสัมผัส